Ο «Καλλικράτης» έχει επιτυχίες ακόμη και πριν να γεννηθεί!
Το λαϊκό αισθητήριο είναι αλάνθαστο. Τον παίρνουν στο ψιλό οι πολίτες γιατί προβλέπουν την διάλυση που μας επιφυλάσσει.
Βέβαια, ο «Καλλικράτης» αργά ή γρήγορα – μάλλον γρήγορα – θα καταρρεύσει παρασύροντας και τον εμπνευστή του που εζήλωσε την δόξα του Αλέκου Παπαδόπουλου («Καποδίστριας») και επιδιώκει να τον ξεπεράσει δια της καταστροφής του έργου του, θυμίζοντάς μας κάποια… προσωπικότητα της αρχαιότητας.
Ούτε κατ’ όψιν δεν γνωρίζω τους υποψηφίους δημάρχους Άργους – Μυκηνών οι οποίοι, πιστεύω, ότι είναι ικανοί και καταξιωμένοι.
Ασχολούμαι με το θέμα μόνο και μόνο γιατί στον «Καλλικράτειο» αυτόν δήμο έχει υπαχθεί και ο… μελλοθάνατος αλλά πολύ δραστήριος και δημιουργικός, εν ζωή, «Καποδιστριακός» δήμος Νέας Κίου.
Γνωρίζομαι και συνδέομαι φιλικά με αρκετούς από τους παράγοντες του… μελλοθάνατου δήμου της Νέας Κίου, τους τιμώ αλλά και τους κάνω γνωστό δημοσία, ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω κανέναν τους για τον απλούστατο λόγο ότι είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα σε κανένα τομέα ενδιαφέροντος της Νέας Κίου και των Κιωτών, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που είναι βέβαιο, πως θα καταβάλουν. Θα αποτύχουν ακόμη και να διατηρήσουν ζωντανά, όσα έχουμε, μέχρι τώρα δημιουργήσει και κερδίσει.
Για τον λόγο αυτόν δεν θα ψηφίσω κανένα, γιατί δεν έχω σκοπό να ψηφίσω δήμαρχο που δεν θα προέρχεται από τη Νέα Κίο και γιατί είμαι βέβαιος, ότι ο Αργείος δήμαρχος, ο άξιος δήμαρχος θα έχει πολλά θέματα δικά του, του Άργους και της περιοχής του, που θα τον απασχολούν και τα θέματα της Νέας Κίου θα…περισσεύουν.
Άλλωστε κατ’ επανάληψιν έχω γράψει, ότι τον «Καλλικράτη» τον θεωρώ εκ προοιμίου αποτυχημένο τουλάχιστον όσον αφορά την αυτοδιοικητική διαίρεση που προβλέπει την…ανακατοσούρα και αναδιάταξη των δήμων.
Έρχομαι όμως στον τομέα των περιφερειαρχών για να πω ξεκάθαρα ότι η υποψηφιότητα του Πέτρου Τατούλη είναι ευκαιρία για την ανάδειξη ενός εγνωσμένης αξίας πολιτικού στην περιφέρεια της Πελοποννήσου, τον οποίον θα ψήφιζα και στην περίπτωση ακόμη που το ΠΑΣΟΚ δεν θα τον υποδείκνυε.
Ο Πέτρος Τατούλης, ουσιαστικά διωγμένος από τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή για την ευθύτητα του και την ανεξαρτησία της γνώμης του, έγραψε ιστορία στο υπουργείο Πολιτισμού, ως υφυπουργός με υπουργό τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή, ο οποίος τον υποχρέωσε σε παραίτηση προς χάριν του εκλεκτού του γνωστού και μη εξαιρετέου κ. Ζαχόπουλου!
