Είδα πολλές φορές το ΚΚΕ να πεθαίνει, κυρίως εξαιτίας των πολλών και αλλεπάλληλων τραγικών και, επιτρέψτε μου τη λέξη, εγκληματικών λαθών του ή δολοφονούμενο από την δεξιά, φασιστική και μη, αλλά και την κεντρώα συντηρητική αστική τάξη, και στο τέλος να… νεκρανασταίνεται!
Είδα πολλές φορές το ΚΚΕ να αυτοκτονεί, να αυτοχειριάζεται κάτω από το βάρος των απερίγραπτων και αντεθνικών, των εγκληματικών σε βάρος της πατρίδας λαθών και κακών επιλογών και αντί να καταλήγει, να ξαναζωντανεύει!
Αυτά τα γνωρίζω από την πείρα μου, τόσο την δημοσιογραφική, όσο και γενικά από την πείρα της ζωής μου που αριθμούν 62 δημοσιογραφικά χρόνια και 80 βιολογικά. Φυσικό ήταν να υπάρξουν αντιρρήσεις από διάφορους αναγνώστες, υποθέτω οπαδούς και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιους πρώην Κουκουέδες, αλλά και άλλους.
Μου απάντησαν ότι το ΚΚΕ ανήκει στο παρελθόν, ότι ουσιαστικά πέθανε και ότι στις επόμενες εκλογές, δεν θα καταφέρει ακόμη και να συγκεντρώσει το 3% των ψηφοφόρων, για να μπει στη Βουλή.
Απόλυτα σεβαστή η άποψη αυτή, σεβαστή και δικαιολογημένη κατά κάποιο τρόπο, δεδομένου ότι οι ηγεσίες του κόμματος αυτού, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα αγνόησαν τις κοινωνικές εξελίξεις, έμειναν μακριά από αυτές, αρνήθηκαν ή αδυνατούσαν να εκσυγχρονισθούν και παρέμειναν προσηλωμένες αυστηρά, «κολλημένες» θα έλεγα στις αντιλήψεις εποχών που παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
Έμειναν σ’ αυτά που είπαν και διακήρυξαν ο Λένιν, ο Στάλιν και τόσοι άλλοι άρχοντες του Κρεμλίνου, χωρίς να ρίχνουν τριγύρω τους μια ματιά να δουν τι γίνεται τώρα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος, οι λαοί, η ίδια η ζωή έχουν αλλάξει και οι αλλαγές αυτές επιβάλλουν τον εκσυγχρονισμό, την ανανέωση του κόμματος και των ιδίων.
Το ΚΚΕ μάλιστα, μετά την «αναλαμπή» της ηγεσίας Φλωράκη, οπισθοδρόμησε ακόμα περισσότερο, κλείσθηκε περισσότερο στον εαυτό του και έδειξε να εθελοτυφλεί και να μην αντιλαμβάνεται, ότι η κομμουνιστική θεωρία της πρώτης περιόδου του 1918 δεν υπάρχει, ότι ο κομμουνισμός ναυάγησε οριστικά, έπεσε, γκρεμίσθηκε με πάταγο, όχι μόνον στις δορυφόρες χώρες, αλλά και στην ίδια την μητέρα του, την ΕΣΣΔ, την Σοβιετική Ένωση.
Κατέρρευσε και, δυστυχώς, άφησε πίσω του ερείπια, πείνα, φτώχεια, δυστυχία, απελπισία και τις συνέπειες της πολύχρονης δικτατορίας του προλεταριάτου που απεδείχθη η χειρότερη μορφή δικτατορικής τυραννίας, την οποία οι λαοί του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» πλήρωσαν με στερήσεις των ελευθεριών τους, ακόμη και με αίμα!
Πολλά θα έπρεπε να έχουν διδαχτεί οι δικοί μας «βεριτάμπλ», «γνήσιοι» και παραδοσιακοί κομμουνιστές ηγέτες και οι παρατρεχάμενοί τους από την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Πολωνία, ακόμη και την Γιουγκοσλαβία.
