Τα ευτράπελα

Μέσα στον ζόφο της οικονομικής μας πραγματικότητας, μέσα στις άγριες μειώσεις των μισθών, των ημερομισθίων, των αμοιβών, των εν γένει αποδοχών των εργαζομένων και των πάσης φύσεως συνταξιούχων, μέσα στην κρίση που μαστίζει επαγγελματίες, επιχειρηματίες και λοιπούς, έχουμε και τα ευτράπελα των κυβερνητικών αδεξιοτήτων και παραδοξοτήτων, που μας κάνουν να σκάμε από τα γέλια…

Για γέλια, αλλά και για κλάματα είναι οι… χειρισμοί μερικών κυβερνητικών στελεχών, που αποσκοπούν στη σωτηρία της χώρας από την πλήρη οικονομική κατάρρευση και τη δική μας σωτηρία.

Έτσι, φθάσαμε, στο σημείο να μην γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η επιούσα, σχετικά με την συρρίκνωση των εισοδημάτων μας και τον αριθμό των… νέων τρυπών που θα πρέπει να ανοίξουμε στα ζωνάρια μας!

Είναι βέβαιο και πρέπει να το παραδεχτούμε, ότι κάποια μέλη της κυβέρνησης διεκδικούν βραβείο «Γκίνες» για τις πρωτότυπες σωτήριες ιδέες τους που εφαρμόζουν ή φιλοδοξούν να εφαρμόσουν στο κεφάλι του… κασιδιάρη, δηλαδή στο δικό μας!

■ Τα πρωτεία επαξίως κατέχει (ποιος άλλος;) ο εκ Πάρου εκλεκτός του πρωθυπουργού, ο κ. Ραγκούσης, ο οποίος, ως γνωστόν, με τον περίφημο «Καλλικράτη» του διέλυσε τον ιστό της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία πλέον, ιδίως στην επαρχία, αντιμετωπίζει τεράστια και ανεπίλυτα προβλήματα.

Στη συνέχεια, με τον ανασχηματισμό ο εν λόγω κύριος ανέλαβε το υπουργείο Μεταφορών για να προκαλέσει σύγκρουση με τους ταξιτζήδες που απέργησαν πάνω από τρεις εβδομάδες και μερικοί απʼ αυτούς, δυστυχώς, προέβησαν σε πράξεις παράνομες, βανδαλισμούς και πάσης φύσεως έκτροπα.

Ωστόσο, πρέπει για μια ακόμη φορά να τονιστεί, ότι την κρίση προκάλεσε ο κ. Ραγκούσης, πετώντας επιδεικτικά και προκλητικά στο καλάθι των αχρήστων, το συναινετικό προεδρικό διάταγμα του προκατόχου του κ. Ρέππα, το οποίο μέσα στα πλαίσια του ψηφισθέντος νόμου για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, ρύθμιζε και καθόριζε τις ενέργειες που απαιτούντο για να εφαρμοσθεί ο νόμος και να ελευθερωθεί ομαλά το επάγγελμα των ιδιοκτητών ταξί.

Αποτέλεσμα;

Καίριο πλήγμα στον ανερχόμενο τουρισμό μας, με τα τουριστικά κρουαζιερόπλοια με χιλιάδες τουρίστες, να μην προσεγγίζουν στα ελληνικά λιμάνια, να ταλαιπωρούνται οι ξένοι τουρίστες αλλά και οι έλληνες πολίτες, λόγω της απεργίας των ταξί, να δυσφημείται η χώρα σʼ όλο τον κόσμο και να χάνει η ελληνική οικονομία τεράστια ποσά, να καταστρέφονται πολλοί επαγγελματίες.

Αυτό ήταν το δεύτερο, μετά τον «Καλλικράτη», κατόρθωμα του κ. Ραγκούση, ο οποίος είναι βέβαιο, μας «επιφυλάσσει» και τρίτο με τις προτάσεις που ετοιμάζει για τα ταξί, για τις οποίες , όπως ήδη ανακοινώθηκε, πήρε το «πράσινο φως» από τον «προστάτη» του πρωθυπουργό μας.

Εδώ, για την ώρα, τελειώνουν τα… ευτράπελα ή μάλλον οι κωμικοτραγικές δραστηριότητες του εκ Πάρου πολιτικού διάττοντος αστέρος!

■ Έχουμε όμως και προηγούμενα κυβερνητικά ευτράπελα. Ένα από αυτά είναι και το θέμα του…καπνίσματος, με πρωταγωνιστή τον υπουργό Υείας κ. Λοβέρδο.

Πρόκειται για μια κυβερνητική «πομφόλυγα», η οποία μας εξέθεσε σαν κράτος και μας έκανε ρεζίλι διεθνώς!

Απαγόρευσε η κυβέρνηση διά του υπουργού της Υγείας, το κάπνισμα παντού με την απειλή αυστηρών ποινών, μετά τις συστάσεις των πρώτων ημερών, στους παραβάτες καταστηματάρχες και καπνιστές.

Η απαγόρευση επαναλήφθηκε πολλές φορές και τα αρμόδια όργανα βγήκαν με σοβαρότητα για τον εντοπισμό των μη συμμορφωμένων!

Κι εμείς οι απλοί πολίτες περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα του μέτρου για το οποίο μάλιστα πήραμε και συγχαρητήρια από την Ε.Ε. και άλλους.

Αποτέλεσμα;

Τίποτα απολύτως!!

Η κυβερνητική απαγόρευση του καπνίσματος έπεσε στο κενό μαζί με τα μεγάλα λόγια του κ. Λοβέρδου και των λοιπών αρμόδιων.

Το κάπνισμα συνεχίσθηκε ακόμη και μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες, τους ελεγχόμενους από το κράτος οργανισμούς κλπ., όπου, όχι λίγοι, υπάλληλοι και των δύο φύλων δεν σταμάτησαν να καπνίζουν… αρειμανίως, ενώπιον μάλιστα των προϊσταμένων τους, οι οποίοι έδιναν και το… καλό παράδειγμα καπνίζοντας και οι ίδιοι!

Το ίδιο έγινε και προφανώς γίνεται σε καφενεία, «μπαρς», καφετέριες, φαγάδικα και γενικώς σε καταστήματα εστίασης, προς δόξαν του κυβερνητικού κύρους και προς…προστασίαν της υγείας του συνόλου!

Τώρα τελευταία κάτι ακούγεται και για την καθιέρωση «τσιγαρόσημου»!

Είμαστε για γέλια…

■ Άλλο ευτράπελο η περίφημη «φοροκάρτα» που εδώ και πολύ καιρό, πριν από τον ανασχηματισμό, ως υπουργός οικονομικών είχε εξαγγείλει ο κ. Παπακωνσταντίνου και την περιμένουμε οσονούπω, εντός του Σεπτεμβρίου.

Δηλαδή, όλοι οι φορολογούμενοι θα πάρουν από 3 – 4 φοροκάρτες και, αντί να παίρνουν αποδείξεις αγορών με το Φ.Π.Α., θα πατούν στο μηχάνημα (;) των καταστημάτων την «φοροκάρτα» τους!

Έτσι θα μαζέψουμε στα δημόσια ταμεία το ΦΠΑ που πολλοί ασυνείδητοι εισπράττουν από εμάς (γράφε κλέβουν) και δεν τον αποδίδουν στο Δημόσιο (γράφε ξανακλέβουν) και ακόμη δεν συμπεριλαμβάνουν τα ποσά που καταβάλλουμε για τις αγορές μας στα κέρδη τους (πάλι ξανά – ξανακλέβουν), μη εκδίδοντας αποδείξεις με ΦΠΑ στους πελάτες ή αντί για αποδείξεις, κάποια καταστήματα εστίασης, δίνουν το… δελτίο παραγγελίας!

Και τα αρμόδια όργανα μακαρίως κοιμούνται!

Τώρα λοιπόν που θα πάρουμε την «φοροκάρτα», αυτά θα λείψουν και τα δημόσια ταμεία θα γεμίσουν χρήματα!

Πως;

Ακούστε:

Θα λέει η μικρή κόρη του δημοτικού:

- Μαμά, θέλω μια σοκολάτα…

- Πάρε παιδί μου δύο ευρώ και την «φοροκάρτα» μας από το συρτάρι και πήγαινε στο περίπτερο της κυρά Μαρίας να πάρεις τη σοκολάτα σου.

- Και την κάρτα τι θα την κάνω μαμά ;

- Θα την «πατήσει» η κυρά Μαρία στο μηχάνημά της και εντάξει…

Αλλά θα έχουμε και συνέχεια.