Εάν ο κ. Καρανανλής είχε εκτιμήσει την δουλειά του κ. Τατούλη στο υπουργείο Πολιτισμού και δεν υποστήριζε σκανδαλωδώς και για λόγους ανεξήγητους τον κ. Ζαχόπουλο, θα είχαν αποφευχθεί η απόπειρα αυτοκτονίας του δευτέρου που τον άφησε ανάπηρο και ο βάρβαρος ηθικός εξευτελισμός μιας νέας γυναίκας, μιας κοπέλας φτωχής οικογένειας, με άριστες σπουδές που έπεσε θύμα εκμαυλισμού για να διοριστεί σε μια θεσούλα και να κερδίσει το ψωμί της!
Θα είχαν επίσης αποφευχθεί τα «σουλάτσα» του περίφημου DVD από τον «κομιστή» στους άμεσους συνεργάτες του πρωθυπουργού κ. Καραμανλή, σε δημοσιογράφους και διάφορους άλλους.
Τέλος, αν ο κ. Καραμανλής είχε εκτιμήσει την δουλειά του κ. Τατούλη και τον είχε ακούσει, θα είχαν σωθεί το υπουργείο Πολιτισμού και η χώρα από το διεθνές ρεζίλεμα.
Κλείνοντας θα πρέπει να επαναλάβω ότι, κατά την γνώμη μου πάντοτε, η υποψηφιότητα του κ. Πέτρου Τατούλη για την περιφέρεια Πελοποννήσου, η οποία έχει πολλές πιθανότητες να υποστηριχθεί από την πλειοψηφία των πολιτών της περιοχής, δημιουργεί αισιοδοξία και σοβαρές ελπίδες για την δυναμική προώθηση και επίλυση των προβλημάτων που απασχολούν την περιοχή και δυστυχώς παραμένουν άλυτα εδώ και πολλά χρόνια.
Τέλος, μην ξεχάσουμε να ξαναπούμε ότι ο «Καλλικράτης» θα αυτοκαταρρεύσει και μαζί του ο κ. Ραγκούσης.
Είμαι δημιούργημα, παιδί των εφημερίδων, του πραγματικού τύπου, του έντυπου τύπου.
Έγινα δημοσιογράφος στις εφημερίδες και μάλιστα σε πολύ δύσκολες και σκληρές εποχές, πολύ φτωχικές για τους δημοσιογράφους, ακόμη και για τους παλιούς, ακόμη και για τις «φίρμες» και βέβαια, πολύ περισσότερο για τους νέους, τους μαθητευόμενους, τους «ανθυποδημοσιογράφους» κατά τον σεβαστό μου, τον μεγάλο Γιάννη Καψή. Οι νέοι, χωρίς υπερβολή, εστερούντο πολλά για να μην πω πεινούσαν.
Ήταν το καλοκαίρι του 1950, πριν από 60 (εξήντα) χρόνια και 3 – 4 μήνες, όταν νεαρός, έφηβος 18 χρόνων, μπήκα στην δημοσιογραφία με πολλές φιλοδοξίες, πολλά όνειρα, πολλή όρεξη για δουλειά και με… τσέπες άδειες, χωρίς ούτε τα ναύλα μου!
Παιδί για όλες τις βοηθητικές δημοσιογραφικές δουλειές τότε, στον «Φιλελεύθερο» (απογευματινή εφημερίδα φιλική προς τον Πλαστήρα).
Για ένταξη των νεαρών στο μισθολόγιο, ούτε συζήτηση δεν μπορούσε να γίνει, μόνο που και που κάποιο χαρτζιλίκι με απόδειξη, όπως την εποχή εκείνη ονομάζαμε τα τωρινά «μπλοκάκια».
