Οι συντεχνίες αποτελούν εχθρό του συνδικαλισμού και της δημοκρατίας.
Αυτό είναι γεγονός. Είναι κάτι που επιβεβαιώνεται κατά συχνά χρονικά διαστήματα σε κινητοποιήσεις διαφόρων τάξεων εργαζομένων.
Οι συντεχνίες είναι το «εργαλείο» κάποιων συνδικαλιστών, το οποίο όμως τις περισσότερες φορές, γίνεται «μπούμερανκ» σε βάρος των εργαζομένων και των αιτημάτων τους.
Ολόκληρες τάξεις εργαζομένων, χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου ξεσηκώνονται από τις συντεχνίες για… ψύλλου πήδημα που λέει ο λόγος ή για ανύπαρκτα αιτήματα ή τεχνητές διεκδικήσεις, με αποτέλεσμα να ναυαγήσουν οι κινητοποιήσεις τους και να προδοθούν από τους εμπνευστές και τους πρωτεργάτες των συντεχνιών.
Εκτός απ’ όλα αυτά εκ πείρας γνωρίζουν όσοι τουλάχιστον ενδιαφέρονται και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και τ’ αυτιά τους τεντωμένα, ότι οι συντεχνίες πολύ συχνά «καπελώνονται» από ορισμένες πολιτικές παρατάξεις, για τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των οποίων δραστηριοποιούνται.
Υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες εργαζόμενοι, με υποκινήσεις και αποφάσεις συντεχνιών, κήρυξαν απεργίες και βγήκαν στους δρόμους, χωρίς δικά τους αιτήματα, αλλά για προβλήματα που απασχολούσαν συναδέλφους τους άλλων χωρών, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των οποίων ταυτίζονταν πολιτικά με αυτούς που «καπέλωναν» τις δικές μας συντεχνίες.
Ήμουν πάντοτε κατά των συντεχνιών γιατί πίστευα και πιστεύω πως οι συντεχνίες διαστρέβλωναν και παραμόρφωναν τα πραγματικά, αιτήματα των εργαζομένων και ταυτίζονταν με τα συμφέροντα αυτών που τις καπελώνουν, οι οποίοι προέρχονται από κάποιον ορισμένο πολιτικό χώρο.
Αυτό ισχύει και τώρα. Ισχύει πάντοτε.
Μια μερίδα συναδέλφων δημοσιογράφων εδώ και χρόνια έχει θέσει θέμα συνδικάτου τύπου, το οποίο όμως δεν προχώρησε και ούτε ήταν ή είναι δυνατόν να προχωρήσει.
Η μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών δημοσιογράφων, των χιλιάδων συναδέλφων μελών της ΕΣΗΕΑ και των άλλων τεσσάρων αναγνωρισμένων δημοσιογραφικών οργανώσεων της χώρας, με κανένα τρόπο δεν συμφωνεί με συντεχνιοποίηση του λειτουργήματος τους και αποκρούει σθεναρά τα κομματικά καπελώματα που φθάνουν στο σημείο να βγάζουν στους δρόμους εργαζομένους, όχι για δικά τους αιτήματα ή δικές τους διεκδικήσεις, αλλά ακόμη και για θέματα που αφορούν άλλες χώρες και ανάγονται στην σφαίρα των διεθνιστικών θεωριών.
Πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι ότι ολιγομελής επιτροπή συναδέλφων ήρθε στο γραφείο μου στην «Ελευθεροτυπία» για να υπογράψω υπόμνημα κινητοποιήσεων για θέματα που αφορούσαν την τότε ζωντανή και ακέραιη Γιουγκοσλαβία!
Ο Τίτο ήταν ακόμη εν ζωή και ισχυρός.
Τους είπα ότι δεν είναι σωστό, εμείς να επέμβουμε στα εσωτερικά άλλης χώρας και να υποδείξουμε στον στρατάρχη Τίτο πώς να κυβερνήσει την χώρα του.
Αρνήθηκα και εξ’ αιτίας αυτής της άρνησής μου άκουσα πολλά εις βάρος μου…
Οι δημοσιογράφοι δεν θα δεχθούν χειραγώγηση από κανένα, οποιασδήποτε τάσης και οποιασδήποτε απόχρωσης.
Οι λειτουργοί του τύπου και γενικά των ΜΜΕ δεν πρόκειται να γίνουν όργανα μειοψηφιών, οι οποίες άλλωστε έχουν ουσιαστικά τεθεί στο περιθώριο του εκλογικού σώματος, εξ’ αιτίας της δραστηριότητας και της πολιτικής τους που καταδικάζεται από τον ελληνικό λαό.
Η συνεργασία και η αλληλεγγύη με άλλους κλάδους εργαζόμενους στα ΜΜΕ υπάρχει και έχει εκδηλωθεί αρκετές φορές πάνω σε αιτήματα δίκαια και απόλυτα επαγγελματικά. Ακόμη, έχουμε την Ομοσπονδία μας, την ΠΟΕΣΥ και άριστες σχέσεις με τις ευρωπαϊκές δημοσιογραφικές οργανώσεις.
Τι άλλο μπορούν να μας προσφέρουν οι συντεχνίες; Τι χρειαζόμαστε τα συνδικάτα;
Για καπέλωμα;
Όχι βέβαια. Εμείς ήμασταν και θα είμαστε και στο μέλλον… ασκεπείς…
Θα είμαστε μόνον δημοσιογράφοι και τίποτα άλλο!
