Το δύσκολο επάγγελμα
του δημοσιογράφου Γιώργου Ν. Τσιούνη
18 Ιουλίου 2009
Μιλάει για δυσκολίες του δημοσιογραφικού επαγγέλματος (λειτουργήματος θα έλεγα εγώ), ο φίλος και συνάδελφός μου Γιώργος Μουσταΐρας, στον «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ» της 15ης Ιουλίου του 2009.
Μιλάει για δυσκολίες που σαν νεότερος, ευτυχώς δεν έχει γνωρίσει τις πραγματικές (τις τραγικές) διαστάσεις τους που εμείς, οι παλαίμαχοι γνωρίσαμε και ζήσαμε και νοιώσαμε στο πετσί μας.
Δυσκολίες και αγώνες για την δημοσιογραφία, η οποία μας προσέφερε τότε μόνον γοητεία και… πείνα.
Μιλάει για δυσκολίες (και έχει απόλυτο δίκιο), διότι κάποιες, ίσως πολλές, δυσκολίες υπάρχουν ακόμη.
Σα νεότερος όμως δεν γνώρισε - ευτυχώς – και δεν πρόκειται να γνωρίσει, παρά την κρίση που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας, τις δυσκολίες που εμείς γνωρίσαμε.
Μιλάει για δυσκολίες, γιατί ασφαλώς δεν μπορεί να διανοηθεί, δουλειά από 6 το απόγευμα μέχρι 12 τα μεσάνυχτα και μετά από 3 – 4 ώρες ύπνο, το ξημέρωμα, με τα πόδια από την Καλλιθέα, μέσω Νέων Σφαγείων (τον τωρινό Ταύρο), ανάμεσα από τα ερείπια των Δεκεμβριανών του 1944, των φυλακών Συγγρού, όπου έβρισκαν στέγη και καταφύγιο οι τότε ναρκομανείς και απόκληροι της κοινωνίας, στην οδό Πειραιώς και στη συνέχεια στην Ομόνοια και στην οδό Αναξαγόρα, για την πρωινή δουλειά στο τυπογραφείο της εφημερίδας.
Με τα πόδια, χωρίς δεκάρα στην τσέπη για ταξί που άλλωστε, τότε, δεν κυκλοφορούσαν τα ξημερώματα.
Και η αμοιβή μας;
Μία και μοναδική, αλλά πλούσια :
Η αγάπη μας, ο έρωτάς μας για την δημοσιογραφία!!
Χρήματα; Μηδέν, ούτε δεκάρα.
Τίποτα…
Οι εφημερίδες βουλιαγμένες. Οι κυκλοφορίες μικρές. Οι ρεκλάμες ασήμαντες.
Κάποια μεγάλη Παρασκευή, θαρρώ του 1951, ο μακαρίτης (άγιος άνθρωπος) ιδιοκτήτης και διευθυντής του καθημερινού πλαστηρικού απογευματινού «Φιλελεύθερου» Νίκος Ευαγγελόπουλος, με δάνειο που πήρε, πλήρωσε ο ταμίας του το προσωπικό, εκτός από μένα το νεαρό, τον μαθητευόμενο ακόμη και όταν με ρώτησε : «Παιδί μου πληρώθηκες;» και απάντησα όχι, άνοιξε το πορτοφόλι του και από τα δύο πενηντάρικα που είχε μέσα μου έδωσε το ένα, λέγοντας μου «Καλό Πάσχα».
Θα το θυμάμαι πάντοτε αυτό και θα τιμώ την μνήμη του.
Αυτές ήταν τότε δυσκολίες του επαγγέλματος (λειτουργήματος) μας, καλέ μου φίλε Γιώργο Μουσταΐρα!!
