Σε αγώνα επιβίωσης έχουν αποδυθεί οι Έλληνες δημοσιογράφοι τον τελευταίο καιρό.
Ιδιαίτερα, το 2011 που λήγει σε λίγες ημέρες, υπήρξε για τον κλάδο, η χειρότερη χρονιά της μεταπολεμικής περιόδου.
Μέσα στο 2011 που φεύγει, οι δημοσιογράφοι δεχτήκαμε πολλά και επώδυνα χτυπήματα κάτω από την μέση, τόσο από την πολιτεία (διάβαζε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) όσο και από τους μεγιστάνες των ΜΜΕ, δηλαδή τους γνωστούς και μη εξαιρετέους καναλάρχες (εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους δημόσιων έργων, μεγαλοεπιχειρηματίες,… μεγαλοτσαρλατάνους) και τους εκδότες εφημερίδων, παλιούς και νέους, με τις ευλογίες πάντοτε της κυβέρνησης που προαναφέρθηκε και ευτυχώς μας έχει απαλλάξει από την παρουσία της, αφήνοντας όμως πίσω της τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσε στα δύο χρόνια της ζωής της.
Ζημιές ολέθριες που έχουν διαλύσει κυριολεκτικά την οικονομία της χώρας, έχουν καλλιεργήσει την ύφεση και την ανεργία, έχουν κόψει περίπου στο μισό μισθούς και συντάξεις, έχουν προκαλέσει καίρια πλήγματα σε επαγγελματίες και εμπόρους και άλλα πολλά!
Ας επανέλθουμε όμως στους δημοσιογράφους που τώρα παλεύουν σκληρά, αγωνίζονται τον υπέρ όλων αγώνα.
Οι εργοδότες, πολλοί από τους οποίους με διαπλεκόμενα συμφέροντα, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες που τους προσφέρουν οι νόμοι και οι αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, μειώνουν μισθούς, εκβιάζουν με απειλές απολύσεων, δεν εφαρμόζουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και απαιτούν ατομικές με μειώσεις μισθών που φθάνουν και το 30%.
Ιστορικές εφημερίδες καθυστερούν πολλούς μήνες να πληρώσουν ενώ άλλες απειλούν να πετάξουν στο δρόμο το προσωπικό τους, αν οι τράπεζες δεν τις δανειοδοτήσουν.
Και όλα αυτά δεν ισχύουν μόνον για τους δημοσιογράφους, αλλά και για όλο το προσωπικό των επιχειρήσεων, για τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους λογιστές, τους τεχνικούς, τους εργάτες, όλους.
Υπάρχουν εφημερίδες και κανάλια που έχουν να πληρώσουν το προσωπικό τους δέκα μήνες και πάνω ενώ οι τρίμηνες καθυστερήσεις αποτελούν κυρίαρχο φαινόμενο!
Κάθε μέρα έχουμε και νέες απολύσεις δημοσιογράφων και υπαλλήλων που υπερασπίζουν τα νόμιμα δικαιώματά τους και αρνούνται να υπογράψουν εξευτελιστικές και επονείδιστες ατομικές συμβάσεις με μεγάλες μειώσεις αποδοχών, με μισθούς πείνας!
Κάθε μέρα έχουμε και νέα κανόνια από κανάλια και εφημερίδες!
Τηλεοπτικοί σταθμοί που νεκρώνονται από τις δίκαιες απεργίες του προσωπικού, άλλοι που μεταδίδουν προγράμματα «κονσέρβες» για τον ίδιο λόγο.
Ανάλογη κατάσταση και στο ραδιόφωνο. Επίσης εφημερίδες που σήμερα εκδίδονται και αύριο όχι ή ίσως εκδοθούν!
