Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο του κ. Πάσχου Σανδραβέλη «Η ψυχοπονιάρικη δημοσιογραφία» που δημοσιεύτηκε στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της 19ης Νοεμβρίου 2009.
Είναι ένα δημοσίευμα που με βρίσκει σύμφωνο σε γενικές γραμμές αλλά και σε πολλά επί μέρους σημεία του.
Ωστόσο, θεωρώ υποχρέωση μου να δημοσιοποιήσω μερικές απόψεις και γνώμες μου για το επάγγελμα – λειτούργημα των δημοσιογράφων, που βασίζονται και πηγάζουν στην, παρά ένα χρόνο, εξηντάχρονη πείρα μου.
Πιστεύω λοιπόν, ότι άλλο πράγμα είναι η δημοσιογραφία και άλλο η παραδημοσιογραφία. Είναι διαφορετικά πράγματα που, όχι μόνον, δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, αλλά, επί πλέον η δεύτερη, η παραδημοσιογραφία, είναι ο ασπονδότερος εχθρός της δημοσιογραφίας, ο δυσφημιστής της, ο «ύπουλος δολοφόνος» της!
Και εξηγούμαι:
1) Η «κλαίουσα δημοσιογραφία» μου είναι άγνωστη και, κατά συνέπεια, αδυνατώ να την εξηγήσω.
2) Οι κλαυθμοί και η AGB κλπ. Δεν ανήκουν στον χώρο της δημοσιογραφικής δραστηριότητας. Είναι στοιχεία επιχειρησιακά που αποσκοπούν στην αύξηση της θεαματικότητας ή της ακροαματικότητας, άρα στο κέρδος, στο ακόμη μεγαλύτερο κέρδος. Άλλωστε αυτό εμμέσως αναφέρει και ο κ. Σανδραβέλης στο άρθρο του, γράφοντας : «Όχι γι’ αυτούς αλλά για τις φουκαριάρες τις μάνες τους»
3) Οι δημοσιογράφοι έχουν αποστολή να καταγράφουν και να δημοσιοποιούν τα γεγονότα και να εκθέτουν με παρρησία τις απόψεις τους, χωρίς να επηρεάζονται από οποιονδήποτε και χωρίς να εξυπηρετούν συμφέροντα δικά τους ή τρίτων.
4) Δημοσιογραφία σημαίνει είδηση, ενημέρωση, ρεπορτάζ, με εντιμότητα, ειλικρίνεια, ακρίβεια, σαφήνεια και συντομία ή μάλλον χωρίς πολυλογία.
5) Η σωστή και έντιμη δημοσιογραφία οφείλει να είναι πολύπλευρη, σφαιρική, να δίνει όλες τις ειδήσεις και να αναφέρει όλες τις απόψεις, χωρίς να εξογκώνει ή να συρρικνώνει τα γεγονότα, κατά το δοκούν.
Χωρίς κλαθμυρισμούς, χωρίς γόους, χωρίς θριαμβολογίες, χωρίς υποτιμητικούς ή απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και προ πάντων με σεβασμό της προσωπικότητας όλων των πολιτών. Και βεβαίως, χωρίς το παραμικρό ίχνος κιτρινισμού και «αβανταδορισμού».
Αυτά εν ολίγοις, αναφέρονται στην δημοσιογραφική δεοντολογία και αυτά πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα.
6) Τέλος, χωρίς να θέλω να θίξω οποιονδήποτε συνάδελφο συντάκτη ή παρουσιαστή της τηλεόρασης ή και του ραδιοφώνου, πιστεύω ότι η δημοσιογραφία αρχίζει από το χειρόγραφο, από την εφημερίδα, από τον τύπο. Σ’ αυτό το σχολείο πιστεύω, ότι πρέπει να έχουν φοιτήσει και να φοιτούν όλοι οι νέοι δημοσιογράφοι, που πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι «γραφιάδες», «καλοί γραφιάδες», να ξέρουν να γράφουν δημοσιογραφικά.
Βέβαια δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις «γλάστρες» ή τις «φιγούρες» που παριστάνουν, στην τηλεόραση, τους δημοσιογράφους.