Πολλά επίσης θα έπρεπε να έχουν διδαχτεί από την ίδια την Σοβιετική Ένωση που κυριολεκτικά κυβερνήθηκε μέσα σε κλίμα συνωμοσιών, δολοφονιών, καταναγκαστικών έργων και αίματος, φθάνοντας τον λαό της σε σημείο έσχατο από πάσης πλευράς.
Πολλές ήσαν οι περιπέτειες του ΚΚΕ και των οπαδών του που είχαν καταφύγει στις χώρες του Σοβιετικού συνασπισμού, ιδιαίτερα δε στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, όπου και έφυγε από τη ζωή ο έκπτωτος αρχηγός τους Νίκος Ζαχαριάδης, κάτω από τις γνωστές απάνθρωπες συνθήκες.
Ωστόσο, το ΚΚΕ αποδείκνυε πάντοτε πως ήταν… πολύ σκληρό για να πεθάνει!
Ας έλθουμε όμως τώρα στην ταραχώδη ιστορία του ΚΚΕ, στον αγώνα του για να επιβιώσει, τις διώξεις, δίκαιες και άδικες που υπέστη, τις φυλακίσεις χιλιάδων μελών και οπαδών του, τις εξορίες αλλά και τις πολλές εκτελέσεις κορυφαίων και απλών στελεχών του.
Αντιγράφω από ανάρτηση στο διαδίκτυο, από τον κ. Θεόδωρο Στεφάνου, αποσπασμάτων σχετικού άρθρου του κοινωνιολόγου Θεόδωρου Αυγερινού (tovima) :
«Το Κ. Κ. Ελλάδας είναι το κόμμα με την πλέον μακρόχρονη ιστορία στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Ιδρύθηκε το 1918, ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), το οποίο λίγο αργότερα μετονομάσθηκε σε Κ. Κ. Ε. Η ιστορία αυτού του κόμματος είναι γεμάτη με κάθε είδους αγώνες, ώστε δεν μπορεί κανείς να δει τη νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, χωρίς να αναφερθεί σ’ αυτό.
Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει τη σημαντικότερη οργάνωση απ’ όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα και ως εκ τούτου είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στον ελληνικό λαό. Πέρα από τους διαρκείς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του αγώνες, έχει και τον μεγαλειώδη εθνικό αγώνα, γιατί αποτέλεσε τη βασική αντιστασιακή δύναμη της Ελλάδας, εναντίον της γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με δυο λόγια το ΚΚΕ έχυσε πολύ αίμα στον έναν αιώνα περίπου της πολιτικής του παρουσίας στη χώρα μας. Ως εκ τούτου, υποκλινόμαστε μπροστά στους αγώνες και τις θυσίες του.
Όμως το ερώτημα είναι τι επέτυχε και τι προσέφερε αυτό το κόμμα στη χώρα και στον ελληνικό λαό; Αν εξαιρέσουμε τη μεγαλειώδη αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών του Β΄ Π. Π., το ΚΚΕ ουδέν προσέφερε. Αιματοκύλισε την Ελλάδα με τον εμφύλιο, ήταν πάντα έξω από τα προβλήματα, που ταλάνισαν τους Έλληνες και ταλαιπώρησε αφάνταστα τους οπαδούς του, που υπέστησαν τους άπειρους διωγμούς και τις κακουχίες από τη Δεξιά.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τη περίοδο, που οι συμπατριώτες μας αγωνιζόταν για το μεγάλο όνειρο του ελληνισμού και ο Βενιζέλος προσπαθούσε να καταστήσει την Ελλάδα χώρα των πέντε θαλασσών και των δυο ηπείρων, πολεμώντας εναντίον των προαιώνιων εχθρών μας, των Τούρκων. Εκείνη την εποχή τα μέλη του ΣΕΚΕ διάβρωναν τον ελληνικό στρατό λέγοντας ότι η αποστολή στρατευμάτων στη Μ. Ασία ήταν ιμπεριαλιστική πράξη και καλούσαν τους Έλληνες να έρθουν σε συνεννόηση με τον τουρκικό λαό.