Οι νέοι, οι μαθητευόμενοι, οι βοηθοί, πρώτοι στη δουλειά, ώρες ατέλειωτες. Δουλειά το πρωί, από τα ξημερώματα και το απόγευμα μέχρι το βράδυ, με αμοιβή την αγάπη μας για το επάγγελμα – λειτούργημα, το οποίο, όσους αντέξαμε, μας αντάμειψε δεκαετίες αργότερα με μισθούς ικανοποιητικούς θα έλεγα που όμως δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με τις απολαβές κάποιων τωρινών συναδέλφων, των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και της ΕΡΤ της προηγούμενης περιόδου, η διοίκηση της οποίας… πρόσφερε στον εαυτό της και στους ευνοούμενους της, τεράστια ποσά από τα χρήματα του λαού. Γι’ αυτά όμως τα κατορθώματα, τον λόγο έχει η δικαιοσύνη.
Οι δικές μας γενιές και ασφαλώς οι παλαιότερες δούλεψαν σκληρά και με αυταπάρνηση, για να στηρίξουν τον τύπο και να μπορέσουν οι εφημερίδες να σταθούν στα πόδια τους.
Και πράγματι υπήρξαν εποχές που ο τύπος, οι εφημερίδες, γνώρισαν κάποιες καλές ημέρες, πολύ καλύτερες από τις σημερινές που παρατηρούνται συρρικνώσεις των κυκλοφοριών, ανυποληψία σε ορισμένες, σε λίγες περιπτώσεις, κυρίως λόγω εξυπηρέτησης από έντυπα άλλων συμφερόντων διαπλεκομένων και οικονομικών επιδιώξεων.
Επίσης, υπάρχουν έντυπα που επιμένουν στην προβολή και υποστήριξη πολιτικών κομματικών θέσεων καταδικασμένων παγκοσμίως, οριστικά και αμετάκλητα.
Μάχονται την διαφάνεια και οι σκουριασμένες δογματικές ιδέες, καθώς και λαϊκισμοί που προσπαθούν να προωθήσουν, μόνον θυμηδία αν όχι καγχασμούς προκαλούν στο αναγνωστικό κοινό που βεβαίως, τα εγκαταλείπει.
Πρόκειται για τα «παπαγαλάκια» του τύπου που μονότονα μας λένε τα ίδια πράγματα σα να αναπαράγουν αντίγραφα της ίδιας μαγνητοταινίας!
Υπάρχει και η κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις του τύπου με το αναγνωστικό του κοινό, η οποία άρχισε την εποχή της αποστασίας για να συνεχισθεί, σε δεύτερη φάση, περίπου 15 χρόνια αργότερα με τις άδικες και κακόβουλες επιθέσεις και αισχρές κατηγορίες εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου που τον χαρακτήριζαν έμμεσα αλλά και άμεσα, κλέφτη ακόμη και φιλικές προς το ΠΑΣΟΚ εφημερίδες.
Οι αισχρές, επαναλαμβάνω, αυτές κατηγορίες κατέρρευσαν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο που δίκασε «ωσεί παρόντα» τον Ανδρέα και αυτοί που τις είχαν εκτοξεύσει κατάπιαν… τα σάλια τους και ξανάρχισαν να «γλείφουν» τον μεγάλο πολιτικό, ο οποίος εκλήθη και πάλι από τον λαό, στην εξουσία!
Παρασπονδίες μερίδας του τύπου υπήρξαν και την εποχή που εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή ο Παπάγος, στον οποίο… πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους καθαρά δύο παραδοσιακά δημοκρατικές κεντρώες εφημερίδες (ο ιδιοκτήτης της μιας μου εξομολογήθηκε ότι το τίμημα ήταν η αγορά από τον «Συναγερμό» 5.000 φύλλων ημερησίως!) και εμμέσως μια τρίτη, οι οποίες ωστόσο σχετικά σύντομα, υπό την πίεση του αναγνωστικού τους κοινού που τις εγκατέλειπε επανήλθαν στον δημοκρατικό δρόμο.
