Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Ποιός είμαι...


Γιώργος Τσιούνης
Παλαίμαχος Δημοσιογράφος
Tακτικό μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α.
και της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ




ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Παλαίμαχος αλλά όχι απόμαχος...

Οι δημοσιογράφοι δεν… αποστρατεύονται ούτε… παροπλίζονται.

Παραμένουν δημοσιογράφοι ισοβίως. Ισόβια δεσμά στην υπηρεσία ενός δύσκολου, κοπιαστικού, ανθρωποβόρου θα έλεγα, λειτουργήματος. Ναι λειτουργήματος…

Η «απελευθέρωση» τους έρχεται μαζί με την τελευταία τους ανάσα, όταν αρχίζουν το, χωρίς επιστροφή, μεγάλο ταξίδι.

Μιλάμε βέβαια για τους πραγματικούς δημοσιογράφους, όχι για κάποιους άλλους…

Μπήκα (εγώ) στον χορό, στην μεγάλη περιπέτεια, έφηβος, σχεδόν παιδί, πριν από εξηνταδύο (62) χρόνια.
Το καλοκαίρι του 1950, απόφοιτος (για την ακρίβεια μετεξεταστέος που καθάρισε τον Σεπτέμβρη) του τότε οκταταξίου γυμνασίου, μεγαλοφυούς δημιουργήματος του μεγαλοφυούς δικτάτορα Γιάννη Μεταξά (Θεός σχωρέστον).

Λίγο πριν από τον πόλεμο, μικρό παιδί 7 - 8 χρόνων, «επιστρατεύτηκα» μαζί με όλα τα παιδιά στη νεολαία της 4ης Αυγούστου, ως «σκαπανέας»

Ήμουν ένα μικρό «σκαπανάκι» που έλεγε κάποτε ο μέγας Μίκης Θεοδωράκης.

«Σκαπανάκι» 7 - 8 χρόνων που μαζί με τα άλλα «σκαπανάκια» μας τραβολογούσαν από δω κι από κει με αποτέλεσμα, από την ταλαιπωρία και την κούραση, να κατουριόμαστε στα βρακιά μας!!
Μπράβο στην Ε.Ο.Ν. (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας). Μπράβο...

Το μεγάλο δημοσιογραφικό ταξίδι αρχίζει με όχημα τον «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ», το καλοκαίρι του 1950.

Παιδί για όλες τις δουλειές, τις δημοσιογραφικές εννοείται, αλλά και για μερικά μικροθεληματάκια, σα νεαρούλης. «Κύριε συναδελφάκο» με προσαγόρευε, ο μακαρίτης Γιώργος Αποστολόπουλος, βοηθός, τότε, του μεγάλου Γιώργου Καράντζα, στην αρχισυνταξία της εφημερίδας και αργότερα αρχισυντάκτης στο «ΒΗΜΑ».

Οι πρώτοι μου δάσκαλοι Νίκος Ευαγγελόπουλος (διευθυντής), Γιώργος Καράντζας, Γιάννης Μαρής (Τσιριμώκος), Γιώργος Αποστολόπουλος, Νίκος Τσιφόρος, Γιώργος Δρόσος, Μέμος Φαράκος (νεαρός τότε αλλά φθασμένος δημοσιογράφος) Λούης Δάνος και βέβαια ο κολοσσός ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, με οδήγησαν στους σωστούς δρόμους. Τους ευγνωμονώ.

Μετά τον Πλαστηρικό «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ» στεγάστηκα δημοσιογραφικά στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ» (και στις δύο φάσεις της ημερήσιας έκδοσής του), του άλλου μεγάλου δασκάλου μου, του αξέχαστου Δημήτρη Πουρνάρα. Αργότερα, καθιερωμένος πλέον συντάκτης, πρόσφερα τις υπηρεσίες μου και στην εβδομαδιαία έκδοσή του που η κυκλοφορία της ήταν ιλιγγιώδης.

Ο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» υπήρξε μια έπαλξη λαϊκών δημοκρατικών αγώνων, ταγμένος στην Κεντροαριστερά.

Η περιπετειώδης επαγγελματική μου πορεία συνεχίστηκε σε πολλές άλλες, μεγάλες και μικρές εφημερίδες, αθηναϊκές, επαρχιακές, κυπριακές και σε αρκετά περιοδικά και άλλα έντυπα.
Μερικές στάσεις της περιπλάνησης μου, αν θυμάμαι καλά : «ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ» «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» Κύπρου, «ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ ΝΕΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΚΑΙ «ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» Κερκύρας, «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» και «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» Αθήνας.

Παράλληλα για μια περίπου εικοσαετία μέχρι την συνταξιοδότησή μου την 1η Μαρτίου 1988, διετέλεσα συντάκτης, προϊστάμενος και υπεύθυνος ύλης, καθώς και αρχισυντάκτης των ραδιοφωνικών δελτίων ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. 2, της παλιάς Υ.ΕΝ.Ε.Δ, η οποία έγινε Ε.Ρ.Τ. από τον αείμνηστο Βαγγέλη Αβέρωφ που με τιμούσε με την φιλία του.

Μετά την μεταπολίτευση νάμαι σε καίρια πόστα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που δημιούργησε σχολή κι έβγαλε πολλούς άξιους συναδέλφους, οι οποίοι τώρα μεσουρανούν.

