Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι ο χρόνος, οι περιστάσεις, οι συνθήκες, η πρόοδος και πολλοί άλλοι παράγοντες επιφέρουν μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία, στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς των ανθρώπων και στις εν γένει δραστηριότητες τους σε σχεδόν όλους τους τομείς και βέβαια στους επαγγελματικούς.
Οι αλλαγές αυτές οφείλονται στις εξελίξεις που ραγδαία σημειώνονται ιδίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες και αποτελούν φυσικό επακόλουθο της πορείας των λαών που στόχο έχει νέες κατακτήσεις, νέα επιτεύγματα, τα οποία θα βελτιώνουν τον τρόπο ζωής των 7 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη μας.
Θα τον βελτιώνουν και πιθανόν σε ορισμένες περιπτώσεις θα τον δυσκολεύουν, ίσως και να τον χειροτερεύουν! Διαφορές παρατηρούνται παντού σε όλους τους τομείς που και στον δικό μας, το δημοσιογραφικό είναι έντονες και ξενίζουν εμάς τους παλιούς.
Διαφορετικός ήταν ο τρόπος και η τακτική άσκησης του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από εμάς τους παλιούς τους παλαίμαχους (όχι απόμαχους) και από πολλούς νέους μας, που μάλιστα είναι και ακριβοπληρωμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι οποίοι, προφανώς για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τηλεοπτικών αφεντικών τους, με συνεχείς ανόητες παρεμβάσεις τους δεν αφήνουν τους καλεσμένους τους να πουν τις απόψεις τους ή να ακουστούν οι απόψεις αυτές και όταν τους αφήνουν προσπαθούν να διαστρέψουν τις απαντήσεις και να φέρουν τη συζήτηση στα μέτρα των αφεντικών τους και των ιδίων! Να εκμαιεύσουν δηλαδή απαντήσεις που τους εξυπηρετούν! Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή η διαφορά μεταξύ παλιών και κάποιων νέων, για τους οποίους ο σεβαστός συνάδελφος Χρήστος Πασαλάρης, προέβλεψε ότι θα σημάνουν και το τέλος της δημοσιογραφίας.
Άσε πια την τρομοκράτηση του κοινού με τις υπερβολές και τις εξογκώσεις, τις αλλοιώσεις και τις εσκεμμένες παρερμηνείες δηλώσεων και γεγονότων για καθαρά κερδοσκοπικούς και μόνο λόγους των καναλιών.
Άσε τις συστηματικές φαρμακερές απαισιοδοξίες που μας έχουν σβήσει σαν έλληνες, σαν έθνος!!
Άσε το απαράδεκτο αντιαστυνομικό μένος.
Να σημειώσω τέλος, ότι εμείς οι παλιοί σεβόμασταν απεριόριστα το κοινό, προσέχαμε ιδιαίτερα τα γραφτά μας, ώστε να μην βλάψουν τη χώρα και ακόμη - έστω και αν αυτό φανεί λίγο υπερβολικό, φροντίζαμε να μην θιγεί η αισθητική των αναγνωστών μας στις εφημερίδες και τα περιοδικά και των ακροατών και τηλεθεατών μας στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Αυτές είναι μόνον λίγες από τις διαφορές του τότε από το τώρα στη δημοσιογραφική δουλειά.
Εδώ, στο κλείσιμο αυτού του σημειώματος, ταιριάζει η ρήση του Κικέρωνα (196 π.Χ. 43 μ.Χ.) από τον πρώτο κατά Κατιλίνα λόγο του :
O tempora! O nores!
(Ω καιροί! Ω ήθη!)