-Γιωργάκη πήγαινε στο ψιλικατζίδικο της γωνίας και πάρε μου μια μαύρη κουβαρίστρα και την «Ραδιοτηλεόραση» (αν βέβαια δεν έχει προφθάσει να την καταργήσει η κυβέρνηση διά του υπουργού Επικρατείας κ. Μόσιαλου) και κοίταξε να πατήσεις την κάρτα που θα βρεις μέσα στο πορτοφολάκι της τσάντας μου της μπλε…

Έτσι, με τον τρόπο αυτόν, η κυβέρνησή μας θα αντιμετωπίσει το θέμα της υστέρησης εσόδων, διά της «φοροκάρτας» θα αναγκάσει τους «κλέφτες» να εμφανίζουν το ΦΠΑ που τώρα τσεπώνουν και η «τρόικα» θα ενθουσιαστεί και θα χοροπηδάει από τη χαρά της!

Εδώ γελάνε…

■ Το ευτράπελο των τελευταίων ημερών (εκτός αν προκύψει κι άλλο μέχρι να δημοσιευθεί ή να αναρτηθεί αυτό το άρθρο), είναι ο ΦΠΑ των καταστημάτων εστίασης.

Είναι να απορεί κανείς πως ένας Ευάγγελος Βενιζέλος, διαπρεπής πολιτικός και κορυφή της νομικής και του Συνταγματικού δικαίου, όχι όμως και οικονομολόγος, δέχτηκε την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου παρά τις εύστοχες και απολύτως βάσιμες αντιρρήσεις του επίσης εξέχοντος πολιτικού και αναπληρωτή του κ. Παντελή Οικονόμου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή διεφώνησε στην αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση ως ασύμφορη τόσο στον Έλληνα καταναλωτή όσο και στην Εθνική οικονομία.

Άλλωστε είναι και αντισυνταγματική όπως θα γίνει.

Σε εκτέλεση λοιπόν του νέου περισπούδαστου μέτρου θα έχουμε την εξής κατάσταση «αλαλούμ» :

Από ένα φαγάδικο (κατάστημα εστίασης) θα εκδίδονται τα ακόλουθα είδη αποδείξεων με τους αντίστοιχους ΦΠΑ :

1)Για αλλοδαπούς τουρίστες οργανωμένους (πακέτα) τριών ειδών αποδείξεις ΦΠΑ 6,5 %, 13% και 23%, ανάλογα με κάθε είδος εδέσματος που τρώνε ή το ποτό που πίνουν.

2)Για τους αυτόχθονες, τους ιθαγενείς (δηλαδή για μας τους Έλληνες που όλο και βυθιζόμαστε στη φτώχεια, θα ισχύει ΦΠΑ 23% (!) εκτός αν είμαστε κι εμείς οργανωμένοι σε «πακέτα» τουρίστες στον τόπο μας, οπότε θα απολαμβάνουμε τους προνομιακούς ΦΠΑ των ξένων!

3)Στο σουβλάκι με πίτα ή άνευ πίτας του πιτσιρίκου, ΦΠΑ 23%

4)Στο καφεδάκι του φτωχού εργάτη και βιοπαλαιστή, στο αναψυκτικό της κοπελίτσας και στις πορτοκαλάδες των ερωτευμένων αδέκαρων που τη βγάζουν…ξεροσφύρι, ΦΠΑ 23%(!!)

Αλλά, υπάρχουν και οι φιλολαϊκοί ΦΠΑ. Λόγου χάριν είναι το εμφιαλωμένο νερό που παραμένει στο 13%, το ίδιο δε και το ψωμάκι μας.

Να και κάτι καλό!

Μπράβο στην κυβέρνηση μας!

■ Λίγα λόγια και για το ευτράπελο του κ. Μόσιαλου, ο οποίος για να βελτιώσει την ποιοτική προσφορά της ΕΡΤ διατηρεί μεν στο ακέραιο την εισφορά μας μέσω ΔΕΗ, καταργεί όμως την μητέρα της Τηλεόρασης ΕΤ1 (αν είναι δυνατόν), 10 από τους 19 περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς «βουβαίνοντας» τη Φωνή της Ελλάδας, το ιστορικό περιοδικό «Ραδιοτηλεόραση» μερικές άλλες δραστηριότητες της δικής μας ΕΡΤ, της εθνικής ΕΡΤ, της Φωνής μας, της ΕΡΤ που ο λαός μας δημιούργησε με θυσίες και ιδρώτα και λέει τώρα ΟΧΙ στον κ. Μόσιαλο και τους συνεργάτες του στην κυβερνητική μηχανή!

ΟΧΙ κύριε Υπουργέ.

Η ΕΡΤ είναι το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει η χώρα αυτή για τη διεκδίκηση των δικαίων της και για την σωστή και έγκυρη ενημέρωση του λαού.

Γιʼ αυτό δεν θα την καταργήσετε ούτε θα την ακρωτηριάσετε, ούτε ακόμη θα την ευνουχίσετε.

Θα αποτύχετε κ. Μόσιαλε, εσείς και οι άλλοι εντός και εκτός της κυβέρνησης.

Αυτό, η αποτυχία δηλαδή είναι κάτι απόλυτα βέβαιο.

Το τραγικό αυτό ευτράπελό σας δεν θα περάσει.

Πάρτε το λοιπόν πίσω για το καλό της χώρας και το δικό σας.

Κλείνω, εκφράζοντας την απορία, πως ο πρωθυπουργός μας κ. Γιώργος Παπανδρέου που αγωνίζεται μέρα νύχτα περιφέροντας ανά την Ε.Ε. και τον κόσμο τον «δίσκο της επαιτείας», κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα, με σκοπό τη σωτηρία της πατρίδας, δεν βλέπει τι γίνεται τριγύρω του; Κι αν δεν βλέπει, δεν ρωτάει τουλάχιστον;

Και ακόμη πως ο κύριος Βενιζέλος που ανέλαβε, χωρίς να το επιδιώξει, τέτοιες ευθύνες, δεν βάζει κάποιους από τους συνεργάτες του στη θέση τους ;

Γιατί δεν ακούει τον αναπληρωτή του κ. Παντελή Οικονόμου, παλιό, σωστό και έντιμο πολιτικό «αντάρτη» του ΠΑΣΟΚ που τα έλεγε και τα λέει πάντα έξω από τα δόντια;

Υ.Γ. 1

Ένας φίλος παλιός δημοσιογράφος και γέρος σαν και μένα, μου τηλεφώνησε για να μου πει :

«Έχε υπόψιν σου, ότι εκτός από τα διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα που κανείς δεν τολμά να τα αγγίξει, υπάρχουν και διαπλεκόμενα συμφέροντα στις ανθρώπινες σχέσεις…» ή ας πούμε απλώς, «διαπλεκόμενες σχέσεις».

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε.

Αν κάποιος μπορεί, ας με βοηθήσει να καταλάβω.

Υ.Γ. 2

Για το «εργατόσημο» δεν γράφω τίποτα, γιατί είναι πιθανό κάτι έστω και λίγο να αποδώσει. Ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος, διαθέτει πείρα, δυναμισμό και ιδέες. Ας περιμένουμε. Ίσως έχουμε κάποιο καλό αποτέλεσμα.

Δυό χρόνια λόγια…

Προλογίζω το άρθρο αυτό με μια εξομολόγηση για να είμαι ξεκάθαρος απέναντι σε όλους.

Προέρχομαι από μια αστική Φιλελεύθερη Βενιζελική οικογένεια.

Παιδί δημόσιου υπαλλήλου μεσαίας τάξης, ενταγμένο στην κεντρώα παράταξη που ψήφιζε πάντοτε Πλαστήρα, Σοφοκλή Βενιζέλο, Γεώργιο Παπανδρέου (παρέμεινα και παραμένω πάντοτε πιστός στη μνήμη και τις υποθήκες τους), Γεώργιο Μαύρο, Γιάννη Ζίγδη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη και εσχάτως Γιώργο Παπανδρέου, τον σημερινό πρωθυπουργό.

Αγωνίσθηκα για το ΠΑΣΟΚ και για τους Παπανδρέου, πράγμα που η χούντα δεν μου το συγχώρεσε και με έθεσε υπό διωγμόν.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Και το ΠΑΣΟΚ, με αδιαμφισβήτητο ηγέτη το Γιώργο Παπανδρέου, ήλθε στην εξουσία πριν από περίπου 2 χρόνια, κληρονομώντας τις «αμαρτίες» των 6 χρόνων της διακυβέρνησης της ΝΔ, τα μεγάλα ανοίγματα στην οικονομία, τις ατασθαλίες, τις διαπλοκές, την φαυλότητα, την διαφθορά και άλλα πολλά.

Και τι έκαναν μέσα στα δύο αυτά χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου, οι συνεργάτες και εκλεκτοί του, το κόμμα του;

Τίποτα απολύτως!

Τίποτα μα τίποτα!

Για να μην πω, εγώ ο ΠΑΣΟΚΟΣ, ότι… χειροτέρευσαν την κατάσταση!