Λίγα χρόνια αργότερα ο Ν. Ζαχαριάδης έγραψε στον «Ριζοσπάστη» (12/7/1935): «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θά 'τανε σήμερα πεθαμένη κι εμείς Μεγάλη Ελλάδα. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστο - τσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε».
Όμως η εντυπωσιακότερη θέση του ΚΚΕ ήταν με τους Σλάβους, καθώς ακολουθώντας τις υποδείξεις της Comitern υποστήριζε στη δεκαετία του 1920 την «Αυτονομία της Μακεδονίας και Θράκης», ενώ το 1928 το Πολιτικό Γραφείο ήταν υπέρ της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας», υποστηρίζοντας τον αγώνα του «μακεδονικού λαού για αυτοδιάθεση» (Αλ. Δάγκας – Γ. Λεοντιάδης, Comitern και Μακεδονικό ζήτημα, Τροχαλία, Αθήνα 1997, σελ. 180 – 183).»
Και συνεχίζει :
«Σήμερα, το ΚΚΕ, στον 21ο αιώνα, χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο του 19ου αιώνα, όπως καπιταλιστές, ιμπεριαλιστές, μονοπώλια, αστοί, τσιφλικάδες κλπ., και φαίνεται ωσάν να έρχεται από άλλον πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι δε συμβαδίζει ούτε με την κοινωνική εξέλιξη ούτε αντιλαμβάνεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Διακηρύσσει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από τον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ. Γεγονός, που σημαίνει ότι του λοιπού θα πρέπει να είμαστε εκτεθειμένοι στους άρπαγες γείτονές μας. Οι Σκοπιανοί θεωρούν το Σωλούν (Θεσσαλονίκη) δικό τους και έχουν θέσει τα σύνορά τους, στα Τέμπη του Ολύμπου. Η Αλβανία θεωρεί πως η Ήπειρος και η Θεσπρωτία είναι πατρίδα των Τσάμηδων, άρα δική τους και η Τουρκία θέλει τη Θράκη και όλα τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Ποιος θα φυλάξει λοιπόν τα σύνορά μας; Παλιά, το ΚΚΕ είχε ως στόχο να ενταχθούμε στη συμμαχία του συμφώνου της Βαρσοβίας, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα, πού θα βρει αποκούμπι η Ελλάδα;»
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα τραγικά λάθη των εκάστοτε ηγεσιών του ΚΚΕ, χωρίς να αναφερθούμε λεπτομερώς στα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο πόλεμο που κατέστρεψαν τη χώρα και είχαν αμέτρητα αθώα θύματα!
Παρά ταύτα, το ΚΚΕ κατάφερνε πάντοτε να συγκρατεί τις δυνάμεις του, χάρη στην καλή του οργάνωση και στην εύστοχη καθοδήγησή του και τώρα στις 17 Ιουνίου 2012, για πρώτη φορά οι οπαδοί του μειώθηκαν περίπου κατά 50% και εμφανίζεται το ιστορικό αυτό κόμμα σαν «ουραγός» του ΣΥΡΙΖΑ και των άπειρων συνιστωσών – μαζεμάτων του.
Απομένει να δούμε αν θα καταφέρει να σηκώσει κεφάλι, πράγμα που μπορεί να γίνει με την απαλλαγή του από τη νοοτροπία του 1918 από την οποία διακατέχεται.
Κύριοι ηγέτες του ΚΚΕ, του μικρού πλέον ΚΚΕ, ζούμε στο 2012, αλλάξτε λοιπόν, προσαρμοσθείτε, διότι η εποχή των «βέρων» κομμουνιστών κλείνει ήδη τα 100 της χρόνια!
