«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…» (Κωνσταντίνος Καβάφης 1863 – 1933) από το ποίημα «Τείχη»)
Οι τράπεζές μας όλες, χωρίς εξαίρεση και «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ…» τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση, σκόρπησαν δάνεια κάθε λογής και υπερχρέωσαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι και εκατομμύρια πολίτες, κυρίως εργαζόμενους, υπαλλήλους και εργάτες, αλλά και συνταξιούχους, αδιακρίτως και ανεξέλεγκτα όσον αφορά τη δυνατότητα των δανειζόμενων να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και να εξοφλήσουν τα δάνεια που απερίσκεπτα έπαιρναν ακόμη και για να τα σπαταλήσουν σε… διασκεδάσεις!
Οι τράπεζες, με προφανή σκοπό την κερδοσκοπία και διασφαλίζοντας πλήρως τα δικά τους συμφέροντα, ακόμη και τηλεφωνικώς πρόσφεραν δάνεια :
1) Στεγαστικά (τα δάνεια αυτά βοήθησαν πολλές οικογένειες να αποκτήσουν ιδιόκτητη στέγη, αλλά για δεκαετίες εισέπραξαν, εισπράττουν και θα εισπράττουν οι τράπεζες για πολλά χρόνια ακόμη, τόκους υψηλούς που όλο και υψηλώνουν, έξοδα δανείων παράλογα και άλλα).
2) Εορταστικά (για Πάσχα, Χριστούγεννα κλπ.)
3) Δάνεια για αγορά αυτοκινήτου.(Αυτό πια είχε παραγίνει!)
4) Καταναλωτικά (για αγορές διαφόρων ειδών, οικιακό εξοπλισμό)
5) Δάνεια μέσω πιστωτικών καρτών που οι περισσότεροι από τους πολίτες έχουν πάρει από διάφορες τράπεζες και ψωνίζουν με επιπολαιότητα, χωρίς να σκέπτονται ότι θα φθάσει η ώρα της πληρωμής και μάλιστα με τόκους που θα απορροφούν το μισό ποσόν και πάνω της μηνιαίας δόσης και θα μεταβάλλονται έτσι σε «αιχμαλώτους» των τραπεζών για χρόνια και «ζαμάνια»!
Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα είδη δανείων που σε τελευταία ανάλυση μόνον τις τράπεζες εξυπηρετούν.
Μιλώ εκ πείρας, διότι προσωπικά έχω 6 (έξι) κάρτες (3 της Εθνικής, 1 της Εμπορικής, 1 της Alpha και 1 της Citi) και η σύζυγός μου άλλες 5 (πέντε), τις οποίες βέβαια εξυπηρετούμε πλήρως, εξοφλώντας εγκαίρως τις υποχρεώσεις μας, οι οποίες φροντίσαμε να μην είναι υψηλές και οι δόσεις να είναι ανάλογες).
Για να δώσω ακόμη ένα στοιχείο για τις διαστάσεις και την έκταση των δανείων που σκόρπιζαν οι τράπεζες, οι οποίες τώρα δίκαια ή άδικα προχωρούν σε κατασχέσεις, έχω να παραθέσω το ακόλουθο περιστατικό που με αφορά και χρονολογείται γύρω στο 1998 – 2000 αν καλά θυμάμαι.
Διευθυντής υποκαταστήματος μεγάλης κρατικής τράπεζας σε κοσμοπολίτικο και κοσμαγάπητο νησί μας, όταν με άκουσε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση να λέω ότι ενδιαφέρομαι να νοικιάσω διαμέρισμα στο νησί για να μένω κάποια χρονικά διαστήματα και κυρίως το καλοκαίρι, μου είπε :
«Και γιατί δεν έρχεσαι σ’ εμάς να σου δώσουμε δάνειο για να αγοράσεις διαμέρισμα»;
Βέβαια γνώριζε ότι είχα τις εμπράγματες εγγυήσεις για την εξασφάλιση των χρημάτων της τράπεζας και βέβαια, εγώ δεν έκανα… χρήση της προσφοράς του φίλου διευθυντή, διότι απλούστατα δεν είχα σκοπό να χρεωθώ μέχρι τον λαιμό για να αγοράσω σπίτι.
Η ίδια τράπεζα, σε άλλη περίπτωση δανειοδότησε με εκατομμύρια πολλά σε δραχμές, βιομήχανο ειδών πορσελάνης αρίστης ποιότητας, κάθε είδους οικιακής και άλλων χρήσεων και κομψοτεχνημάτων, χωρίς να μελετήσει το κόστος τους και τις δυνατότητες της διάθεσής τους στην ελληνική και κυρίως στις ξένες αγορές.
Αποτέλεσμα, η βιομηχανία χρεοκόπησε, ο βιομήχανος έχασε τα πάντα ακόμη και τις πανάκριβες εγκαταστάσεις του που κατάσχεσε η τράπεζα, η οποία όμως έχει ένα άχρηστο και ακατάλληλο για κάθε δραστηριότητα κτίριο που τίποτα δεν αποδίδει, αλλά αντίθετα ρημάζει! Αποτέλεσμα της αλόγιστης δανειακής πολιτικής των τραπεζών, οι οποίες συναγωνίζονταν ποια θα δώσει πιο πολλά και σε πιο πολλούς, τα πάσης φύσεως δάνεια, είναι να βρεθούν χιλιάδες χιλιάδων πολίτες στη δεινή σημερινή θέση και να αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Έτσι, βρισκόμαστε θεατές στο φαινόμενο, εργαζόμενοι να παίρνουν εκκαθάριση δεκαπενθημέρου 2, 3, 5 ή το πολύ 15 ευρώ. Καθηγήτρια σε μεγάλη πόλη πήρε εκκαθάριση 0 (μηδέν)!
Τι γίνεται λοιπόν;
Από τη μια το άγριο «πετσόκομμα» των απολαβών όλων και από την άλλη οι αλόγιστες πολυήμερες, αδιέξοδες και καταχρηστικές απεργίες που αποφασίζουν και πραγματοποιούν οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές, μειώνουν δραματικά τις αποδοχές και τις συντάξεις και τέλος, τις μηδενίζουν τα δάνεια που έδωσαν οι τράπεζες και πήραν «χωρίς περίσκεψιν» οι δανειολήπτες. Αυτή είναι η καταστροφή που έχει δημιουργηθεί και για την οποία έχουν τεράστια ευθύνη, εκτός από τους πολιτικούς, οι τράπεζες και το πολιτικό και οικονομικό σύστημα των μεταπολεμικών χρόνων.
Με λίγα λόγια για να τελειώνουμε, είμαστε όλοι θύματα αυτών που μας κυβέρνησαν ή καλύτερα θύματα των επαγγελματιών εθνοπατέρων!
Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια.
Αυτή ήταν η πολιτική κυβερνήσεων και τραπεζών. Δάνεια και κόντρα δάνεια!
Έτσι, ο Πάγκαλος με το δίκαιο του είπε το περίφημο «Μαζί τα φάγαμε!»