Αν εξαιρέσει κανείς την μείωση των ελλειμματικών οικονομικών μεγεθών που δημιουργήθηκαν κατά την εξαετία Καραμανλή – Αλογοσκούφη – Παπαθανασίου κλπ, η οποία επιτεύχθηκε με το «σφίξιμο των ζωναριών» των εργαζομένων και των πάσης φύσεως και μορφής συνταξιούχων, με τις θυσίες τους, τις απώλειες δώρων, επιδομάτων θερινών, τις εν γένει μειώσεις μισθών και συντάξεων που έφεραν στο όριο της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και απόμαχους της δουλειάς και της ζωής, δεν έκαναν τίποτα άλλο. Έργο ΜΗΔΕΝ!!

Αυτή είναι η αλήθεια.

Σε όλους τους άλλους τομείς, η κυβέρνηση δεν κατάφερε τίποτα ή σχεδόν τίποτα.

Δηλαδή :

· Απέτυχε στην πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και στην είσπραξη των οριστικά και αμετάκλητα, ακόμη και δικαστικά, βεβαιωμένων φόρων των εχόντων και κατεχόντων!

· Απέτυχε στη δημιουργία των σωστών εισπρακτικών μηχανισμών, στην αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση των Οικονομικών Εφοριών Δ.Ο.Υ. και στην εν γένει διασφάλιση της είσπραξης των δημοσίων εσόδων.

· Επισήμανε, κατέγραψε και φωτογράφησε επαύλεις, πισίνες, άλλες πολυτελείς κατασκευές, θαλαμηγούς και πλωτά, αλλά δυστυχώς μας έμειναν μόνο οι… φωτογραφίες, καθώς οι μεγιστάνες που πλουτίζουν σε βάρος του λαού χωρίς να πληρώνουν δεκάρα, εξακολουθούν να φοροδιαφεύγουν και να μας… βγάζουν την γλώσσα! Αύριο μεθαύριο, δεν αποκλείεται, να μας ζητήσουν και τα ρέστα…

· Το θέμα των ημιϋπαίθριων και των αυθαίρετων δείχνει ατελείωτο και ανεπίλυτο. Η πρώην υπουργός κ. Μπιρμπίλη, εκλεκτή του κ. πρωθυπουργού (αυτή με το σακίδιο στην πλάτη), αφού (με συμπαθάτε) το… «κωλοβάρεσε» μήνες και μήνες, το μπέρδεψε ακόμα περισσότερο! Ο μόνος που εργάσθηκε σοβαρά πάνω στο θέμα αυτό, ήταν ο αρμόδιος υπουργός της Ν.Δ. κ. Σουφλιάς. Τώρα να δούμε τι θα κάνει ο κ. Παπακωνσταντίνου. Καλά ξεμπερδέματα…

· Κατά καιρούς μας ρίχνει η κυβέρνηση και μια φωτοβολίδα. Ετοιμάζει, λέει, την φοροκάρτα όταν τα μισά και πάρα πάνω καταστήματα σε πόλεις και χωριά, δεν εκδίδουν αποδείξεις για τις πωλήσεις τους και κανένας δεν συγκινείται για να τους τσακώσει. Μας κλέβουν, κλέβουν και το κράτος και απολαμβάνουν μια ασυλία που οφείλεται στην πρωτοφανή ανικανότητα των δημοσίων υπηρεσιών!

· Το πανελλήνιο περιμένει ακόμη να δει δημοσιευμένα τα ονόματα των 150.000 φορολογουμένων και φοροκλεπτών! Περιμένει και προφανώς θα περιμένει πολύ…

· Η αγορά κάθε μέρα και στεγνώνει οικονομικώς περισσότερο. Η ύφεση θεριεύει. Τα καταστήματα και οι επιχειρήσεις κλείνουν. Η ανεργία παίρνει ρυθμούς τρομακτικούς. Στα δημόσια ταμεία δεν μπαίνει δεκαράκι τσακιστό. Κι εμείς, η κυβέρνησή μας, αισιοδοξεί ότι θα φτιάξει η κατάσταση και… όλα θα πάνε καλά! Όλα καλά αλλά δεκάρα δεν κυκλοφορεί. Ευτυχώς που υπάρχουν οι εξαγωγές μας (ιδιωτική πρωτοβουλία) και ο τουρισμός, τον οποίο προσπάθησε κάποιος να… πλήξει σοβαρά, αλλά δεν του πέρασε!

· Άλλη μια τεράστια αποτυχία της κυβέρνησης που μας εξέθεσε, μας έκανε ρεζίλι διεθνώς ήταν το περίφημο «κάπνισμα»! Το μέτρο απέτυχε παταγωδώς και δεν εφαρμόστηκε ούτε στα δημόσια γραφεία! Είναι να γελάει κανείς! Ακούγεται ότι μαζί με το εργατόσημο θα έχουμε και τσιγαρόσημο!

Η πιο πρόσφατη όμως γκάφα της κυβέρνησης, είναι η προ ημερών απόπειρα του υπουργού Επικρατείας κ. Μόσιαλου να ακρωτηριάσει την ΕΡΤ (τηλεόραση και ραδιοφωνία) καταργώντας την ΕΤ1 (την μητέρα της τηλεόρασης), 10 από τους 19 περιφερειακούς ραδιοσταθμούς της ΕΡΤ (φίμωση της φωνής της Ελλάδος) και άλλα πολλά.

Το θέμα είναι εθνικό και η κυβερνητική αυτή θέση, απορρίπτεται ασυζητητί από το σύνολο των Ελλήνων, οι οποίοι δεν θα επιτρέψουν με κανένα τρόπο στον υπουργό Επικρατείας, να εφαρμόσει τον «Καλλικράτη» και στα κρατικά ΜΜΕ, διαλύοντάς τα!

Κάτω τα χέρια από την ΕΡΤ

Μπορεί η ΕΡΤ, κυρίως η τηλεόραση, να μας έχει ταράξει τελευταία στις ανορθογραφίες (γράφω σχετικά σχεδόν κάθε μέρα), στις ασυνταξίες και στις αρλούμπες μερικών αμαθών (για να μην πω αγράμματων) συνεργατών της και να μας εξοργίζει για τις συχνές – πυκνές γκάφες των ιδίων, λόγω της αδιαφορίας και της απραξίας των αρμοδίων και πλήρως καταρτισμένων οργάνων της, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία, η ραδιοφωνία και η τηλεόραση, στο σύνολό τους, δεν προσφέρουν έργο εθνικό.

Αντίθετα, δεκαετίες τώρα, από πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η ραδιοφωνία με την τότε μικρή της ισχύ και την περιορισμένη της εμβέλεια, στάθηκε με σθένος δίπλα στον λαό μας και στον μαχόμενο, αργότερα στρατό μας στα βουνά της Αλβανίας και τα βόρεια σύνορα μας, έδωσε κουράγιο και δύναμη, ενθάρρυνε πολίτες και στρατιώτες και συνέβαλε τα μέγιστα στην τελική νίκη.

Η ραδιοφωνία τότε ήταν η ίδια η Ελλάδα που τόνωνε το ηθικό των παιδιών της, τα οποία έγραφαν χρυσές σελίδες ηρωισμού στην νεότερη ελληνική ιστορία.

Με ελάχιστα μέσα αλλά υψηλό ηθικό και δύναμη ψυχική, ο στρατός μας έγραψε το έπος του 1940 και τις μεγαλειώδεις αντιστάσεις στην σιδηρόφρακτη γερμανική λαίλαπα, στο Ρούπελ και αλλού.

Αυτά, με σύμμαχο πάντοτε το ελληνικό ραδιόφωνο.

Θυμάμαι το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν από τον αξέχαστο αρχιεκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών Κώστα Σταυρόπουλο :

«Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 05.30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους»

Στις 5 Απριλίου το 1941 διάβασε την περίφημη «Ανοιχτή επιστολή» προς τον Αδόλφο Χίτλερ του Γ.Α.Βλάχου και την επομένη το πρωί, το ανακοινωθέν της κήρυξης του Ελληνογερμανικού πολέμου. Κι όταν τα εχθρικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα, ο Σταυρόπουλος μπροστά στο μικρόφωνο, με φωνή που έπαλλε από συγκίνηση, εκφωνούσε :

«Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μην τον ακούτε. Ο πόλεμος συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής μας νίκης. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων».

Θυμάμαι : «Κατελήφθησαν οι Άγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, η Πρεμετή…»

Θυμάμαι ακόμη : «Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Η φωνή της Ελλάδος…»

Τώρα, η «Φωνή της Ελλάδος» που ο ελληνικός λαός με θυσίες δυνάμωσε, εξασθενεί (!) με την κατάργηση των 10 από τους 19 περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ποιος θα το πίστευε;

Ποιος θα πίστευε πως το κράτος, η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ για το οποίο ο υπογράφων αγωνίσθηκε, θα έπαιρνε μέτρα «βουβαμάρας» του ελληνικού ραδιοφώνου όταν η ραδιοφωνική μπάντα βρίθει γειτονικών φιλικών και μη ραδιοσταθμών!

