Πάντοτε είχα βαθύ σεβασμό και μεγάλο θαυμασμό στους γιατρούς και στους δασκάλους, όλων των βαθμίδων, από εκείνους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που αγωνίζονται για να φτιάξουν σωστούς πολίτες από την μαλακή ζύμη της παιδικής ηλικίας, μέχρι τους πανεπιστημιακούς καθηγητές που παράγουν και παραδίδουν στην κοινωνία τα φωτεινά μυαλά για να την στηρίζουν. Τους ταγούς της.
Για τους γιατρούς και τις πρόσφατες συμπεριφορές τους, σε συνδυασμό με τους φαρμακοποιούς, τα έγραψα πριν μερικές ημέρες, εκφράζοντας τα αισθήματα αγανάκτησης και οργής όσων έχουν ανάγκη της βοήθειάς τους, δηλαδή των ανήμπορων, των ασθενών και του κοινού γενικότερα.
Αυτά όμως τα είπαμε…
Σήμερα, το θέμα μας είναι οι δάσκαλοι, που, όπως προανέφερα, πάντοτε τους σεβόμουν, τους τιμούσα και τους θαύμαζα, γιατί το έργο τους είναι ιεραποστολικό!
Πάντοτε τους θαύμαζα. Πάντοτε…
Γνώρισα δασκάλους που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους ολόκληρη «στα παιδιά τους», στους μαθητές τους που τους θεωρούσαν «παιδιά τους» και έκαναν αγώνα, με μισθούς πείνας, για την πνευματική καλλιέργεια των νέων και την ετοιμασία άξιων πολιτών που θα αναλάμβαναν τα ηνία της κοινωνίας.
Γνώρισα δασκάλους που έδινα ακόμη και την ίδια τη ζωή τους για να προστατεύσουν τη ζωή των «παιδιών» τους.
Γνώρισα δασκάλους που έμεναν νηστικοί για να φάνε οι μαθητές τους.
Γνώρισα δασκάλους που ανέλαβαν τις ευθύνες για πράξεις και ενέργειες των γυμνασιόπαιδων μαθητών τους εναντίον των γερμανοϊταλών κατακτητών, μόνο και μόνο για να γλυτώσουν τα «παιδιά» τους τα ναζιστικά βασανιστήρια, ακόμη και τις εκτελέσεις.
Γνώρισα δασκάλους σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που προσπαθούσαν να επισκευάσουν οι ίδιοι και με δικά τους έξοδα, ελλείψει πιστώσεων, τα σαραβαλιασμένα και μισοερειπωμένα σχολεία για να μην κρυώνουν και να μην βρέχονται τα «παιδιά» τους.
«Γνώρισα» νεαρό δάσκαλο, την δεκαετία του 1970, αν θυμάμαι καλά, που ενώ προσπαθούσε να βάλει γερά κεραμίδια στο σχολείο του χωριού, κάπου στα σύνορα, που γινόταν «σουρωτήρι» στις βροχές, έπεσε και σκοτώθηκε…
Γνώρισα δασκάλους που συνεργάζονταν στενά με τις οικογένειές των «παιδιών» τους για την σωστή διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς.
Γνώρισα πολλούς, πάρα πολλούς δασκάλους που, πολύ φοβάμαι ότι τώρα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Δεν ακολουθούν τα χνάρια των παλαιότερων.
Τώρα;
Τώρα γνωρίζουμε δασκάλους που το πάνε από απεργία σε απεργία!
Δασκάλους που τα «παιδιά» τους γυρίζουν στους δρόμους και τις αλάνες, λόγω απεργιών, συσκέψεων, συμβουλίων, αρχαιρεσιών, δήθεν εκπαιδευτικών «εκδρομών» και… περιπάτων, συλλαλητηρίων και άλλων πολλών!
Έτσι εξηγείται ότι μαθητές ακόμη και των γυμνασίων, για να μην πω και των λυκείων, ερωτώμενοι απαντούν :
1) Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε την επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών!
2) Την 28η Οκτωβρίου 1940, δεχθήκαμε επίθεση από την Τουρκία, την οποία αποκρούσαμε και προελάσαμε προς την Κωνσταντινούπολη!
3) Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν αγωνιστής της εθνικής αντίστασης και ιδρυτής του ΕΑΜ
Και άλλα πολλά τραγικά και ανατριχιαστικά.
Παραλείπω βέβαια να γράψω για τις επιδόσεις των σύγχρονων μαθητών στην ελληνική γλώσσα, στην γραμματική, στο συντακτικό και γενικά στην ομιλία τους.
Θα πω μόνον, ότι μεγάλη μερίδα της νεολαίας μας χρησιμοποιεί στην ομιλία της και στις εκφράσεις της περίπου 300 – 400 ελληνικές λέξεις κι αυτές στραβές και πάμπολλους «αλαμπουρνέζικους» και ξενόφερτους παραεφθαρμένους όρους.
Για όλα αυτά, για την αγραμματοσύνη, την ασχετοσύνη και την κατάντια, κάποιοι έχουν ευθύνες και μάλιστα πολύ μεγάλες.
Ποιοι να είναι αυτοί;
Πως θα διορθωθεί, αν είναι δυνατόν βέβαια, η κατάσταση;
Αυτά είναι τα ζητούμενα.
Προσωπικά πιστεύω, ότι οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, αν το θελήσουν και πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, αν αφοσιωθούν στα καθήκοντά τους και μόνον, πολλά πράγματα θα καταφέρουμε. Είθε…
Το λέω γιατί εξακολουθώ να σέβομαι και να θαυμάζω τους δασκάλους.
Το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Είναι άξιοι.
Για την ώρα πάντως η προχθεσινή 48ωρη απεργία των εκπαιδευτικών, φαίνεται ότι αποτελεί την έναρξη… προπασχαλινών διακοπών, διότι οι θερινές, οι χριστουγεννιάτικες, οι πασχαλινές και μερικές άλλες, προφανώς δεν επαρκούν…
Αχ που είναι οι δικοί μας δάσκαλοι που μας μάθανε γράμματα μέσα στην κατοχή, πεινασμένοι και μπροστά στις κάνες των γερμανικών πολυβόλων;
Υ.Γ. Πηγαίνετε στα σχολεία να μάθετε τα παιδιά γράμματα, φώναζαν οι δήμαρχοι στους εκπαιδευτικούς (λίγους) που διέκοψαν την σύσκεψή τους με την υπουργό Παιδείας, τη Δευτέρα, κατά τη διάρκεια νέας στάσης εργασίας και τους… πέταξαν έξω. Κατάντια…
