Στην δεκαετία του 1970, αν θυμάμαι καλά, σε κάποιο μακρινό ακριτικό ελληνικό χωριό, το μονοτάξιο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ παμπάλαιο και σε άθλια κατάσταση, «έμπαζε» από παντού και, εκτός από το ανυπόφορο κρύο, τα παιδιά μούσκευαν από τα νερά των βροχών, γιατί η κεραμοσκεπή ήταν........σουρωτήρι!
Με τις συνθήκες αυτές, μαθητές και μαθήτριες έκαναν μάθημα κάτω από τις λίγες ομπρέλες που διέθεταν.
Ο νέος στην ηλικία δάσκαλος δεν άντεχε να βλέπει τα «παιδιά του» να βρέχονται και να αρρωσταίνουν για να μάθουν γράμματα και επειδή δεν υπήρχε πίστωση για την επισκευή της στέγης, ανέβηκε ο ίδιος για να διορθώσει, όσο ήταν βέβαια δυνατόν, τα κεραμίδια.
Αποτέλεσμα ήταν να πέσει από την στέγη και να σκοτωθεί!
Θυσιάστηκε για τα «παιδιά του»........
ΠΡΟΤΕΙΝΩ:
Όπως τιμούμε τον ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ να τιμούμε και τον ΑΓΝΩΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ, γιατί δεν είναι λίγοι οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης που αγωνίζονται με αυταπάρνηση για την μόρφωση των μαθητών τους.
Είναι πολλοί οι ήρωες δάσκαλοι και ελάχιστοι, πιστεύω, εκείνοι που καλλιεργούν κλίμα αναστατώσεων στην παιδεία.
Ελάχιστοι και γνωστοί αυτοί που ετοιμάζουν νέες αργίες και νέες .......προπασχαλινές διακοπές. Πρόκειται για στοιχεία που θα πρέπει να ξανασκεφθούν, να αναλογιστούν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες τους απέναντι στη νεολαία, στην κοινωνία και στην πατρίδα και να αναθεωρήσουν την τακτική τους.
Αυτά σε συνέχεια του άρθρου μου της 17ης Μαρτίου και πάντοτε με σεβασμό για τους δασκάλους και με θαυμασμό, γενικώς, στο έργο τους.