Είναι όμως και η κατάργηση της ΕΤ1 και του ιστορικού καταξιωμένου και επιτυχημένου περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση».

Να το πιστέψουμε αυτό;

Είναι απίστευτο και πολλοί ελπίζουν πως τελικά δεν θα γίνει τίποτα.

Μακάρι…

Έχω ωστόσο ένα ερώτημα : Ποιος ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός και ποιοι ιδιωτικοί ραδιοσταθμοί θα ωφεληθούν από τις καταργήσεις;

Ποιοι θα καταπιούν τις διαφημίσεις των κρατικών που θα καταργηθούν και ποιοι άλλοι θα τις διοχετεύσουν στις διαδικτυακές τους εκδόσεις και αναρτήσεις και μάλιστα τσεπώνοντας επιπλέον και το αγγελιόσημο που εκεί δεν ισχύει και πληρώνοντας το προσωπικό τους με πενταροδεκάρες;

Ερώτημα καίριο που περιμένει απάντηση άμεση κ. Μόσιαλε.

Και μια που μιλάμε για τον αρμόδιο υπουργό έχω να του πω μόνο δύο λόγια :

1) Η κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση πρόσφερε και προσφέρει εθνικό έργο παρά τα κάποια λάθη της. Είναι η ίδια η Ελλάδα και δεν θα την αφήσουμε να πεθάνει!

2) Μην γίνετε κ. Μόσιαλε «δήμιος», «ακρωτηριαστής» της ελληνικής ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Δεν θα σας το συγχωρήσει αυτό ποτέ ο λαός μας που δεν ξεχνά…

Η ΕΡΤ αποτελεί εθνικό κεφάλαιο και αν κάποιοι κακοί διοικητικοί λειτουργοί της που το κράτος είχε διορίσει, κατά καιρούς, της προκάλεσαν ασθένειες και άλλα δεινά, τους ασθενείς κύριε Μόσιαλε τους θεραπεύουν, δεν τους εκτελούν!

Εμείς θα συνεχίσουμε να δείχνουμε τον τρόπο της θεραπείας και να πολεμάμε όμως σκληρά κάθε πρόθεση και προσπάθεια θανάτωσης της κρατικής μας ραδιοτηλεόρασης.

Τέλος, κάτω τα χέρια και από Α.Π.Ε. και Μ.Π.Ε.

Μαργαριταριών ΕΡΤ συνέχεια!!

Απόλυτη και άμεση είναι η ανάγκη της πρόσληψης από την διοίκηση της ΕΡΤ, δημοδιδασκάλων, δασκάλων των δημοτικών σχολείων δηλαδή, για να διδάξουν ορθογραφία σε μερικούς συνεργάτες της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, η οποία πάει να μας τρελάνει με τα καμώματά της στην ορθογραφία και στις ασυνταξίες.

Εγώ, μη αντέχοντας να αντιγράφω και να μιμούμαι τον αξέχαστο μεγάλο καλλιτέχνη Μέντη Μποσταντζόγλου, θα παραθέτω τις λίστες των ανορθογραφιών των τίτλων και υποτίτλων της ΕΡΤ με την ορθή τους γραφή και ο πρόεδρος της κ. Ταγματάρχης, ας φροντίσει, για τους δημοδιδάσκαλους (έτσι τους λέγαμε τον παλιό καιρό) για τα φροντιστήρια γραμματικής, ορθογραφίας, συντακτικού κλπ. που χρειάζονται μερικοί, ελπίζω λίγοι, συνεργάτες του και ας υποχρεώσει τους πολλούς, τους μορφωμένους και διαβασμένους να εργασθούν σοβαρά και, επιτέλους, να ασκήσουν τα καθήκοντά τους για να λείψουν τα μαργαριτάρια.

Και με την ευκαιρία ερωτώ:

· Υπάρχουν υπεύθυνοι και προϊστάμενοι ύλης;

· Υπάρχουν αρχισυντάκτες;

Αν ναι που βρίσκονται και με τι ασχολούνται;

Και τώρα, η ορθή γραφή μερικών λέξεων, τις οποίες οι «κάποιοι» της ΕΡΤ μετατρέπουν σε μαργαριτάρια και κακοποιούν βάναυσα :

1) Συνωμοσία

2) Ορκωμοσία

3) Κοινωφελείς

Ακόμη από την ΕΡΤ… Σάββατο πρωί 6 – 8 μάθαμε ότι η Σπάρτη βρίσκεται στη Λακωνία, το Λουτράκι στο Νομό Κορινθίας και τέλος ο Νομός Ροδόπης λέγεται πλέον Νομός Κομοτηνής…

Αυτά για την ώρα…

Ντροπή!

Τα ηνία πήραν οι περιφερειάρχες!!

Φαίνεται ότι δεν έχουμε χρείαν κάποιων υπουργών και κυβερνητικών παραγόντων.

Έχουμε τους περιφερειάρχες, με επικεφαλής τον κ. Σγουρό, οι οποίοι μέσα σε 2 (δύο) μόλις ώρες, έλυσαν το θέμα της πολυήμερης (21 ημέρες) απεργίας των ταξιτζήδων και των εκτρόπων μερικών (αρκετών) απ’ αυτούς που ταλαιπώρησαν εμάς και τους τουρίστες μας, που δυσφήμησαν την Ελλάδα σε παγκόσμια κλίμακα, που έσπασαν, που ρήμαξαν, που «μαχαίρωσαν» τον ανερχόμενο τουρισμό μας, στον οποίο έδειξαν δρόμους που οδηγούν σε γειτονικές χώρες, έπληξαν την οικονομία μας που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι και άλλα πολλά!

Έφταιγαν όμως μόνον οι ταξιτζήδες;

Όχι βέβαια…

Το μεγάλο φταίξιμο ήταν και είναι εκείνου του κυρίου, ο οποίος με την ανεξήγητη, επαναλαμβάνω, ανοχή του αγωνιστή πρωθυπουργού μας, παριστάνει τον αυτοκράτορα στο υπουργείο Υποδομών – Μεταφορών, αφού προηγουμένως, με το «έκτρωμα» «Καλλικράτη», έκανε «μπάχαλο», διέλυσε κυριολεκτικά την διοικητική δομή της χώρας, την τοπική μας αυτοδιοίκηση που αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί ακόμη και στις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών!

Οι ταξιτζήδες, ευπρεπείς και «άτακτοι» υπήρξαν θύματα παραπλάνησης εκ μέρους της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του υπουργείου Υποδομών – Μεταφορών.

Και εξηγούμαι :

Ο Δημήτρης Ρέππας, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, άριστος πολιτικός, πεπειραμένος και επιτυχημένος υπουργός, είχε δώσει ικανοποιητική λύση στο θέμα των ταξιτζήδων, σύμφωνα και κατά γράμμα με τα προβλεπόμενα από το νόμο για την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους και συνέταξε μάλιστα το σχετικό προεδρικό διάταγμα, το οποίο ο διάδοχος του κ. Ραγκούσης το απέσυρε, το απέρριψε και προκάλεσε τον γνωστό σάλο, τη συμφορά του τελευταίου εικοσαημέρου.

Με δυο λόγια σταράτα, κορόιδεψε τους ταξιτζήδες και στη θέση του προεδρικού διατάγματος Ρέππα που πέταξε στα σκουπίδια, έβαλε τις δικές του απαράδεκτες και παράλογες ρυθμίσεις.

Ευτυχώς ωστόσο, βρέθηκαν οι περιφερειάρχες, και έδωσαν την λύση μετά, βέβαια από πολλές ταλαιπωρίες και ζημιές στην χώρα, στον τουρισμό, στην οικονομία.

Να το πούμε καθαρά.

Άξιος υπουργός Μεταφορών αναδείχθηκε ο περιφερειάρχης Αττικής κ. Σγουρός με συνεργάτες τους υπόλοιπους περιφερειάρχες!

Άραγε ο κ. Ραγκούσης θα έχει τώρα την ευαισθησία να παραιτηθεί;

Στο καλό αυτοκράτορα…

Στο καλό υπουργέ της συμφοράς Γιάννη Ραγκούση.

Στο καλό, στην Πάρο κ. υπουργέ που μετά την τοπική αυτοδιοίκηση με τον «Καλλικράτη» σας τώρα καταστρέφετε τον τουρισμό μας, την οικονομία μας.

Στο καλό κύριε Ραγκούση που, εκτός των άλλων, αποδεικνύεσθε και προπετής, προκλητικός, τολμώντας να πείτε στην κ. Βάσω Παπανδρέου, ότι δεν γνωρίζει τι έχει ψηφίσει!!

Στο καλό κύριε…

Δεν σας θέλει κανείς, μα κανείς!

Ούτε το κόμμα σας, οι βουλευτές σας, ούτε η αντιπολίτευση μείζων και ελάσσων, αλλά, ούτε, κυρίως, η κοινωνία!

