Πορεία 60 χρόνων

Εξήντα ένα δημοσιογραφικά χρόνια συμπληρώνω το φετινό καλοκαίρι.

Εξήντα ένα χρόνια δια πυρός και σιδήρου…

Μια μακρά διαδρομή που άρχισε το 1950 από ένα έφηβο, επανεξεταστέο της τελευταίας τάξης του οκταταξίου, τότε, γυμνασίου, και συνεχίζεται ακόμη τώρα από ένα γέρο, παρά 1 (ένα) ογδόντα!

Και τι δεν είδα και δεν γνώρισα στην διαδρομή αυτή της ζωής μου.

Είδα, γνώρισα ανέχεια και απενταρία. Ταλαιπωρίες και κακουχίες για τα ρεπορτάζ. Δουλειά από τα ξημερώματα μέχρι τα άλλα ξημερώματα. Πόλεμο από κάποιους, λίγους βέβαια φτασμένους, στους νέους και άλλα πολλά που χρειάζεται μεγάλη αγάπη για την δημοσιογραφία, έρωτας αθεράπευτος για τη δημοσιογραφία, υπομονή και σιδερένια επιμονή για να αντέξει και να συνεχίσει κανείς την προσπάθεια για ανάδειξη και επιτυχία στο επάγγελμα – λειτούργημά μας.

Αγώνας και μόνον αγώνας και πάλι αγώνας, είναι η ζωή του δημοσιογράφου, από τα πρώτα βήματά του, από βοηθός του βοηθού, από «ανθυποδημοσιογράφος» κατά τον μεγάλο δάσκαλο Γιάννη Καψή, μέχρι την τελευταία ώρα, μέχρι την τελευταία στιγμή, όχι της ενεργού σταδιοδρομίας του, αλλά μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που μπορεί να κρατά την γραφίδα και να γράφει.

Φυσικά αναφέρομαι στους δημοσιογράφους της γενιάς μου και τους παλιότερους τους «εφημεριδάδες» και όχι στους σημερινούς που οι συνθήκες της δουλειάς είναι ασφαλώς καλύτερες και οι αμοιβές επίσης, χωρίς βέβαια να είναι ικανοποιητικές για τους νέους, πολλοί από τους οποίους δεν μπαίνουν από τα αφεντικά στα μισθολόγια των εφημερίδων και των άλλων ΜΜΕ, αλλά εργάζονται με «μπλοκάκια», δηλαδή με απόδειξη, όπως λέγαμε εμείς οι παλιοί.

Αυτό πρέπει να διορθωθεί και να αναγκαστούν οι εργοδότες να ασφαλίσουν κανονικά τους νέους και να τους πληρώνουν, όχι μόνο για να καλύψουν τας ναύλα τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως κάνουν σήμερα για τα «φυντανάκια» του λειτουργήματός μας.

Οπωσδήποτε όμως οι συνθήκες γενικώς της εργασίας με εξαίρεση αυτές της κρίσης που περνά η χώρα και φυσικά έχει σοβαρό αντίκτυπο και στον δικό μας κλάδο, είναι πολύ καλύτερες απ’ αυτές που ζήσαμε εμείς οι παλαιότεροι.

Ακόμη και η εγγραφή μας στην ΕΣΗΕΑ και τις λοιπές αναγνωρισμένες δημοσιογραφικές Ενώσεις ήταν από δύσκολες μέχρι ακατόρθωτες!

Χρόνια και χρόνια δουλεύαμε χωρίς ουσιαστική εργασιακή και συνδικαλιστική κάλυψη.

Όνειρο απατηλό η ΕΣΗΕΑ.

Μέναμε απ’ έξω, για πολλούς και διάφορους λόγους. Δηλαδή :

· Δεν έκαναν εγγραφές κανονικά, αλλά όποτε το θεωρούσαν σκόπιμο τα εκάστοτε ΔΣ.

· Δεν έγραφαν τους νέους που είχαν τα απαραίτητα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αν την περίοδο των εγγραφών ήταν άνεργοι, πράγμα που ήταν σύνηθες, διότι η ανεργία πάντοτε αποτελούσε ενδημική ασθένεια του επαγγέλματος – λειτουργήματός μας.

· Ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας, ο οποίος ήταν μεγάλος {(εγώ υπηρέτησα περίπου 3 (τρία χρόνια)} σε αποξένωνε από το επάγγελμα και μετά την απόλυση έπρεπε να κάνουν οι νέοι αγώνα από την αρχή για την εγγραφή τους και άλλα πολλά.

