Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Ο "ΑΝΘΥΠΟΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ"
«Στις αρχές της καριέρας μου, όταν ήμουν… ανθυποδημοσιογράφος… Που να πεις τότε δημοσιογράφος;»
Η φράση αυτή ανήκει σ’ ένα καταξιωμένο, απόλυτα επιτυχημένο παλαίμαχο δημοσιογράφο, ο οποίος διετέλεσε μάλιστα και υπουργός αναπληρωτής Εξωτερικών, στον Γιάννη Καψή που πήρε μέρος στην εκπομπή «Στην υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, στη ΝΕΤ, αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου.
«Όταν ήμουν… ανθυποδημοσιογράφος», είπε, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Καψής (πατέρας του Παντελή και του Μανώλη Καψή), μιλώντας για τα παλιά και τον Μπιθικώτση.
Ελπίζω να παρακολούθησαν την εκπομπή και τον σεμνό λόγο ενός μεγάλου δημοσιογράφου, μερικοί από τους νέους συναδέλφους που με θητεία μερικών μηνών ή το πολύ ενός έτους στο λειτούργημα, φουσκώνουν σαν γάλοι και με έπαρση δηλώνουν δημοσιογράφοι κι ας μην γνωρίζουν, που πάνε τα τέσσερα από δημοσιογραφία, κι ας μην έχουν τα απαιτούμενα προσόντα για την άσκηση της δημοσιογραφίας, κι ας μην έχουν ούτε και στοιχειώδεις γνώσεις συντακτικού και γραμματικής!
Δεν είμαι κατά των νέων συναδέλφων. Αντίθετα, ανεπιφύλακτα έχω υποστηρίξει με άρθρα μου και σχόλια, τους νέους και έχω ζητήσει την μισθολογική τους βελτίωση (κατάργηση μικρής παράνομης αμοιβής με μπλοκάκια), την κάλυψή τους από την ΕΣΗΕΑ και τις άλλες δημοσιογραφικές οργανώσεις κλπ.
Αυτά βεβαίως για τους νέους που μπορούν και θέλουν να δουλέψουν για την δημοσιογραφία και δεν παριστάνουν τους δημοσιογράφους με κομπασμούς τύπου : «Εμείς οι δημοσιογράφοι, δίκην πολύπειρων «εξπέρ» του λειτουργήματος ή κάνοντας επιδείξεις των γραμματικών τους γνώσεων που, πολλές φορές, είναι επιπέδου δημοτικού σχολείου!
«Όταν ήμουν ανθυποδημοσιογράφος» είπε ο Γιάννης Καψής, που, σημειωτέον είναι ο δεύτερος κατά σειράν στην δημοσιογραφική οικογένεια των Καψήδων, δεδομένου ότι ο πρώτος ήταν ο μακαρίτης Παντελή Καψής, ο παππούς, που άρχισε την σταδιοδρομία του στην Σμύρνη, στην εφημερίδα «Αμάλθεια», νομίζω.
Είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον πανύψηλο παππού Παντελή Καψή, το 1950, τις πρώτες ημέρες μου στο επάγγελμα. Οι παλιοί του φίλοι τον προσαγόρευαν «Παντελάρα».
Ήταν ένας σεμνός άνθρωπος ο πατριάρχης της οικογένειας των Καψήδων.
Ας επανέλθω όμως στο θέμα μου, τον «ανθυποδημοσιογράφο».
«Ανθυποδημοσιογράφοι» βοηθοί βοηθών υπήρξαμε όλοι οι παλιοί.
Για πολύ καιρό περάσαμε απ’ αυτό το στάδιο. Δουλειά αμέτρητες ώρες, από τις 4 τα ξημερώματα μέχρι το μεσημέρι και, μετά από τις 8 το βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα.