Είσθε κ Ραγκούση μόνος, απομονωμένος έχοντες για την ώρα, την, ανεξήγητη υποστήριξη – ανοχή του πρωθυπουργού μας!

Στο καλό κ. υπουργέ για να σωθεί ο τουρισμός μας, η οικονομία μας, ο λαός, η πατρίδα.

Στο καλό και να μην ξαναβρεθείτε μπροστά μας!

Είσθε ανεπιθύμητος κύριε!

Επιτέλους, κάντε και μια γενναία πράξη.

ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΤΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΑΣ ΘΩΚΟ ΠΟΥ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΑΛΛΩΣΤΕ!

Γιάννης Παπαϊωάννου - 39 χρόνια από το θάνατό του

ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΕΝΗ ΜΟΥ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ...

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, του Παναγιώτη και της Χρυσής, το γένος Βονομπάρτη, γεννήθηκε στην Κίο της Μικράς Ασίας, στις 18 Ιανουαρίου 1913
Στην Ελλάδα ήρθε με την Μικρασιατική Καταστροφή. Στη Σαμοθράκη και στη Θράκη, και από εκεί στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, στον Άγιο Διονύση, και τέλος στα Προσφυγικά στις Τζιτζιφιές. Τα παιδικά του χρόνια στην Κίο ήταν ξέγνοιαστα, αφού μεγάλωνε σε εύπορο περιβάλλον. Η εφηβεία του, όμως, τον βρήκε στον Πειραιά να εργάζεται -έχοντας αφήσει το σχολείο- σε διάφορες δουλειές προκειμένου ν’ αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες διαβίωσης. Ο πατέρας του είχε φύγει από τη ζωή όταν ήταν 8 χρόνων. Δούλεψε στις οικοδομές, αλλά και ψαράς στα καΐκια. Μεγάλωσε μες στη θάλασσα και για δάσκαλό του είχε τον Ζέππο, τον καπετάν Ανδρέα, για τον οποίο αργότερα έγραψε το περίφημο τραγούδι του. Από μικρός είχε το πάθος της μουσικής και του αθλητισμού. Στην Κίο έπαιζε φυσαρμόνικα και στον Πειραιά ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. Έπαιζε βασικός στην ομάδα Φαληρικός, τον κατοπινό Εθνικό, όταν τραυματίστηκε και η μητέρα του τον πίεσε να σταματήσει την μπάλα. Της υποσχέθηκε να το κάνει αν του αγόραζε ένα μαντολίνο. Έτσι, αποχαιρέτησε την μπάλα και καταπιάστηκε με τα όργανα και το τραγούδι. Σύντομα το μαντολίνο πλαισιώθηκε από μια κιθάρα, και το μεράκι του για τη μουσική βρήκε διέξοδο σ’ ένα γκρουπάκι με το οποίο έκανε καντάδες στη γειτονιά κι έπαιζε χαβάγιες με «μια κιθάρα μαύρη με μια κορδέλα δεμένη στην ταστιέρα της». Ήταν γύρω στα 1934 όταν άκουσε από κάποιο αμερικάνικο δίσκο γραμμοφώνου το Μινόρε του Τεκέ, με τον Τζακ Γρηγορίου ή Χαλκιά. Ο ήχος του τον ξεσήκωσε. Πάνε τα μαντολίνα κ’ οι κιθάρες για χάρη του μπουζουκιού.

«Τρέλα! Τέτοιο πράμα, τέτοιο σόλο δεν πρόκειται να ξαναγεννήσει η φύση. Αμέσως άλλαξα γνώμη και είπα θα πάρω μπουζούκι. Το πήρα και το πήγα σπίτι. Ποιος είδε θεό και δεν φοβήθηκε! Με έπιασε η μάνα μου στο μονότερμα. Πάρ’ το, φύγε, αλήτη, εγκληματία, παλιάνθρωπε και τα λοιπά. Μπουζούκι, μου ’λεγε, έφερες εδώ πέρα, να σηκωθείς να φύγεις, και δος του τα ίδια και τα ίδια. Με έδιωξε. Έδιωξε η μάνα το παιδί για το μπουζούκι! Λες και ήταν φονικό όργανο. Κακόμοιρο όργανο, πόσα δεν τράβηξες κι εσύ μαζί με εμάς; Άσχετα αν σήμερα αυτό το όργανο το έκαναν μπαλαρίνα, όπως και τα λαϊκά τραγούδια».

Ο Πειραιάς και η Φαληριώτισσα
Είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές του Παπαϊωάννου στην αυτοβιογραφία του για το τι εξέφραζε το μπουζούκι εκείνα τα χρόνια, αλλά και το ποιοι το έπαιζαν. Κουτσαβάκηδες και νταήδες, αλλά και εύποροι μερακλήδες και καλοί μάγκες. Χαρακτηριστικοί τύποι του Πειραιά που λες και ξεπηδάνε από παλιό μυθιστόρημα που ηθογραφεί την κατάσταση, όπως διαμορφωνόταν στο λιμάνι και στις πόλεις, μετά το 1922, όταν το χασίσι μαλάκωνε στιγμιαία τους πόνους και τα βάσανα της φτώχειας και συνόδευε τα γούστα της εποχής στους τεκέδες και στα πρώτα στέκια του ρεμπέτικου, με τον Μάρκο και την κομπανία του να υμνούν το σινάφι τους και τις συνήθειές του. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Γιάννης Παπαϊωάννου μυήθηκε στο μπουζούκι, φέρνοντας, όμως, στο ρεμπέτικο και την αύρα της θάλασσας, μαζί με τη γλυκιά αίσθηση από τις παλιές καντάδες του με τα μαντολίνα και τις κιθάρες. Ο πρώτος δίσκος του, στα 1937, είχε άμεσα την επιρροή από τον οργανικό δίσκο του Χαλκιά και από τις κιθαριστικές και μαντολινίστικες καντάδες. Ήταν ο δίσκος με το οργανικό Σέρβικο Σμυρναίικο από τη μια και τη Φαληριώτισσα από την άλλη, που από το’35, χωρίς να έχει γίνει δίσκος, τραγουδιόταν στις γειτονιές του Πειραιά, για να ηχογραφηθεί με τη προτροπή του «ελαφρού» μουσικού και στιχουργού Ευάγγελου Γρυπάρη, ο οποίος πήγε τον Παπαϊωάννου στην Odeon και ως αντάλλαγμα πήρε τα μισά ποσοστά από το τραγούδι! Η Φαληριώτισσα φωνογραφήθηκε με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και τη μουσική επιμέλεια του Σπύρου Περιστέρη, και η επιτυχία της οδήγησε την Columbia στο να την κυκλοφορήσει κι εκείνη με εκτελεστή τον Στράτο Παγιουμτζή και την επιμέλεια του Παναγιώτη Τούντα. Ακολούθησαν η Ξανθιά μοδιστρούλα, το Όταν δω τα δυο σου μάτια (Ραντεβού σαν περιμένω), το Σούχα χαρίσει την καρδιά, το Βαδίζω και παραμιλώ και η Βαγγελίτσα, που τον καθιέρωσαν σε συνθέτη πρώτης γραμμής. Για τη Φαληριώτισσα ο παλιός μπουζουξής Ηλίας Ποτοσίδης έχει αναφέρει «Θυμάμαι την ταβέρνα του μπαρμπα-Γιώργη που δίπλα ήταν χασάπικο που το είχε ο Βασίλης Βάζος, αδελφός του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Γιάννη Βάζου. Στο χασάπικο του Βάζου δούλευε ο κουνιάδος του Γιάννη Βάζου, ο Χρήστος. Αυτός έγραψε τα πρώτα λόγια της Φαληριώτισσας, δηλαδή το “Σουρωμένος θάρθω πάλι στην παλιά μας γειτονιά”. Θυμάμαι ότι τα λόγια αυτά τα έγραψε πάνω σ’ ένα χασαπόχαρτο, και μετά ο Γιάννης Παπαϊωάννου το συμπλήρωσε».

