Η προσφορά του σοσιαλιστικού κόμματος που, ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε σημαντική, στον θεσμικό κυρίως τομέα και το εν γένει έργο του αξιοσημείωτο, αλλά, ομολογουμένως, όχι απόλυτα επαρκές για μια μεγάλη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του ελληνικού λαού, κυρίως των εργαζομένων και των χαμηλών και μεσαίων τάξεων της ελληνικής κοινωνίας. Χρειαζόταν πολλή δουλειά ακόμη για να φθάσουμε σε ανώτερα επίπεδα. Πολύς δρόμος.
Το κίνημα του Ανδρέα, από την πρώτη ημέρα της ζωής του, από την ίδρυσή του στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 συγκέντρωσε τα πυρά όλων των πολιτικών παρατάξεων της τότε εποχής, τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς.
Ωστόσο, οι μετριοπαθείς αριστεροί, κυρίως δε οι ΕΑΜογενείς, σταθμίζοντας τις δραστηριότητες του κινήματος στους κοινωνικούς τομείς, τους αγώνες του για τη βελτίωση της ζωής της εργατιάς και γενικώς για έξοδο τους από την κοινωνικοπολιτική απομόνωση, στήριξαν τον Ανδρέα, ο οποίος τηρώντας τις υποσχέσεις του, όταν ανέλαβε την εξουσία το 1981, έθεσε τέρμα στην διάκριση των αριστερών και φιλοαριστερών ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, η συνένωση Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων με τη δημιουργία της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) που απετέλεσε ένα σύγχρονο Σώμα Ασφάλειας και η πολυπόθητη αλλαγή που άρχισε να διαφαίνεται, ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τον Ανδρέα Παπανδρέου και το κίνημά του που, στο μεταξύ, προχώρησε σε μέτρα, όπως η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου, ο οποίος δημιούργησε, συνένωσε και νομιμοποίησε οικογένειες, αναγνώρισε παιδιά, η λύση των συμβιώσεων που ταλαιπωρούσαν αμέτρητες χιλιάδες ζευγαριών, των οποίων οι γάμοι είχαν οριστικά αποτύχει κ. ά.
Το σύνθημα της «αλλαγής» και το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση» συσπείρωσε γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το κίνημά του ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που δεν εμφορούνταν πάντοτε από κοινές πεποιθήσεις.
Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Παπανδρέου επιδιώχθηκε η εθνική συμφιλίωση, αναγνωρίστηκε από το επίσημο κράτος το ΕΑΜ ως οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης και επίσης αναγνωρίσθηκαν τα δικαιώματα των αγωνιστών του, ενώ ρίχθηκαν στη φωτιά οι φάκελοι φρονημάτων που διατηρούσε η Ασφάλεια για πολλούς από αυτούς. Σκοπός αυτής της απόφασης ήταν εν μέρει και ο επαναπατρισμός πολλών Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την Εποχή του Εμφυλίου, ο οποίος επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό, με αποτελέσματα ευεργετικά για την εθνική μας ενότητα, αλλά και την εισροή στην Ελλάδα νέων ζωντανών κυττάρων προερχόμενων από τα «παιδομαζώματα» των ανταρτών.
Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά που την εποχή του εμφυλίου βιαίως ή εθελοντικώς, όπως ισχυριζόταν τότε οι κομμουνιστές, αποσπάσθηκαν από τις οικογένειές τους, επανήλθαν, μετά από δεκαετίες στην πατρίδα, για να προσφέρουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει, την επιστημοσύνη τους, την τεχνογνωσία τους και γενικώς την βοήθεια και την πείρα τους.
Ακόμη, επί ΠΑΣΟΚ, ιδρύθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας που δυστυχώς, τώρα έχει υποβαθμισθεί σοβαρά, καθιερώθηκαν οι αντικειμενικές αξίες και από την 1η Ιανουαρίου του 1987, ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) που τώρα πολλοί ασυνείδητοι επιχειρηματίες, κλέβουν και τον… τσεπώνουν!
Η πιο σημαντική μεταβολή στην ελληνική οικονομία τα χρόνια πρωθυπουργίας του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η μεγάλη άνοδος της αγοραστικής δύναμης της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, με τα εισοδήματα να σημειώνουν θεαματική άνοδο της τάξης του 26%. Το διάστημα 1981-1985 κυρίως, ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προέβησαν σε σειρά εθνικοποιήσεων, τηρώντας και τις προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος για την "κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων". Κρατικοποιήθηκαν επιχειρήσεις που ανήκαν σε πολύ ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες και οι μισθοί αυξήθηκαν τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί η μεγάλη μείωση του πληθωρισμού που πέτυχαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου. Μελετώντας τα στοιχεία κατά μήνα, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε τον Οκτώβριο του 1981 πληθωρισμό της τάξης του 24,2% και παρέδωσε τον Ιούνιο του 1989 πληθωρισμό στο 13,1%, μία εντυπωσιακή βελτίωση της κατάστασης, ο οποίος όμως το 1990 εκτινάχθηκε στο 20,4% (Μ.Ο. έτους), λόγω της πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας της χώρας και λόγω των εκλογικών συγκρούσεων, την καταστροφική περίοδο 1989 - 1990. Ήταν το βρώμικο 1989.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτω από τις πιέσεις του Ανδρέα, δέχθηκε την καθιέρωση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ)
Αξιοσημείωτο είναι, ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ (γνωστή και ως «σιδηρά κυρία»), η συντηρητική πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας που ήταν πολέμιος του κράτους πρόνοιας και των παροχών στις χώρες του Νότου και συγκρούστηκε πολλές φορές με τον Ανδρέα Παπανδρέου, είπε γι' αυτόν:
«Δεν τον συμπάθησα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από Διάσκεψη Κορυφής της ΕΟΚ, χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του».