Όλα αυτά, μαζί με την αλματώδη ανάπτυξη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ (ραδιόφωνο, τηλεόραση και εσχάτως διαδίκτυο) και η πολυφωνία που χαρακτηρίζει τα μέσα αυτά, τα οποία προσφέρουν θα έλεγα σφαιρική και πολύπλευρη ενημέρωση, στο μέτρο βέβαια που επιτρέπουν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους, έπληξαν και πλήττουν τον γραπτό τύπο. Όσον αφορά την κρατική ΕΡΤ, μέχρι και πριν από λίγους μήνες, επί της παλαιάς διοικήσεως της, κουμάντο έκαναν οι «οικονομισάριοι» που «τσέπωναν» τεράστια ποσά, χρήματα του ελληνικού λαού και ήδη έχουν πάρει σειρά για να δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη.
Προέρχομαι, όπως έχω προαναφέρει, από τις εφημερίδες και πιστεύω πως οι δημοσιογράφοι γίνονται και ωριμάζουν στις εφημερίδες.
Οι εφημερίδες γεννούν δημοσιογράφους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και στα άλλα ΜΜΕ δεν είδαμε και δεν βλέπουμε άξιους, ικανούς συναδέλφους.
Προέρχομαι από τις εφημερίδες και δεν εγκατέλειψα τις εφημερίδες ούτε ένα λεπτό μέχρι την συνταξιοδότησή μου αν και παράλληλα δούλεψα για περίπου δύο δεκαετίες ως συντάκτης, υπεύθυνος και προϊστάμενος ύλης και αρχισυντάκτης, στο κρατικό ραδιόφωνο.
Η εφημερίδα είναι η μάνα και το λίκνο των νέων δημοσιογράφων και η πέννα, το στυλό, είναι το εργαλείο και η περιουσία τους!
Δυστυχώς, στην εποχή μας οι εφημερίδες και τα περιοδικά συρρικνώνονται και πολλά έντυπα πνίγονται στα χρέη.
Η κατάσταση αυτή, η κακοδαιμονία του τύπου, ουσιαστικά αποτελεί πλήγμα για την δημοσιογραφία στο σύνολό της, για το λειτούργημα των δημοσιογράφων, διότι απλούστατα την εφημερίδα δεν μπορεί ούτε θα μπορέσει να αντικαταστήσει ούτε το ραδιόφωνο, ούτε η τηλεόραση, ούτε το διαδίκτυο.
Ας ελπίσουμε ότι η κρίση στον έντυπο τύπο δεν θα φθάσει σε οριακά σημεία, αντίθετα δε θα υπάρξει κάποια βελτίωση της κατάστασης, προς όφελος όχι μόνον του δημοσιογραφικού κόσμου, αλλά και της κοινής γνώμης, των ελλήνων πολιτών, κυρίως δε της δημοκρατίας μας.
Λόγια… λόγια και μόνον λόγια.
Έργα και αποτελέσματα, τίποτα απολύτως.
Και η φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, καλά κρατούν!
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που κλείνει σε λίγες ημέρες, ένα χρόνο ζωής, συνεχώς πιπιλίζει την καραμέλα της πάταξης της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, χωρίς όμως, δυστυχώς, μέχρι στιγμής, να έχει παρουσιάσει έστω και μια μικρή επιτυχία.
Λόγια και σχεδιασμοί υπάρχουν, προθέσεις υπάρχουν, συγχρόνως όμως υπάρχουν πολλά και συνεχή «θα», πλην όμως, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε δει ούτε ένα φοροφυγάδα ή φοροκλέφτη, να δίνει λόγο των εγκληματικών (ναι εγκληματικών) πράξεών του.
Επίσης, δεν ακούσαμε την κυβέρνηση να κατονομάζει ούτε έναν ή μία απ’ αυτούς τους κυρίους και απ’ αυτές τις κυρίες που εξακολουθούν να κλέβουν τους νόμιμους φόρους, ουσιαστικά να κλέβουν το κράτος και τον λαό, οι οποίοι και οποίες μας βγάζουν την γλώσσα και συνεχίζουν, χωρίς φιλότιμο, χωρίς αιδώ, την εγκληματική τους δραστηριότητα.