Η πρώτη νίκη
Μέχρι τη δικτατορία του Μεταξά, το 1936, η ελληνική δισκογραφία καταγράφει αδιάκριτα όλα τα μουσικά είδη της εποχής. Τα δυτικότροπα ελαφρά τραγούδια και τις οπερέτες, αλλά και τα δημώδη, τα μικρασιάτικα και τους αμανέδες, και τα ρεμπέτικα. Με τη μεταξική λογοκρισία, για πρώτη φορά εκτός από τη στιχομυθία των τραγουδιών μπαίνει στο στόχαστρο και η μουσική τους. Τα ημιτόνια και η ανατολική ασυγκέραστη κλίμακα. Άμεσος σκοπός η κατάργηση της μουσικής των προσφύγων με τα σαντουρόβιολα και τους αμανέδες, ή η περιθωριοποίησή τους, γεγονός που επετεύχθη. Αμφιβάλω αν κάτι ανάλογο έχει συμβεί πουθενά αλλού στον κόσμο. Πάντως, από αυτή την περίοδο και μετά το ρεμπέτικο, ή λαϊκό, τραγούδι στηρίχτηκε περισσότερο στις δυτικές αρμονίες, τα μινόρε και τα μαντζόρε. Τα καραντουζένια και τα παλιά κουρδίσματα των μπουζουκιών άλλαξαν, εν πολλοίς. «Ξαφνικά το 1936 απαγορεύονται τα λαϊκά τραγούδια. Παίρνω τότε το μπουζούκι μου και πάω στη λογοκρισία. Λέω: “Κύριοι, αφού το όργανο είναι κατηγορούμενο, πρέπει να απολογηθεί”. Έπαιξα ένα μινόρε και συγκινηθήκανε. Γρήγορα δόθηκε η άδεια να συνεχίσουμε. Ήταν η πρώτη νίκη μου». Με αυτά τα λόγια γυρνά στα πρώτα χρόνια του στο τραγούδι ο Γιάννης Παπαϊωάννου, σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στον Τάσο Κουτσοθανάση, τον Δεκέμβριο του 1968, όταν μαζί με τον Μάρκο και τον Στράτο δούλευαν στο κέντρο Ξενύχτης στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην τελευταία συνεργασία τους. Με τον Μάρκο και τον Στράτο είχε συνεργαστεί και στο ξεκίνημά του, στα πρώτα πάλκα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, κι ακόμη με τον Μπαγιαντέρα, τον Χατζηχρήστο, τον Δελιά, τον Μπάτη, τον Κερομύτη, ενώ μαζί με τον Αλέκο Παναγόπουλο και τον Στεφανάκη Σπιτάμπελο είχαν το Τρίο Παπαϊωάννου. Το 1940 ήρθε ο πόλεμος και ξαναπήγε φαντάρος στην Αλβανία. Είχε υπηρετήσει τη θητεία του το 1935. Μετά ήρθε η κατοχή κι ο αγώνας για την επιβίωση. Το 1943 άνοιξε δικό του μαγαζί στο Μοσχάτο και γνωρίστηκε με την Ευδοξία Καμπούρη, με την οποία παντρεύτηκε στις αρχές του 1944 και απόκτησαν τρία παιδιά, τον Παναγιώτη, τον Αντώνη και τη Χρυσούλα. Τότε γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Μοσχονά. Τον βασικό ερμηνευτή των τραγουδιών του στη μεταπολεμική περίοδο. (Η προπολεμική εποχή είχε έντονο το εκφραστικό στοιχείο της φωνής του Γιάννη Παπαϊωάννου, στις εξαιρετικές διφωνίες με τον Απόστολο Χατζηχρήστο και τον Γιάννη Κωνσταντινίδη ή Μακαρόνα. Οι τρεις τους ερμηνεύσαν τα περισσότερα από τα 36 τραγούδια που ηχογράφησε από το 1937 έως το 1941.)

Οδυσσέας Μοσχονάς.
Η γνωριμία του με τον Παπαϊωάννου, η Τριάνα του Χειλά και Οι βαλίτσες
(Απόσπασμα από την αφήγησή του στον Κώστα Χατζηδουλή, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 28/6/1976).
«Μια μέρα, κατοχή ήτανε, έρχεται ο Χατζηχρήστος και μου λέει να πάμε σ’ ένα μαγαζί, στο Περοκέ από κάτω, που είχε ανοίξει ο Κατελάνος. Εκεί μέσα ήτανε πολλοί ρεμπέτες μουσικοί, Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστος, Γενίτσαρης, Κερομύτης, εγώ, ο
Ποτοσίδης κ.ά. Εκεί γνώρισα τον Παπαϊωάννου. Συνθέτης καλός, συνάδελφος καλός, μα πάνω απ’ όλα ήταν η μεγάλη, η πολύ μεγάλη καρδιά του. Μόλις μ’ άκουσε και τραγούδαγα μου λέει “Μοσχονά, είσαι πολύ καλός τραγουδιστής, κι όταν ανοίξουνε το εργοστάσιο δίσκων θα κάνουμε καλή συνεργασία οι δυο μας, θα τραγουδάς τα τραγούδια μου”. Κι έτσι έγινε. Μετά πιάσαμε δουλειά σ’ ένα μαγαζί στις Τζιτζιφιές, που το είχε ο Τοτόμης. Ένα πρωί ξυπνήσαμε από τα πολυβόλα, χάλαγε ο κόσμος, ο Γιάννης λέει “οι Γερμανοί κυκλώσανε τον συνοικισμό και βαράνε”. Είχανε σκοτώσει και δυο-τρία παιδιά. Παίρνουμε μια κιθάρα από το σπίτι του Παπαϊωάννου και μου λέει να περάσουμε μέσα από τον Ιππόδρομο για να βγούμε απέναντι στον δρόμο. Έτσι καταφέραμε και γλυτώσαμε φτηνά, γιατί ο Ιππόδρομος ήταν γεμάτος νάρκες. Πέσαμε μέσα σε κάτι άχυρα και μετά με τα πόδια φτάσαμε μέχρι το Χασάνι. Άσχημες μέρες εκείνες της κατοχής• όπου δουλεύαμε υπήρχε πάντα ο φόβος, αλλά το κυριότερο είναι ότι δουλεύαμε όπου βρίσκαμε φαΐ. Μόλις φύγανε οι Γερμανοί και ήρθε σιγά-σιγά η απελευθέρωση ξανάρχισαν οι δουλειές, και στις Τζιτζιφιές άνοιξε το περίφημο κέντρο του Καλαματιανού. Εκεί παίζαμε με μεγάλο συγκρότημα, Παπαϊωάννου, Μάρκος, εγώ, ο Καπλάνης, ο Μπάτης, αργότερα ο Τσιτσάνης και άλλοι. Όλο το στράτευμα του ρεμπέτικου πέρασε από του Καλαματιανού το μαγαζί, που τον σκοτώσανε τότες το 1948-49. Μόλις πηγαίναμε το βράδυ για δουλειά ήτανε δύο χιλιάδες άνθρωποι εκεί να μας ακούνε και να μας χειροκροτάνε• τέτοιες δόξες κανείς δεν θα τις γνωρίσει. Μετά από λίγο ήρθε ένας φίλος του Χειλά και πρότεινε στον Παπαϊωάννου να πάμε εκεί για δουλειά… Το μαγαζί του δεν λεγότανε “Τριάνα”, αλλά “Το Παραμύθι”. Ο Παπαϊωάννου τόκανε “Τριάνα”. Και τι κόσμος δεν πέρασε απ’ εκεί… Χιλιάδες άνθρωποι από την άκρη του κόσμου έρχονταν στην “Τριάνα” να μας ακούσουνε. Υπήρχαν κι άλλα μαγαζιά, δε λέω ονόματα, εκεί τριγύρω ή αλλού, αλλά δεν δούλευαν. Το μαγαζί του Χειλά, για πολλά χρόνια, ερχόταν πρώτο στον κόσμο. […] Ένα βράδυ εκεί στην “Τριάνα”, όπως παίζαμε στο πάλκο, έκανα παράπονα εγώ για τον Χειλά επειδή δεν με ικανοποιούσε στο μεροκάματο κι έλεγα στους άλλους μουσικούς ότι θα πάρω τις βαλίτσες μου και θα γίνω λαγός. Το είπα πολλές φορές μέχρι το πρωί αυτό, το «θα πάρω τις βαλίτσες μου»... Ξαφνικά βλέπω τον Παπαϊωάννου να γράφει πίσω στο πακέτο με τα τσιγάρα κάτι. Τον ρώτησα και μου είπε ότι έγραψε τη λέξη «βαλίτσες». Έγραψε το θέμα ενός τραγουδιού, τον τίτλο, το παράγγειλε του Μάνεση κι εκείνος έγραψε τους στίχους. Το τραγούδησε ο Καζαντζίδης, ήταν το πρώτο του τραγούδι σουξέ, αυτό του άνοιξε τον δρόμο κι έγινε ο Καζαντζίδης». (Οι σημαντικότερες συνεργασίες του με στιχουργούς ήταν αυτές με τον, σπουδαιότερο λαϊκό στιχουργό της πρώτης εποχής, Χαράλαμπο Βασιλειάδη ή Τσάντα και τον, επίσης σημαντικό στιχουργό και εκδότη του περιοδικού Καινούργιο και Μοντέρνο Τραγούδι Κώστα Μάνεση, με τους οποίους έγραψε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του. Σποραδικά συνεργάστηκε με τον Γ. Φωτίδα, τον Αλ. Αγγελόπουλο, την Ευτ. Παπαγιαννοπούλου κ.α.)