Και με την ΕΡΤ τι γίνεται;
Η ΕΡΤ ζει μια τραγωδία. Βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Την έχουν καταδικάσει οι αμελέτητες, ανάλγητες, άσκοπες και άστοχες ενέργειες της κυβέρνησης Παπανδρέου, κυρίως δε ο τελευταίος υπουργός της Επικρατείας κ. Ηλίας Μόσιαλος, ο οποίος, εκτός από τα άλλα δεινά που της προκάλεσε, επιχείρησε να την ακρωτηριάσει, να την ευνουχίσει, καταργώντας την ΕΤ1 (την μητέρα της τηλεόρασης στην Ελλάδα) και ακόμη 10 από τους 19 ραδιοφωνικούς της σταθμούς!
Ο Μόσιαλος για την ΕΡΤ ήταν ο μοιραίος άνθρωπος που, ευτυχώς, ο καλός Θεός κι ο καλός λαός δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει και να συμπληρώσει το καταστροφικό του έργο, την κατεδάφιση δηλαδή της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Τον εξωπέταξαν και ελπίζουμε πως δεν θα τον ξαναδούμε στην πολιτική σκηνή.
Ωστόσο, οι πληγές που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην ΕΡΤ, είναι μεγάλες και δύσκολα θα επουλωθούν, όπως μεγάλες είναι και οι ζημιές στα δημοσιογραφικά ασφαλιστικά ταμεία.
Είναι η απαξίωση που βέβαια είχε αρχίσει επί κυβέρνησης ΝΔ με το «αλαλούμ» και τις εξωφρενικές σπατάλες του δημοσίου χρήματος από την τότε διοίκηση που ήδη έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης.
Έτσι, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση ανέλαβε να… αποκαταστήσει το κρατικό αυτόν φορέα και να τον… αποτελειώσει με :
1)Την «υπαλληλοποίηση», δημοσιοϋπαλληλοποίηση του προσωπικού της ΕΡΤ , του Αθηναϊκού και Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και των δημοτικών ραδιοφωνικών σταθμών.
2)Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
3)Την συρρίκνωση των προαναφερόμενων φορέων.
4)Την ομηρία των συμβασιούχων.
5)Την κατάργηση θέσεων εργασίας.
6)Την εφαρμογή των ρυθμίσεων του ενιαίου μισθολογίου – βαθμολογίου στους δημοσιογράφους και λοιπούς.
7)Την εγκατάλειψη της προστασίας του αγαθού της δημόσιας ενημέρωσης.
8)Την απαξίωση της δημοσιογραφικής προσφοράς.
Οι δημοσιογράφοι και οι διοικητικοί υπάλληλοι των δημόσιων μέσων ενημέρωσης, έχουν δεχτεί μια άνευ προηγουμένου, μια σκληρή επίθεση τα δύο τελευταία χρόνια, μια επίθεση εξοντωτική και είδαν καθαρά το χειρότερο πρόσωπό της κυβέρνησης που δια των διαφόρων σοσιαλιστών (!) αξιωματούχων της, ιδιαίτερα δε του κ. Μόσιαλου τους έθεσε υπό απηνή διωγμό, με αποτέλεσμα να προκαλέσει και τεράστιες ζημιές στις υπηρεσίες που εργάζονται και ήδη υπολειτουργούν.
Τώρα με τη νέα κυβερνηση Παπαδήμου, πάνω από εκατόν πενήντα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και ανεξάρτητοι, υπέβαλαν τροπολογία στη Βουλή, με την οποία κατά κάποιο τρόπο, θα διορθώνόταν η κατάσταση και θα σταματούσε ο «διωγμός» των δημοσιογράφων της δημόσιας ενημέρωσης που έχουν ήδη δει τις αποδοχές τους να μειώνονται σε μεγάλο ποσοστό!
Δυστυχώς η τροπολογία απεσύρθη από τον αντιπρόεδρο Βενιζέλο, ο οποίος έφερε, μια δική του που θεωρήθηκε απαράδεκτη και επίσης απεσύρθη από τον ίδιο για να κατατεθεί σήμερα – αύριο μια καλύτερη, όπως είπε.
Ας ελπίσουμε, ότι θα υπάρξει σύντομα βελτίωση στις συνθήκες δουλειάς και αμοιβής των δημοσιογράφων, γενικώς, που διέρχονται μια εξοντωτική κρίση μεγάλης διάρκειας.
Ας ελπίσουμε…