Ακόμη και για το θέμα Βοσκόπουλου, οι έλληνες πολίτες δεν έχουν νέες πληροφορήσεις. Μόνον η αθώα Γκερέκου την πλήρωσε;
Τι έγινε; Τι γίνεται;
· Η «επιχείρηση πισίνα» επανήλθε στην επιφάνεια πριν μερικές ημέρες, πράγμα που είχε γίνει και προ μηνών, χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα.
Επίσης για μια ακόμη φορά άνοιξε το θέμα των σκαφών που κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται παράνομα, ενώ είναι δηλωμένα ως επαγγελματικά για τους γνωστούς λόγους, στην πραγματικότητα είναι ψυχαγωγικά και κάποιοι «εφοπλιστές» είναι επιχειρηματίες, γιατροί, μηχανικοί, ποδοσφαιρικοί παράγοντες που δηλώνουν ως ετήσιο εισόδημα 10000 € ή λίγο περισσότερα, στις δε τράπεζες, έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ!
Συνεργοί, δυστυχώς, και κάποιοι αρμόδιοι δημόσιοι υπάλληλοι, εφοριακοί κλπ.
Σε 62 δις ευρώ υπολογίζεται προχείρως η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή ενώ η διαφθορά εξακολουθεί ακάθεκτη και τρώει τα σπλάχνα της χώρας.
Και η κυβέρνηση λόγια και μόνον λόγια…
Έργα μηδέν.
· Ωστόσο, οι κυβερνητικές προθέσεις, σχεδιασμοί και εξαγγελίες για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, έχουν και τις αφελείς, απλοϊκές και αστείες τους πλευρές.
Μια απ’ αυτές είναι και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση σκοπεύει να πετύχει την πάταξη της λαθρεμπορίας των καυσίμων.
Συζητούν οι οικονομικοί υπουργοί την εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με εκείνο της κίνησης και την παράλληλη καταβολή επιδόματος θέρμανσης στους χαμηλοεισοδηματίες, ανάλογα με τις περιοχές που ζουν, τους χώρους που θερμαίνουν και τα μέλη των οικογενειών τους.
Είναι ένα σύστημα που και η αλήστου μνήμης κυβέρνηση της Ν.Δ. εφάρμοσε με… πλήρη αποτυχία.
Τώρα, οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΠΑΣΟΚ, μένει να μας πουν με ποιον τρόπο, πως θα βοηθούν τις «γιαγιούλες» και τους «παππούδες» που με το «μπιτονάκι» ή με κάποιο τενεκάκι αγοράζουν 2,3 ή 5 λίτρα πετρέλαιο για την θερμαστρούλα τους.
Τα σχέδια της κυβέρνησης για το θέμα αυτό, αναμφίβολα είναι ουτοπικά και για γέλια!
Αν πραγματικά η κυβέρνηση έχει την θέληση και είναι αποφασισμένη να πατάξει την λαθρεμπορία των καυσίμων, ας παραπέμπει στην δικαιοσύνη τους ενόχους, με ταχύτατες διαδικασίες, για να τιμωρούνται, βάσει του νόμου, με αυστηρότητα, τόσο ποινικά όσο και με υψηλά πρόστιμα και κατασχέσεις των περιουσιακών τους στοιχείων.
Αυτός είναι ο μοναδικός, ο ορθός, ο σοβαρός και ο έντιμος τρόπος για την πάταξη της λαθρεμπορίας καυσίμων κύριοι αρμόδιοι της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου.
Υπάρχει όμως και το θέμα της μη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτικών και εργατικών, στο ΙΚΑ και τα λοιπά ασφαλιστικά ταμεία.
Πολλοί εργοδότες προσφέρουν «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία σε αλλοδαπούς κυρίως, αλλά και σε ημεδαπούς εργαζόμενους και άλλοι δεν καταβάλλουν τις εργοδοτικές εισφορές, ενώ επιπλέον κατακρατούν και τις εργατικές που έχουν εισπράξει!