Με τον Καζαντζίδη
Μετά του Χειλά έπαιξε στις Τζιτζιφιές με την Μπέλλου, η οποία μαζί με τον Μοσχονά και τον Στελλάκη Περπινιάδη υπήρξαν οι βασικοί εκτελεστές των μεταπολεμικών τραγουδιών του, μέχρι το 1951. Το 1952 συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη, αλλά και τη Ρένα Ντάλλια. Την ίδια χρονιά έφυγε στην Κωνσταντινούπολη και γυρίζοντας έπαιξε μια σεζόν στου Μαργωμένου. Το 1953 έφυγε στην Αμερική. Ήταν ο πρώτος μεγάλος μπουζουξής από την Ελλάδα που πήγε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή της έντονης κινητικότητας του, μεταξύ άλλων, στήριξε κι έναν νέο τραγουδιστή που προηγουμένως είχε δοκιμαστεί από την εταιρεία ανεπιτυχώς. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που όταν ο Παπαϊωάννου τον πρότεινε για να ερμηνεύσει ένα από τα τραγούδια του η εταιρεία ήταν ανένδοτη. Η επιμονή του Παπαϊωάννου, όμως, ο οποίος αντέδρασε έντονα λέγοντας «αν δεν σας κάνει αυτός δεν σας κάνω κι εγώ», ήταν εκείνη που έδωσε, τελικά, στον Στέλιο Καζαντζίδη τη χρυσή δεύτερη ευκαιρία, μετά το αποτυχημένο ντεμπούτο του με το τραγούδι του Καλδάρα Για μπάνιο πάω, να δείξει τις ικανότητές του και τελικά να εδραιωθεί, με την αξία του από τη μια και τον τσαμπουκά και τα τραγούδια του μπαρμπα-Γιάννη από την άλλη. Οι βαλίτσες, Εχθές αργά το δειλινό, Εγώ θα σε γλυτώσω, Δεν σε ρωτώ ποια ήσουνα, Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει, κ.ά. Το 1952-’53 ο Παπαϊωάννου έδωσε 13 τραγούδια στον Καζαντζίδη, ενώ κάποια στιγμή συνεργάστηκαν και στον «Αστέρα» στην Κοκκινιά. Κι όταν γύρισε από την Αμερική, τη δεύτερη φορά, το 1958, ο Καζαντζίδης τον πήρε μαζί του στην «Τριάνα» δίνοντάς του ξεχωριστή θέση στο πρόγραμμα και γερό μεροκάματο. Παλιά χρέη που, όμως, για μια ακόμη φορά εύρισκαν τον Παπαϊωάννου να ορθώνει το ανάστημά του, αυτή τη φορά όχι στους ανθρώπους της εταιρείας αλλά στους, αποφασισμένους για μεγάλη φασαρία, μπράβους και νταήδες, σε μια εποχή που ο Καζαντζίδης ήταν στις μεγάλες του δόξες και βίωνε την τρομοκρατία των ανθρώπων της νύχτας. Τον Παπαϊωάννου τον σέβονταν, κι όλα αυτά περιγράφονται αποκαλυπτικά στην αυτοβιογραφία του.

Κάτω απ’ τους ουρανοξύστες
Η δεκαετία του 50 έχει έντονο το σινεμασκόπ, το τεχνικολόρ και το άρωμα του αμερικάνικου ονείρου, διεθνώς. Η Αμερική υπήρξε ελκυστική υπόθεση και για τους λαϊκούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα. Ελέω ομογένειας, αφού υπήρχε εκεί οργανωμένος ελληνισμός με δική του κουλτούρα, καλλιτεχνικές και φιλολογικές ανησυχίες. Όλα, όμως, συνέτειναν στο πνεύμα διατήρησης του τρίτου δρόμου των ελληνοαμερικανικών χαρακτηριστικών. Ο Παπαϊωάννου πήγε στην Αμερική κάμποσες φορές. Πρώτη φορά το 1953, οπότε και άνοιξε τον δρόμο της φυγής στο όνειρο που έγινε εφιάλτης για τους λαϊκούς μουσικούς και, κυρίως, για το λαϊκό τραγούδι, μιας και τον ακολούθησαν σημαντικά στελέχη του όπως ο Κώστας Καπλάνης, ο Γιάννης Τατασόπουλος, ο Μανώλης Χιώτης, ο Σταύρος Τζουανάκος, ο Τάκης Μπίνης, ο Γιάννης «Σπόρος» Σταματίου, ο Δημήτρης «Μπέμπης» Στεργίου, ο Γιαννάκης Αγγέλου και πάρα πολλοί άλλοι. Δεύτερη φορά πήγε το 1956, και ακόμη γύρω στο 1960 και, τέλος, στα 1967. Στις δύο πρώτες επισκέψεις του είχε παρτενέρ τη Ρένα Ντάλλια, με την οποία έκαναν και πολλές ηχογραφήσεις, ενώ γνωρίστηκε με τον θρυλικό μπουζουξή Τζακ Γρηγορίου ή Χαλκιά και τους τραγουδιστές της ομογένειας Τζιμ Αποστόλου και Αξιώτη Κεχαγιά. Σε κάποιες από τις ηχογραφήσεις αυτές χρησιμοποίησε και μαντολίνο δίνοντας έναν κανταδόρικο, αναμνησιολογικό των νεανικών του χρόνων, τόνο. Η εμπειρία του από τον Νέο Κόσμο βρήκε την έκφρασή της και στο τραγούδι «Έζησα στην Αμέρικα σ’ ουρανοξύστες πλάι, κ’ είδα για πρώτη μου φορά την τύχη να γελάει/Δολάρια μου χάρισε κι όμως εγώ πονούσα, κάθε στιγμή σε σένανε Αθήνα τριγυρνούσα». Ή ακόμη «Είσαι μαγεμένη χώρα το φωνάζω κάθε ώρα Hollywood, έχεις όμορφα κορίτσια όλο νάζια και καπρίτσια very good/Hollywood, Hollywood, Hollywood είσαι ωραίο, είσαι φίνο, είσαι good. Έχεις κι ένα παραπάνω, τις πενιές Παπαϊωάννου, Hollywood, κι όσοι θέλουν να γλεντήσουν τις πενιές σου θα ζητήσουν very good».

Όταν κλαίει το μπουζούκι
Οι πενιές του Παπαϊωάννου αποτελούν τη βασική αναφορά εκατοντάδων μπουζουξήδων τα τελευταία 50-60 χρόνια, μαζί με αυτές του Τσιτσάνη, του Χιώτη, του Μητσάκη και των μεγάλων δεξιοτεχνών της δεκαετίας του ’50. Τα ταξίμια, όμως, του μπαρμπα-Γιάννη είναι μοναδικά, πραγματική σπουδή για το όργανο και τον χαρακτήρα του. Μαζί με τον Τσιτσάνη έγραψαν τα καλύτερα οργανικά, κι ας υπήρχαν άλλοι μεγαλύτεροι δεξιοτέχνες. Η πενιά και τα δάχτυλά του πάνω στην ταστιέρα του οργάνου έγραψαν ιστορία, όπως έγραψαν και τα τραγούδια του, στη δισκογραφία και στη συνείδησή μας. Ως συνθέτης κατάφερε να ενώσει το ύφος της καντάδας και του θαλασσινού αλέγκρο με την αδρότητα του ρεμπέτικου, γράφοντας μνημειώδη τραγούδια. Κατά τον Μπαγιαντέρα, τον Κερομύτη και πολλούς ακόμη συνοδοιπόρους του ήταν «η ψυχή του ρεμπέτικου», και αυτό δεν περιορίζεται αυστηρά στον χαρακτήρα του και στη συμπεριφορά του αλλά διαπερνά τη μουσική του ως απόλυτη αυθεντική έκφραση των όσων τού αναγνώριζαν οι συνάδελφοί του. Εκτός από σπουδαίος λαϊκός συνθέτης και μπουζουξής, με μεγάλη δύναμη στα ταξίμια, υπήρξε και από τους εκφραστικότερους τραγουδιστές. Στη δεκαετία του 60, αν και σε περίοδο ύφεσης, τραγούδησε με μοναδικό τρόπο το Πέντε Έλληνες στον Άδη και το Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει, αποδεικνύοντας πως το ρεμπέτικο δεν συνάδει με τις γυαλιστερές, στρογγυλευμένες φωνές, αλλά έχει τα δικά του όπλα, δυναμική και έκφραση που διέθεταν ο Μάρκος και ο Παπαϊωάννου και λιγοστοί ακόμη της γενιάς τους που διασώθηκαν στα νεότερα χρόνια.