Όλοι μαζί, οι μακαρίτες Κίτσος Τεγόπουλος (ιδιοκτήτης), Αλέκος Φιλιππόπουλος (διευθυντής) Λυκούργος Κομίνης, Σταύρος Απέργης, Δημήτρης Μαρούδας και οι καλοί μου φίλοι και συνάδελφοι που δραστηριοποιούνται ακόμη σαν έφηβοι, πάντα γεροί και δυνατοί, Δημήτρης Κουμπιάς, Νίκος Νικολαΐδης, Σπύρος Καρατζαφέρης και ο Σεραφείμ Φυντανίδης που άξια κουμαντάρησε την «Ε» μετά τον Φιλιππόπουλο, όλοι μαζί δουλέψαμε για την εφημερίδα μας, τη δημοσιογραφία και την ελευθεροτυπία.

Η σύνταξη ήρθε, όπως είπα την 1η Μαρτίου του 1988 αλλά η περιπέτεια συνεχίζεται…

Ίδρυσα με φίλους το σταθμό «ΡΑΔΙΟ ΝΕΑ ΚΙΟΣ», που πέτυχε, αλλά τελικά «κατέβασε ρολά» παρά την επιτυχία του, για λόγους που, οπωσδήποτε, δεν θα ενδιέφεραν τον αναγνώστη.

Άσκησα μια δημοσιογραφία αθόρυβη, χωρίς φανφάρες και ρεκλάμες.

Αν ξαναγινόμουν νέος (τι λέω τώρα…), πάλι δημοσιογράφος θα γινόμουν και πάλι την αθόρυβη και σεμνή δημοσιογραφία θα προτιμούσα.

Σας αγαπώ όλες και όλους.

Εύχομαι προκοπή, καλή πρόοδο, υγεία, ευτυχία, δύναμη.

Γιώργος Ν. Τσιούνης

Υ.Γ. Από την χούντα κυνηγήθηκα γιατί ήμουν πιστός στη μνήμη και τις υποθήκες του ΓΕΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Γεωργίου Παπανδρέου.
Βέβαια δεν διεκδικώ δάφνες αντιστασιακού.


Οι αντεκδικήσεις



Τα εγκλήματα, στυγερά τα περισσότερα, που έχουν διαπράξει και εξακολουθούν να διαπράττουν οι αλλοδαποί παράνομοι λαθρομετανάστες στη χώρα μας, προκαλούν τις απαράδεκτες αντεκδικητικές ρατσιστικές ενέργειες ωρισμένων ανεγκέφαλων που δεν αποκλείεται να δρουν και προβοκατόρικα.
Οι ενέργειες αυτές οπονθεδήποτε προερχόμενες, αποδοκιμάζονται έντονα από τον φιλήσυχο και φιλόνομο ελληνικό λαό και βέβαια αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα που δεν έχουν την κάλυψη ουδενός, ούτε είναι δυνατόν, παρανοϊκοί εγκέφαλοι, έστω και εμμέσως, να τις αποδίδουν στην ενθάρρυνση πολιτικών οντοτήτων κινουμένων στα πλαίσια του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.
Πάντως, οι δράστες των αντεκδικητικών ενεργειών πρέπει να εντοπισθούν από τις αστυνομικές αρχές και να παταχθούν αμείλικτα.

ΤΕΛΟΣ ΟΙ... ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΡΝΤΙΝΑΝΤΣΕΣ!



Πολύ σωστά, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Νίκος Δένδιας, αποφάσισε την ανάκληση των 1.500 αστυνομικών που είχαν αποσπασθεί από τις υπηρεσίες τους για να ασχολούνται με αλλότρια...
Τέλος λοιπόν, μας πληροφορούν οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι, στην φρούρηση από αστυνομικά όργανα πολιτικών προσώπων εν ενεργεία, τέως, πρώην και άλλοτε, καθώς και άλλων μη πολιτικών προσώπων, αποφεύγοντας όμως να  μας πληροφορήσουν πόσοι από τους επώνυμους λειτουργούς  του τύπου και γενικώς των Μ.Μ.Ε και πόσες κυρίες συνάδελφοί μας είχαν το προνόμιο να απολαμβάνουν αστυνομική φρούρηση, χωρίς να κινδυνεύουν από τίποτα ή να απειλούνται από κανέναν.
Πόσοι και ποιοί συνάδελφοι αρσενικοί και θηλυκές, είχαν στη διάθεσή τους φρουρούς αστυνομικούς που στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσαν για "φιλιππινέζες", ήγουν για οικιακές βοηθούς, για υπηρέτριες με άλλα λόγια και για τις λοιπές οικιακές και οικογενειακές εργασίες, όπως ψώνια, θελήματα, βόλτες ή σχολεία για τα παιδιά κ.τ.λ.
Έτσι είχαμε ένα πλήρη εξευτελισμό του υπερήφανου αστυνομικού σώματος πού η πολιτεία του έχει αναθέσει, του έχει εμπιστευθεί το υψηλό καθήκον της προστασίας και της ασφάλειας των πολιτών και των περιουσιών τους και όχι την προσφορά οικιακών υπηρεσιών σε επώνυμους και επώνυμες και μη, σε επιτήδειους και επιτήδειες, με δαπάνες του δημοσίου, του ελληνικού λαού με άλλα λόγια.
Είπαμε να τα λέμε όλα...
Όλα κύριοι και κυρίες συνάδελφοι και πρώτα πρώτα τα δικά μας... Όλα...
Δυστυχώς, κάποιοι από εμάς, με την ανοχή και  την συνέργεια του διεφθαρμένου κράτους και διεφθαρμένων λειτουργών του, χρόνια τώρα, κάναμε τα όργανα προστασίας του λαού, ιδιωτικούς μας υπηρέτες πληρωμένους από τον λαό...