Κλείνω με μια πρόταση :
Βάλτε κατά μέρος τα προσωπικά δεδομένα και άλλα τινά και εκδώστε βίβλο με τα ονόματα όλων των υπόχρεων σε φορολογία πολιτών και δίπλα τα ποσά που έχουν δηλώσει. Θα γελάσουμε πολύ…
Το είχε κάνει μια χρονιά, αν θυμάμαι καλά, και η χούντα και διασκεδάσαμε.
Να που έκανε και κάτι καλό είχαμε πει!
Υ. Γ. 1ο : Εγώ είμαι πρόθυμος να δηλώσω δημόσια τα εισοδήματά μου και τις… ανύπαρκτες καταθέσεις μου.
Υ. Γ. 2ο : Οι ελεγκτές της «τρόικας» αυτή τη φορά θα επισκεφθούν και την ΕΡΤ. Ε, ρε γέλια!
Πολλά έχουν γραφτεί και πολλές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις έχουν γίνει και ακόμη γίνονται σχετικά με τους λεγόμενους «Αρβανίτες» που από αιώνες είναι εγκατεστημένοι σε πολλές περιοχές της χώρας μας, αλλά και αλλού.
Ποιοι είναι λοιπόν οι «αρβανίτες» και από που προέρχονται;
Ποια είναι η καταγωγή, η προέλευση και η εθνικότητά τους;
Πολλοί, κυρίως οι νέοι έχουν πλήρη άγνοια σχετικά με το θέμα αυτό ή είναι παραπληροφορημένοι, δεδομένου ότι η ελληνική ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία μας και άλλα συναφή μαθήματα, δεν περιλαμβάνουν στην ύλη τους το κεφάλαιο «αρβανίτες».
Το αστείο πάντως της υπόθεσης, είναι ότι οι γείτονες μας αλβανοί επιχειρούν συχνά να εμφανίσουν τους «αρβανίτες» ως… αλβανούς συμπατριώτες τους και στηρίζουν το επιχείρημά τους αυτό στην διγλωσσία των παλαιότερων αλλά και ορισμένων νεότερων γενεών των «αρβανιτών», οι οποίοι μιλούν και την αλβανική γλώσσα, έστω και παρεφθαρμένη.
Αλλά ας έλθουμε στο θέμα με ιστορικά αδιάσειστα στοιχεία.
Οι «αρβανίτες», είναι οι πρώην αλβανόφωνοι ή δίγλωσσοι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι του σημερινού αλβανικού χώρου, οι οποίοι εξ’ αιτίας των μεγάλων αναστατώσεων στα Βαλκάνια, τον 13ο, 14ο και 15ο αιώνα, ιδίως δε στην τουρκοκρατούμενη τότε Αλβανία, μετακινήθηκαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες, με ιδιαίτερη έξαρση την περίοδο μετά τον θάνατο του θρυλικού Γεωργίου Καστριώτη, του «Σκεντέρμπεη», το 1468, όταν οι τούρκοι, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, δια πυρός και σιδήρου, υποχρέωσαν εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες χριστιανούς ορθόδοξους, να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, για να σωθούν.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι ο… εθνικός ήρωας των αλβανών και της Αλβανίας, ο «Σκεντέρμπεης» ήταν ο γνωστός έλληνας ηπειρώτης Γεώργιος Καστριώτης, ο οποίος είχε κατατροπώσει τους τούρκους και ίδρυσε δικό του χριστιανικό, ορθόδοξο κράτος, με πρωτεύουσα την Κρούγια (Κροΐα), με σημαία τον Βυζαντινό δικέφαλο αετό (την σημαία που… κληρονόμησαν «υιοθετώντας» την μετά από αιώνες οι αλβανοί, και με πανοπλία και κράνος μακεδονικό.