Αμοιβή; Πενταροδεκάρες με απόδειξη (το μπλοκάκι της εποχής) και συνήθως ποδαρόδρομο γιατί δεν υπήρχαν ούτε τα ναύλα για το τραμ, τον ηλεκτρικό ή το λεωφορείο. Εγγραφή στην ΕΣΗΕΑ; Όνειρο απατηλό…
Περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια για να καταφέρουμε οι «ανθυποδημοσιογράφοι», όσοι βέβαια κρίνονταν ικανοί, να μπούμε στο μισθολόγιο και όταν συγκεντρώναμε όλες τις προϋποθέσεις μας περίμεναν απογοητεύσεις, διότι :
α) Η ΕΣΗΕΑ δεν έκανε εγγραφές ή τις έκανε όταν αυτή νόμιζε ότι έπρεπε.
β) Τύχαινε να έχουμε εκκρεμότητες με τα στρατολογικά μας ή να υπηρετούμε όταν έπρεπε να γραφτούμε στην Ένωση, και πολλά άλλα.
γ) Δεν είχαμε εργασία την εποχή των εγγραφών στην ΕΣΗΕΑ.
Έτσι, φθάναμε στο σημείο να περνούν δεκαετίες ολόκληρες για να ανοίξουν και για εμάς οι πύλες της Ένωσης.
Το μόνο καλό για τους δημοσιογράφους της γενιάς μου και τους παλαιότερους, ήταν ότι είχαμε αυστηρούς μεν αλλά πολύ καλούς δασκάλους, οι οποίοι έκαναν τους «ανθυποδημοσιογράφους»
δημοσιογράφους και συγχρόνως μας καλλιεργούσαν την αγάπη για το επάγγελμα – λειτούργημα, που εκείνη την εποχή μας άμειβε με στερήσεις και ταλαιπωρίες!
Εμείς όμως αγαπούσαμε και αγαπάμε τη δημοσιογραφία και την υπηρετήσαμε με αφοσίωση και, πολλές φορές, με αυτοθυσία.
Αυτά για τους νέους στους οποίους ολόψυχα εύχομαι επιτυχίες και πρόοδο στη δουλειά τους.
Και να μην ξεχνούν ποτέ τον λόγο του Γιάννη Καψή : «Στις αρχές της καριέρας μου, όταν ήμουν… ανθυποδημοσιογράφος… Που να πεις τότε, δημοσιογράφος;»
Η φράση αυτή ανήκει σ’ ένα καταξιωμένο, απόλυτα επιτυχημένο παλαίμαχο δημοσιογράφο, ο οποίος διετέλεσε μάλιστα και υπουργός αναπληρωτής Εξωτερικών, στον Γιάννη Καψή που πήρε μέρος στην εκπομπή «Στην υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, στη ΝΕΤ, αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου.
«Όταν ήμουν… ανθυποδημοσιογράφος», είπε, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Καψής (πατέρας του Παντελή και του Μανώλη Καψή), μιλώντας για τα παλιά και τον Μπιθικώτση.
Ελπίζω να παρακολούθησαν την εκπομπή και τον σεμνό λόγο ενός μεγάλου δημοσιογράφου, μερικοί από τους νέους συναδέλφους που με θητεία μερικών μηνών ή το πολύ ενός έτους στο λειτούργημα, φουσκώνουν σαν γάλοι και με έπαρση δηλώνουν δημοσιογράφοι κι ας μην γνωρίζουν, που πάνε τα τέσσερα από δημοσιογραφία, κι ας μην έχουν τα απαιτούμενα προσόντα για την άσκηση της δημοσιογραφίας, κι ας μην έχουν ούτε και στοιχειώδεις γνώσεις συντακτικού και γραμματικής!
Δεν είμαι κατά των νέων συναδέλφων. Αντίθετα, ανεπιφύλακτα έχω υποστηρίξει με άρθρα μου και σχόλια, τους νέους και έχω ζητήσει την μισθολογική τους βελτίωση (κατάργηση μικρής παράνομης αμοιβής με μπλοκάκια), την κάλυψή τους από την ΕΣΗΕΑ και τις άλλες δημοσιογραφικές οργανώσεις κλπ.
