Ας είμαστε αισιόδοξοι.
Ο κύκλος της ζωής έχει αλλάξει και κανείς δεν γνωρίζει (μόνον ο Θεός) πότε κλείνει…
Εγώ, κοντά στα ογδόντα (!) θα πω μερικά, ευχάριστα και χαρούμενα κι άλλα τραγικά απ’ αυτά που είχα την τύχη ή και την… ατυχία να ζήσω!
Τα απαριθμώ :
Το έπος του 1940.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις στιγμές εθνικής ανάτασης!
Πήραμε το Αργυρόκαστρο, την Πρεμετή την Κορυτσά…
Και να οι καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα…
Έζησα το μεγαλείο του ελληνισμού.
Είμαι ευτυχής. Λάμπρυνε τη ζωή μου!
Έζησα όμως και τις τραγικές ημέρες της κατοχής, της πείνας, των εκτελέσεων…
Είδα ανθρώπους νεκρούς από πείνα να τους μεταφέρουν για ταφή με τα χειραμάξια…
Είδα κι έζησα την δόξα της απελευθέρωσης και άκουσα τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να μιλάει στο Σύνταγμα για την Ελεύθερη πλέον Ελλάδα!
Είδα την γαλανόλευκη να ξανασηκώνεται υπερήφανη στην Ακρόπολη, όπου πριν από λίγο χρόνο οι Γλέζος και Σάντας (Θεός σχωρέστον) υπέστειλαν και εξευτέλισαν τη γερμανική σημαία με τη σβάστικα…
Έζησα και έκλαψα για τον εμφύλιο…
Πανηγύρισα για τη νέα Ελλάδα και το (δεν είναι υπερβολή) ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ!
Τα γνώρισα και τα έζησα όλα αυτά.
Θα φύγω, όταν το θέλει ο Θεός, ευχαριστημένος, ευτυχής.
Άλλωστε κατάφερα να οικοδομήσω μια καλή δημοσιογραφική σταδιοδρομία!
Δόξα τω Θεώ…