Αυτά όσον αφορά τις εγγραφές στην ΕΣΗΕΑ και πιστεύω και στις άλλες Ενώσεις και την συνδικαλιστική κάλυψη των νέων δημοσιογράφων.

Τουλάχιστον τώρα, η ΕΣΗΕΑ γράφει κανονικά και μαζικά τους νέους συναδέλφους που συγκεντρώνουν τα προσόντα που ορίζει το καταστατικό της και θέτει όλους κάτω από την ομπρέλα της κάλυψης και προστασίας της.

Υπάρχουν ωστόσο και άλλα σοβαρά προβλήματα που οι νέοι μας συνάδελφοι αντιμετωπίζουν.

Ένα από αυτά είναι η ασφάλιση των εργαζομένων στο διαδίκτυο (sites, portals, ηλεκτρονικές εφημερίδες, ηλεκτρονικές εκδόσεις μεγάλων εφημερίδων, ειδησεογραφικά blogs και άλλα πολλά), οι οποίοι αμείβονται με πενταροδεκάρες και βρίσκονται, από κάθε πλευρά, στον αέρα!

Στις Ενώσεις Συντακτών δεν είναι δυνατόν να εγγραφούν, διότι στο διαδίκτυο δεν ισχύει το αγγελιόσημο, το οποίο έχει αντικαταστήσει, βάσει νόμου της πολιτείας, την εργοδοτική εισφορά στα μέσα ΜΜΕ (τύπο και ηλεκτρονικά) και είναι αμφίβολο αν οι συντάκτες υπόκεινται σε εργατικές εισφορές και αν αυτές κρατούνται και καταβάλλονται στους δημοσιογραφικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς ΤΣΠΕΑΘ, ΕΔΟΕΑΠ κλπ.

Η διαδικτυακή ενημερωτική δημοσιογραφία παίρνει καθημερινά και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Αυξάνονται και πληθύνονται στο Internet οι χώροι άσκησης της δημοσιογραφίας και βέβαια, αυξάνονται και οι διαφημίσεις χωρίς αγγελιόσημο με παράλληλη μείωση στα κλασσικά ΜΜΕ (τύπο, τηλεόραση, ραδιόφωνο).

Έτσι, έχουμε «εγκλωβισμούς», «ομηρία» στο διαδίκτυο πολλών νέων με όνειρα και φιλοδοξίες για μια δημοσιογραφική σταδιοδρομία, οι οποίοι αμείβονται με απίστευτα χαμηλά μεροκάματα και παραμένουν στο περιθώριο του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

Κινδυνεύουν να μην προχωρήσουν, να μην γίνουν ποτέ δημοσιογράφοι και επίσημα ενώ ο κλάδος, η δημοσιογραφική οικογένεια είναι πάντα ανοιχτή για τους νέους αυτούς.

Ακόμη, η «ατέλεια» του αγγελιοσήμου στις συνεχώς αυξανόμενες διαφημίσεις και καταχωρήσεις του διαδικτύου και η αντίστοιχη μείωση των διαφημίσεων των ΜΜΕ, καταδικάζει σε μαρασμό τα ταμεία του δημοσιογραφικού κλάδου, τα οποία αναμφιβόλως θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα.

Το θέμα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα την κυβέρνηση, διότι η ομαλή άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος διασφαλίζει την ελευθεροτυπία, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γνωμών και απόψεων, στοιχείων απαραίτητων για την ύπαρξη της δημοκρατίας ή καλύτερα συντελεστών της πραγματικής και υγιούς δημοκρατίας.

Ο υπουργός αρμόδιος για τα ΜΜΕ κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα του τύπου, των ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού κλάδου καθώς και ο υφυπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Γιώργος Πεταλωτής, με το νόμο για τα ΜΜΕ που η κυβέρνηση ετοιμάζει θα πρέπει να δώσουν λύση στα εκκρεμούντα θέματα του τύπου, για την πλήρη εξυγίανσή του και να απονείμουν δικαιοσύνη.

Αυτά, από ένα δημοσιογράφο που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, από το καλοκαίρι του 1950 μέχρι και τώρα κατά την άσκηση του λειτουργήματός του. Που είδε πολλά, άκουσε πολλά και έμαθε πολλά.