Άλλες εποχές
Από μια εποχή και μετά η πορεία του είχε τις διακυμάνσεις που είχε συνολικά το παλιότερο τραγούδι και οι εκπρόσωποί του. Μετά τα μέσα του ’50 η δισκογραφία παρόπλισε τους παλιούς συνθέτες, κάποιοι από τους οποίους επανήλθαν με την πρώτη αναβίωση του ’60, όταν η Columbia επανέφερε με νέες εκτελέσεις τα τραγούδια που είχαν γράψει στο γραμμόφωνο συνθέτες όπως ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μητσάκης, ο Μπαγιαντέρας, ο Χατζηχρήστος, ο Τζουανάκος, ο Καλδάρας, ο Χιώτης, ο Μπακάλης κ.ά. Εκείνα τα χρόνια κέρδισε την πρόσκαιρη παραμονή του στην Columbia γράφοντας καινούργια τραγούδια με τον Μπιθικώτση, τον Διονυσίου, την Πόλυ Πάνου, την Καίτη Γκρέυ, τον Αντώνη Ρεπάνη, τον Γαβαλά, και τον Καζαντζίδη με τη Μαρινέλλα. Στα πάλκα δούλεψε με τον Βασίλη Τσιτσάνη στο «Φαληρικόν», με τον Περπινιάδη και τον Διονυσίου στου «Περιβόλα» και με τραγουδίστριες πότε την Πόλυ Πάνου, πότε την Καίτη Γκρέυ, και πότε τη Ρίτα Σακελλαρίου. Η εμφάνισή του σε κάποιες ταινίες της εποχής, όπως οι Αμαρτίες γονέων, Ο μπαμπάς μου κι εγώ και Μοδιστρούλα, πιθανώς τον ώθησαν στο να γράψει το κινηματογραφικό σενάριο των εμπειριών του από τις εμφανίσεις του στην Αμερική, το οποίο, όμως, δημοσιεύτηκε στην αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κάκτος το 1982 με την επιμέλεια του ερευνητή Κώστα Χατζηδουλή. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εμφανίστηκε στις Τζιτζιφιές και στο κέντρο «Χάραμα», μια σαιζόν με τον Γιώργο Λαύκα, τον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Γιώργο Χατζηαντωνίου, και μια με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ήταν η εποχή που ο Τάσος Σχορέλης και ο Κώστας Χατζηδουλής παρουσίαζαν τους πρωτεργάτες του ρεμπέτικου. Το 1968 δούλεψε στον «Ξενύχτη» στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Μάρκο, τον Στράτο και τον Λαύκα, και την επόμενη χρονιά στη «Φαντασία», μετέπειτα «Πανόραμα», με τον Μιχάλη Μενιδιάτη και τον Τόλη Βοσκόπουλο. Οι τελευταίες εμφανίσεις του ήταν στο «Χάραμα», με τον Βασίλη Τσιτσάνη και το καλοκαίρι στο «Πανόραμα» στις Τζιτζιφιές. Το ξημέρωμα της 3ης Αυγούστου 1972, και ενώ μετά το τέλος του προγράμματος όδευε με το αυτοκίνητό του για το σπίτι του στη Σαλαμίνα, το αυτοκίνητό του ντελαπάρισε στην παραλιακή λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου στο Πέραμα. Η σύγκρουση ήταν μοιραία…
Κηδεύτηκε την επόμενη μέρα στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας

Κείμενο : Βαγγέλης Αρναουτάκης

Απεργούν εναντίον τους – Χάνουν το δίκαιο τους!

Χωρίς αμφιβολία, οι ταξιτζήδες είχαν και έχουν απόλυτο δίκαιο στην διαμάχη τους με την κυβέρνηση ή καλύτερα με τον υπουργό Υποδομών – Μεταφορών κ. Γιάννη Ραγκούση, ο οποίος έφερε τα πάνω κάτω στη συμφωνία του κλάδου με τον προηγούμενο υπουργό κ. Δημήτρη Ρέππα και, κατά την συνήθειά του, κατεδάφισε τα πάντα, προκάλεσε σάλο και κήρυξε πόλεμο σε μια τάξη, πλήττοντας καίρια τον τουρισμό μας, την οικονομία μας που νοσεί σοβαρά. Επίσης προκάλεσε και προκαλεί ταλαιπωρίες στους πολίτες, έλληνες και ξένους που μας επισκέπτονται και αφήνουν στην αγορά μας τα χρήματά τους.

Αυτά είναι τα κατορθώματα του κ. Ραγκούση, ο οποίος αφήνει πάντοτε ερείπια στο πέρασμά του, με τρανό παράδειγμα τον… ψυχορραγούντα «Καλλικράτη», που κυριολεκτικά διέλυσε, βούλιαξε τον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το περίεργο της υπόθεσης είναι η απάθεια του πρωθυπουργού.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι μόνον δεν ανησυχεί από τα κατορθώματά του, αλλά δείχνει να τον θαυμάζει και βέβαια τον καλύπτει με την υποστήριξή του. Περίεργο…

Στο μεταξύ, οι ζημιές που προκαλεί ο Γιάννης Ραγκούσης με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του, καθημερινά παίρνουν και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Απορίας άξιο, πως ο «μοιραίος» αυτός άνθρωπος, κατορθώνει να πείθει, να «τυφλώνει» τον μαχητή για τα συμφέροντα του τόπου και του λαού, πρωθυπουργό μας;

Μήπως… μάγια του κάνει;

Αλλά ας επανέλθουμε στους ταξιτζήδες, οι οποίοι συνεχίζουν την πολυήμερη (17 ημέρες) απεργία τους, χάνοντας μεροκάματα και, αυξάνοντας τα χρέη τους για την απόκτηση των ταξί κλπ. Αυτό όμως είναι δικός τους λογαριασμός και αυτούς και μόνον αυτούς αφορά και ενδιαφέρει.

Εμάς μας ενδιαφέρουν κάποιοι, όχι όλοι ελπίζουμε, ανεγκέφαλοι και αχαρακτήριστοι συνάδελφοί τους που στρέφονται κατά των πολιτών, κατά του τουρισμού και των τουριστών, που ρίχνουν λάδια στους δρόμους για να προκαλέσουν ακόμη και ατυχήματα, που επιτίθενται σε κτίρια των ΜΜΕ για να τους κλείσουν το στόμα και να ασκήσουν λογοκρισία, που σπάζουν και ρημάζουν πολιτικά γραφεία, που "απαγορεύουν" στους ξένους τουρίστες που κάνουν οικονομίες και θυσίες μια ζωή για να έρθουν στην Ελλάδα, να δουν τον Παρθενώνα, το κορυφαίο μνημείο της αρχαιότητας και τα άλλα μνημεία, να χαρούν τις ομορφιές μας, τα νησιά μας, τα βουνά, τον ήλιο μας και άλλα πολλά, όπως το κλείσιμο δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων κλπ.

Αυτός δεν είναι αγώνας κύριοι εκτροχιασμένοι ταξιτζήδες. Είναι δράση αντεθνική (λυπάμαι που το λέω), γιατί, εκτός των άλλων δυσφημεί την χώρα μας παγκοσμίως και μάλιστα σε πολύ δύσκολες περιστάσεις.

Ο ευπρεπής και ευγενής πρόεδρος της Ομοσπονδίας τους κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος, ομολογεί εμμέσως, ότι έχει χάσει τον έλεγχο!

Όμως κάτι πρέπει να κάνει. Δεν μπορεί να διοικούν, να αποφασίζουν οι ανεκδιήγητοι και αχαρακτήριστοι εξτρεμιστές του κλάδου.

Κάτι πρέπει να κάνει...

Οι διοικούντες που χάνουν τον έλεγχο, και τους ξεφεύγουν τα ηνία, κάνουν το αυτονόητο…

Οι ταξιτζήδες με τις τελευταίες παραβατικές και παράνομες ενέργειές τους, χάνουν για να μην πω έχασαν το δίκαιό τους και έγιναν αντιπαθείς στους πάντες!

Αντιπαθείς σε Ελλάδα και εξωτερικό!

Απεργούν με άλλα λόγια και εναντίον τους...

Όσον αφορά τον κ. Παπανδρέου, ας αποφασίσει, επιτέλους, να βάλει τον κ. Ραγκούση στο πλοίο για την Πάρο...

Η ΕΡΤ

Επειδή πάντα ήθελα και θέλω να είμαι δίκαιος, αφήνω κατά μέρος τις επικρίσεις για τα στραβά, τα ανάποδα, τις ανορθογραφίες, τις ασυνταξίες κλπ. της ΕΡΤ, για να πω με έμφαση πως κάνει την καλύτερη, ακριβέστερη και δημοσιογραφικά ορθότερη ενημέρωση σχετικά με τα των ταξιτζήδων.

Μεταδίδει τα γεγονότα όπως είναι, στις πραγματικές τους διαστάσεις, χωρίς υπερβολές και στρεβλώσεις, όπως, δυστυχώς, κάνουν άλλα ιδιωτικά κανάλια.

Μπράβο.

Πάντως, καλό θα ήταν να διδαχθούν όλοι δημοσιογράφοι και "δημοσιογράφοι" τα σχετικά με την... επέτειο, διότι το χάλι συνεχίζεται!!