Αυτά βεβαίως για τους νέους που μπορούν και θέλουν να δουλέψουν για την δημοσιογραφία και δεν παριστάνουν τους δημοσιογράφους με κομπασμούς τύπου : «Εμείς οι δημοσιογράφοι, δίκην πολύπειρων «εξπέρ» του λειτουργήματος ή κάνοντας επιδείξεις των γραμματικών τους γνώσεων που, πολλές φορές, είναι επιπέδου δημοτικού σχολείου!
«Όταν ήμουν ανθυποδημοσιογράφος» είπε ο Γιάννης Καψής, που, σημειωτέον είναι ο δεύτερος κατά σειράν στην δημοσιογραφική οικογένεια των Καψήδων, δεδομένου ότι ο πρώτος ήταν ο μακαρίτης Παντελή Καψής, ο παππούς, που άρχισε την σταδιοδρομία του στην Σμύρνη, στην εφημερίδα «Αμάλθεια», νομίζω.
Είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον πανύψηλο παππού Παντελή Καψή, το 1950, τις πρώτες ημέρες μου στο επάγγελμα. Οι παλιοί του φίλοι τον προσαγόρευαν «Παντελάρα».
Ήταν ένας σεμνός άνθρωπος ο πατριάρχης της οικογένειας των Καψήδων.
Ας επανέλθω όμως στο θέμα μου, τον «ανθυποδημοσιογράφο».
«Ανθυποδημοσιογράφοι» βοηθοί βοηθών υπήρξαμε όλοι οι παλιοί.
Για πολύ καιρό περάσαμε απ’ αυτό το στάδιο. Δουλειά αμέτρητες ώρες, από τις 4 τα ξημερώματα μέχρι το μεσημέρι και, μετά από τις 8 το βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα.
Αμοιβή; Πενταροδεκάρες με απόδειξη (το μπλοκάκι της εποχής) και συνήθως ποδαρόδρομο γιατί δεν υπήρχαν ούτε τα ναύλα για το τραμ, τον ηλεκτρικό ή το λεωφορείο. Εγγραφή στην ΕΣΗΕΑ; Όνειρο απατηλό…
Περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια για να καταφέρουμε οι «ανθυποδημοσιογράφοι», όσοι βέβαια κρίνονταν ικανοί, να μπούμε στο μισθολόγιο και όταν συγκεντρώναμε όλες τις προϋποθέσεις μας περίμεναν απογοητεύσεις, διότι :
α) Η ΕΣΗΕΑ δεν έκανε εγγραφές ή τις έκανε όταν αυτή νόμιζε ότι έπρεπε.
β) Τύχαινε να έχουμε εκκρεμότητες με τα στρατολογικά μας ή να υπηρετούμε όταν έπρεπε να γραφτούμε στην Ένωση, και πολλά άλλα.
γ) Δεν είχαμε εργασία την εποχή των εγγραφών στην ΕΣΗΕΑ.
Έτσι, φθάναμε στο σημείο να περνούν δεκαετίες ολόκληρες για να ανοίξουν και για εμάς οι πύλες της Ένωσης.
Το μόνο καλό για τους δημοσιογράφους της γενιάς μου και τους παλαιότερους, ήταν ότι είχαμε αυστηρούς μεν αλλά πολύ καλούς δασκάλους, οι οποίοι έκαναν τους «ανθυποδημοσιογράφους»
δημοσιογράφους και συγχρόνως μας καλλιεργούσαν την αγάπη για το επάγγελμα – λειτούργημα, που εκείνη την εποχή μας άμειβε με στερήσεις και ταλαιπωρίες!
Εμείς όμως αγαπούσαμε και αγαπάμε τη δημοσιογραφία και την υπηρετήσαμε με αφοσίωση και, πολλές φορές, με αυτοθυσία.
Αυτά για τους νέους στους οποίους ολόψυχα εύχομαι επιτυχίες και πρόοδο στη δουλειά τους.
Και να μην ξεχνούν ποτέ τον λόγο του Γιάννη Καψή : «Στις αρχές της καριέρας μου, όταν ήμουν… ανθυποδημοσιογράφος… Που να πεις τότε, δημοσιογράφος;»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)