Το νεοπαγές αλβανικό κράτος, το μόρφωμα αυτό που δημιούργησαν οι «φίλοι» μας της δύσης, το αποτελούμενο όχι μόνον από την ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο, αλλά επίσης από την μεγάλη ελληνική Ήπειρο, για να εμποδίσουν την δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ισχυρότερης Ελλάδας, θυμήθηκε όψιμα, πριν από περίπου 80 – 90 χρόνια, τον έλληνα χριστιανό ορθόδοξο «Σκεντέρμπεη» και… αντέγραψε την Βυζαντινή σημαία του!
Επανερχόμενοι όμως στους λεγόμενους «αρβανίτες», οι οποίοι, διωκόμενοι πάντοτε από τους τούρκους, συνέχισαν την φυλή τους ακόμη και μέχρι τον 16ο και 17ο αιώνα και την εγκατάστασή τους, εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι οι ιστορικοί τους θεωρούν απογόνους των αρχαίων Πελασγών, που προέρχονται κυρίως από την πόλη Αρβάνο της Βορείου Ηπείρου, ενώ την ονομασία «αρβανίτης» αναφέρει πρώτη η Άννα Κομνηνή στο βιβλίο της «Αλεξιάδα».
Ωστόσο, την ονομασία «αρβανίτες» τους έδωσαν οι γηγενείς της Ελλάδας, όπως ακριβώς έγινε και με άλλους φερτούς πληθυσμούς π.χ. Βατικιώτες, Σοφικίτες, Αναφιώτες, Ποριώτες κλπ.
Πιο σκληρές έγιναν οι διώξεις των «αρβανιτών», μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) και μάλιστα το 1459 και 1460, όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής διέταξε να εξαφανισθούν από προσώπου γης οι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι «αρβανίτες» της Πελοποννήσου και άλλων περιοχών που κατά κύματα είχαν εγκατασταθεί στον εύφορο αργολικό κάμπο και στην περιοχή του Ναυπλίου, από την εποχή του Μανουήλ Καντακουζηνού (1350), του Νέριο Ατζαϊόλη (1384) και του Θεόδωρου Παλαιολόγου (1405).
Οι λεγόμενοι «αρβανίτες» ουδέποτε υποστήριξαν ή δήλωσαν ότι έχουν σχέση με την Αλβανία και τους αλβανούς. Αντίθετα, τόσον οι ίδιοι, όσον και οι «αρβανίτικοι» σύνδεσμοι και σύλλογοί τους, σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ότι είναι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι, με εθνικότητα ελληνική, απόγονοι των αρχαίων ελλήνων από περιοχές της σημερινής Αλβανίας ή μεταναστών από την Αρκαδία και άλλες περιοχές.
Σε καμιά περίπτωση – πρέπει να επαναληφθεί αυτό – οι λεγόμενοι «αρβανίτες» δεν δέχονται ότι έχουν σχέση με τους αλβανούς.
Άλλωστε, σαφή διαχωρισμό «αρβανιτών» και αλβανών, έκανε και ο ίδιος ο «Γέρος του Μωριά», ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος στα απομνημονεύματά του αναφέρει τον όρο «τουρκαλβανός» και τέτοιοι «τουρκαλβανοί» ήταν οι μεγαλύτεροι μισέλληνες, τα πρώτα «μαχαίρια» των τούρκων, οι «σφάχτες», οι «μεκελάρηδες» του ελληνισμού.
Αντίθετα, οι «αρβανίτες» υπήρξαν γνήσιοι έλληνες που αγωνίσθηκαν το 1821 για την ελευθερία της πατρίδας και εξακολουθούν να αγωνίζονται για τα ελληνικά ιδεώδη.