Τον Φεβρουάριο του 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο θέλοντας να δείξει στους Κυπρίους αλλά και διεθνώς, την αποφασιστικότητα της κυβέρνησής του να συμπαραταχθεί με τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ήταν η πρώτη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού που πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο μετά την εισβολή και η οποία πραγματοποιήθηκε παρά τις αντιδράσεις της Τουρκίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών. Λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1982, μετά την εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο, ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ επισκέφθηκε την Αθήνα, ευχαριστώντας την Ελλάδα για την στάση της έναντι των Ισραηλινών. Η κυβέρνηση Παπανδρέου συνέβαλε αποτελεσματικά στην επιχείρηση μεταφοράς των μαχητών της PLO από τον Λίβανο προς την Τυνησία και άλλες αραβικές χώρες με οχηματαγωγά που μίσθωσαν Έλληνες εφοπλιστές με την βοήθεια του Ο.Η.Ε. και της γαλλικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, η φιλοαραβική πολιτική του Ανδρέα, δεν επέφερε οφέλη για την Ελλάδα, εξαιτίας της ασυνέπειας του αραβικού κόσμου και των αλλοπρόσαλλων κινήσεων και ενεργειών των ηγετών του.
Οι συκοφαντίες εις βάρος του και οι απόλυτα άδικες και κατάπτυστες κατηγορίες ορισμένων ανάξιων, ποταπών και «μικρόν το δέμας» πολιτικών αντιπάλων του, τον οδήγησαν κατηγορούμενο για την υπόθεση Κοσκωτά, στο ειδικό δικαστήριο, από το οποίο αθωώθηκε πανηγυρικά, αν και αρνήθηκε να παραστεί και δικάσθηκε ερήμην «ωσεί παρών»!
Χρόνια αργότερα στην τηλεοπτική εκπομπή «Ανατροπή» του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δήλωσε, ότι μετάνιωσε για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, αλλά τόνισε ότι προχώρησε σ' αυτή την πράξη, διότι ήθελε να τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση.
Το 1993, ο Ανδρέας επέστρεψε στην εξουσία, ουσιαστικά ενισχυμένος από τις άδικες κατηγορίες των πολιτικών αντιπάλων του και δικαιωμένος από την δικαστική εξουσία και τον λαό.
Με το θάνατο του χαρισματικού ιδρυτή και ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, στις 23 Ιουνίου του 1996, κλείνει μια από τις πιο δημιουργικές σελίδες της νεότερης πολιτικής ιστορίας της χώρας, αλλά στον γενικό απολογισμό του έργου του δεν είναι δυνατόν να σημειωθεί ως επιτυχία η εφαρμογή του σοσιαλιστικού μοντέλου που είχε οραματιστεί, είτε διότι η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ώριμη να το αποδεχθεί, είτε διότι ο ίδιος έκανε λάθη, όπως άλλωστε λάθη κάνουν όλοι οι δημιουργοί.
Ένα από τα λάθη του που ακόμη και τώρα μας ταλαιπωρεί και μάλιστα με τρόπο οδυνηρό, είναι ο εκτροχιασμός του συνδικαλιστικού κινήματος και των συνδικαλιστών «εργατοπατέρων» οι οποίοι «γεννήθηκαν» από τις «κοινωνικοποιήσεις» που ο Ανδρέας εφάρμοσε για το καλό βέβαια της χώρας. Επίσης εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Τα χρόνια πέρασαν, το ΠΑΣΟΚ εφθάρη και γέρασε. Συρρικνώθηκε και έπειτα από τα αλλεπάλληλα σφάλματά του, από μεγάλο κόμμα εξουσίας, έγινε ένας μέτριος ή μάλλον μικρός πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος τώρα επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι χάρη στον αγώνα και στις επίμονες και επίπονες προσπάθειες του τωρινού ηγέτη του Ευάγγελου Βενιζέλου, που ήδη άρχισαν να καρποφορούν. Το επικείμενο συνέδριο θα βοηθήσει τις προσπάθειες αυτές.
Ας ελπίσουμε ότι ο νέος ηγέτης, έμπειρος πολιτικός και άριστος επιστήμονας, θα δημιουργήσει ένα νέο αστικό δημοκρατικό κόμμα, αποφεύγοντας τον σοσιαλιστικό δρόμο, ο οποίος είναι δύσβατος, τραχύς και γεμάτος αγκάθια και λυσσώδεις αντιδράσεις αυτών των ίδιων υποκριτικών στοιχείων που παριστάνουν τους σοσιαλιστές, αλλά στην πραγματικότητα είναι καπιταλιστές «έγχρωμοι δικτατορίσκοι» ανίκανοι και αρνητές κάθε προόδου. Αυτών που υπολογίζουν μόνο το κομματικό τους συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου