ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Μια πλήρη εικόνα του Μακεδονικού, από ιστορικής πλευράς, δίνει ο συνάδελφος Ευγένιος Ανδρικόπουλος, με το άρθρο του «Επιστημονικά αυταπόδεικτο : Η Μακεδονία είναι Μία», στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στην ιστοσελίδα www.styx.gr
O καλός συνάδελφος στο σύντομο άρθρο του παρουσιάζει την πραγματικότητα με ενάργεια και ιστορική πληρότητα και διαλύει τις εκ του πονηρού δοξασίες γνωστών Σλάβων γειτόνων μας, αλλά και ορισμένων δικών μας που, μάλιστα, τολμούν να πολιτεύονται.
Με άλλα λόγια, ο κ. Ανδρικόπουλος, διαλύει, κάνει σκόνη, τις παραχαράξεις «κομπογιαννιτών» της ιστορικής επιστήμης και των αγραμμάτων και ανιστόρητων μίσθαρνων οργάνων μεγάλων οικονομικών και άλλου είδους συμφερόντων.
Ακόμη, ο συνάδελφος εκθέτει τους τυχοδιωκτισμούς, τις απάτες και τις γελοίες αυθαιρεσίες των Σκοπίων και των ανά τον κόσμο συμμάχων τους, με επικεφαλής τον γνωστό και μη εξαιρετέο Σόρος, που επιδιώκουν μια νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια προς ίδιον – φυσικά – όφελος.
Στο άρθρο του ο δημοσιογράφος αναφέρει ένα από τα πληρωμένα όργανα των Σκοπίων και της παρέας τους, ονόματι Brunwasser, που στο περιοδικό «Archaeology magazine», υποστηρίζει, μεταξύ άλλων ανεκδιήγητων, ότι : «Οι σκοπιανοί είναι οι φυσικοί Μακεδόνες, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου»!
Στο δημοσίευμα αυτό αντέδρασε άμεσα και έντονα, με επιστημονικά και γνήσια ιστορικά επιχειρήματα ο αμερικανός «Stephen Miller», διδάκτωρ αρχαιολογίας, γράφοντας σε ύφος σαρκαστικό και χλευαστικό : «Εντάξει. Και σε ποια γλώσσα συνεννοούνταν μαζί του;» (Δηλαδή με τον Μέγα Αλέξανδρο). (Εγώ θα έλεγα ότι μίλαγαν σλαβικά, έστω και αν οι Σλάβοι εμφανίσθηκαν στα Βαλκάνια μετά από 1.100 – 1.200 χρόνια ή ίσως μίλαγαν «κορακίστικα»!)
Και συνεχίζει ο κ. Miller :
«Μόνο γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί η διεθνής εκστρατεία αλλοίωσης τετελεσμένων γεγονότων για τα οποία η ιστορία έχει αποφανθεί οριστικά. Η περιοχή της οποίας σήμερα ο πληθυσμός είναι σλαβόφωνος, ονομαζόταν Παιονία, οι κάτοικοί της Παίονες, και για κάποια περίοδο είχε πράγματι κατακτηθεί από τον Έλληνα πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Φίλιππο. Αλλά και η Αίγυπτος, όπως η Βαβυλώνα και η Περσία είχαν υποταχθεί στο μεγαλείο του στρατηλάτη, σήμερα όμως δεν διεκδικούν την αναβάπτισή τους στην κολυμπήθρα των Μακεδόνων!! Ούτε καν το ψελλίζουν». Κι αφού παραθέτει μια σειρά από αδιάσειστα στοιχεία των περιγραφών Στράβωνα, Θουκυδίδη και Ευριπίδη (το αρχαιοελληνικό καταγραμμένο έργο «Αρχέλαος» του τελευταίου, τον πρόγονο του Μ. Αλεξάνδρου αφορούσε) για την ιθαγένεια του Φιλίππου προτάσσει μια αδιαίρετη και αναπαλλοτρίωτη αλήθεια… «Ο Φίλιππος γράφει είχε πλειστάκις δαφνο – στεφανωθεί στους Αγώνες της Ολυμπίας όπου σύμπασα η υφήλιος γνωρίζει πως αποκλειστικά σε Έλληνες επιτρεπόταν η συμμετοχή…»
Κλείνοντας, το άρθρο μου αυτό, θα ήθελα να τονίσω, ότι ο συνάδελφος Ευγένιος Ανδρικόπουλος, με το δημοσίευμα του στο διαδίκτυο για το Μακεδονικό, κάνει το θέμα κατανοητό απ’ όλους, φωτίζοντάς το άπλετα και με γνήσια στοιχεία ιστορικά και, επί πλέον προσφέρει εθνική υπηρεσία.

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο του κ. Πάσχου Σανδραβέλη «Η ψυχοπονιάρικη δημοσιογραφία» που δημοσιεύτηκε στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της 19ης Νοεμβρίου 2009.
Είναι ένα δημοσίευμα που με βρίσκει σύμφωνο σε γενικές γραμμές αλλά και σε πολλά επί μέρους σημεία του.
Ωστόσο, θεωρώ υποχρέωση μου να δημοσιοποιήσω μερικές απόψεις και γνώμες μου για το επάγγελμα – λειτούργημα των δημοσιογράφων, που βασίζονται και πηγάζουν στην, παρά ένα χρόνο, εξηντάχρονη πείρα μου.
Πιστεύω λοιπόν, ότι άλλο πράγμα είναι η δημοσιογραφία και άλλο η παραδημοσιογραφία. Είναι διαφορετικά πράγματα που, όχι μόνον, δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, αλλά, επί πλέον η δεύτερη, η παραδημοσιογραφία, είναι ο ασπονδότερος εχθρός της δημοσιογραφίας, ο δυσφημιστής της, ο «ύπουλος δολοφόνος» της!
Και εξηγούμαι:
1) Η «κλαίουσα δημοσιογραφία» μου είναι άγνωστη και, κατά συνέπεια, αδυνατώ να την εξηγήσω.
2) Οι κλαυθμοί και η AGB κλπ. Δεν ανήκουν στον χώρο της δημοσιογραφικής δραστηριότητας. Είναι στοιχεία επιχειρησιακά που αποσκοπούν στην αύξηση της θεαματικότητας ή της ακροαματικότητας, άρα στο κέρδος, στο ακόμη μεγαλύτερο κέρδος. Άλλωστε αυτό εμμέσως αναφέρει και ο κ. Σανδραβέλης στο άρθρο του, γράφοντας : «Όχι γι’ αυτούς αλλά για τις φουκαριάρες τις μάνες τους»
3) Οι δημοσιογράφοι έχουν αποστολή να καταγράφουν και να δημοσιοποιούν τα γεγονότα και να εκθέτουν με παρρησία τις απόψεις τους, χωρίς να επηρεάζονται από οποιονδήποτε και χωρίς να εξυπηρετούν συμφέροντα δικά τους ή τρίτων.
4) Δημοσιογραφία σημαίνει είδηση, ενημέρωση, ρεπορτάζ, με εντιμότητα, ειλικρίνεια, ακρίβεια, σαφήνεια και συντομία ή μάλλον χωρίς πολυλογία.
5) Η σωστή και έντιμη δημοσιογραφία οφείλει να είναι πολύπλευρη, σφαιρική, να δίνει όλες τις ειδήσεις και να αναφέρει όλες τις απόψεις, χωρίς να εξογκώνει ή να συρρικνώνει τα γεγονότα, κατά το δοκούν.
Χωρίς κλαθμυρισμούς, χωρίς γόους, χωρίς θριαμβολογίες, χωρίς υποτιμητικούς ή απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και προ πάντων με σεβασμό της προσωπικότητας όλων των πολιτών. Και βεβαίως, χωρίς το παραμικρό ίχνος κιτρινισμού και «αβανταδορισμού».
Αυτά εν ολίγοις, αναφέρονται στην δημοσιογραφική δεοντολογία και αυτά πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα.
6) Τέλος, χωρίς να θέλω να θίξω οποιονδήποτε συνάδελφο συντάκτη ή παρουσιαστή της τηλεόρασης ή και του ραδιοφώνου, πιστεύω ότι η δημοσιογραφία αρχίζει από το χειρόγραφο, από την εφημερίδα, από τον τύπο. Σ’ αυτό το σχολείο πιστεύω, ότι πρέπει να έχουν φοιτήσει και να φοιτούν όλοι οι νέοι δημοσιογράφοι, που πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι «γραφιάδες», «καλοί γραφιάδες», να ξέρουν να γράφουν δημοσιογραφικά.
Βέβαια δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις «γλάστρες» ή τις «φιγούρες» που παριστάνουν, στην τηλεόραση, τους δημοσιογράφους.