Μερικοί από τους επιφανείς «αρβανίτες» ήταν και είναι :
1) Ανδρέας Μιαούλης (Ανδρέας Βώκος) ναύαρχος – πολιτικός
2) Αθανάσιος Μιαούλης (γιος του, στρατιωτικός και πρωθυπουργός)
3) Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα
4) Παύλος Κουντουριώτης, ναύαρχος - πρόεδρος της Δημοκρατίας
5) Γεώργιος Κουντουριώτης
6) Δημήτριος Βούλγαρης
7) Αντώνιος Κριεζής, ναύαρχος – πρωθυπουργός
8) Αλέξανδρος Κορυζής, πρωθυπουργός
9) Θεόδωρος Πάγκαλος, στρατηγός – δικτάτορας
10) Θεόδωρος Πάγκαλος, σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, εγγονός του προηγούμενου και βαθύτατα δημοκρατικός
11) Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄
Αυτά εν ολίγοις για τους «αρβανίτες» που μερικοί γελοίοι αλβανοί, έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι… είναι ομοεθνείς τους!
Κλείνοντας να πω ότι είχα αναπτύξει πριν από περίπου 15 – 20 χρόνια, μια πολύ καλή φιλία, με τον τότε πρέσβη της Αλβανίας στην Ελλάδα, τον μακαρίτη Ξενοφώντα Νούση και τη σύζυγό του Λουμλία (Ευτυχία), η οποία ήταν ανηψιά του Ενβέρ Χότζα.
Το ζεύγος Νούση ήταν άνθρωποι εκλεκτοί που με τιμούσαν με τη φιλία τους, μετά δε από την Αθήνα, ο φίλος Ξενοφών, επί του παλαιού καθεστώτος πάντοτε, τοποθετήθηκε πρέσβης της Αλβανίας στο Παρίσι.
Ο Νούσης, αδελφός του στενού φίλου και συντρόφου του Χότζα στην κομμουνιστική επανάσταση, Γκόγκο (Γιώργου) Νούση, καταγόταν από το χωριό Βούνο της Χειμάρας, ένα χωριό εκατό τοις εκατό ελληνικό, αλλά, λόγω της κατάστασης παρίστανε τον καθαρόαιμο Αλβανό που δεν γνώριζε ελληνικά!
Από την πρώτη ημέρα της φιλίας μας κατάλαβα ακριβώς ποιος ήταν στην πραγματικότητα και το πρώτο ταξίδι μου στην Αλβανία, ως προσκεκλημένος της κυβέρνησης Χότζα, ζήτησα να με πάνε στη Χειμάρα, στο χωριό Βούνο, όπου οι πάντες μιλούσαν ελληνικά και ευχαρίστως με οδήγησαν στο σπίτι των Νούσηδων. Εκεί ως φίλος του Ξενοφώντα έτυχα θερμής υποδοχής.
Η Βορειοηπειρώτισσα πολύ ηλικιωμένη θεία του με δάκρυα με ρωτούσε αν θα έλθει στο χωριό ο «Φώντας» της (ο Ξενοφών) για να την δει πριν να πεθάνει.
Τα εξαδέλφια του μιλούσαν όλο γι’ αυτόν και τα μικρά ανηψάκια του ρωτούσαν για τον θείο «Φώντα».
Ήταν ένα καθαρά ελληνικό σπίτι, σ’ ένα γνήσιο ελληνικό ηπειρώτικο χωριό, με καθαρόαιμους έλληνες.
Ήταν μια πραγματική μικρή Ελλάδα με πραγματικούς καθαρόαιμους έλληνες που λάτρευαν την ιδιαίτερη πατρίδα τους την Ήπειρο και την μεγάλη πατρίδα τους, την Ελλάδα.
Αυτά για τους «αρβανίτες» που ήταν και θα είναι στους αιώνες έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι και όταν κατά τη δεκαετία του 1990 ο ηγέτης της Αλβανίας, Σάλι Μπερίσα, μίλησε για… αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα, ξεσηκώθηκαν με οργή εναντίον του.
