Πολλά έχουν γραφτεί και πολλές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις έχουν γίνει και ακόμη γίνονται σχετικά με τους λεγόμενους «Αρβανίτες» που από αιώνες είναι εγκατεστημένοι σε πολλές περιοχές της χώρας μας, αλλά και αλλού.
Ποιοι είναι λοιπόν οι «αρβανίτες» και από που προέρχονται;
Ποια είναι η καταγωγή, η προέλευση και η εθνικότητά τους;
Πολλοί, κυρίως οι νέοι έχουν πλήρη άγνοια σχετικά με το θέμα αυτό ή είναι παραπληροφορημένοι, δεδομένου ότι η ελληνική ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία μας και άλλα συναφή μαθήματα, δεν περιλαμβάνουν στην ύλη τους το κεφάλαιο «αρβανίτες».
Το αστείο πάντως της υπόθεσης, είναι ότι οι γείτονες μας αλβανοί επιχειρούν συχνά να εμφανίσουν τους «αρβανίτες» ως… αλβανούς συμπατριώτες τους και στηρίζουν το επιχείρημά τους αυτό στην διγλωσσία των παλαιότερων αλλά και ορισμένων νεότερων γενεών των «αρβανιτών», οι οποίοι μιλούν και την αλβανική γλώσσα, έστω και παρεφθαρμένη.
Αλλά ας έλθουμε στο θέμα με ιστορικά αδιάσειστα στοιχεία.
Οι «αρβανίτες», είναι οι πρώην αλβανόφωνοι ή δίγλωσσοι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι του σημερινού αλβανικού χώρου, οι οποίοι εξ’ αιτίας των μεγάλων αναστατώσεων στα Βαλκάνια, τον 13ο, 14ο και 15ο αιώνα, ιδίως δε στην τουρκοκρατούμενη τότε Αλβανία, μετακινήθηκαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες, με ιδιαίτερη έξαρση την περίοδο μετά τον θάνατο του θρυλικού Γεωργίου Καστριώτη, του «Σκεντέρμπεη», το 1468, όταν οι τούρκοι, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, δια πυρός και σιδήρου, υποχρέωσαν εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες χριστιανούς ορθόδοξους, να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, για να σωθούν.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι ο… εθνικός ήρωας των αλβανών και της Αλβανίας, ο «Σκεντέρμπεης» ήταν ο γνωστός έλληνας ηπειρώτης Γεώργιος Καστριώτης, ο οποίος είχε κατατροπώσει τους τούρκους και ίδρυσε δικό του χριστιανικό, ορθόδοξο κράτος, με πρωτεύουσα την Κρούγια (Κροΐα), με σημαία τον Βυζαντινό δικέφαλο αετό (την σημαία που… κληρονόμησαν «υιοθετώντας» την μετά από αιώνες οι αλβανοί, και με πανοπλία και κράνος μακεδονικό.
Το νεοπαγές αλβανικό κράτος, το μόρφωμα αυτό που δημιούργησαν οι «φίλοι» μας της δύσης, το αποτελούμενο όχι μόνον από την ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο, αλλά επίσης από την μεγάλη ελληνική Ήπειρο, για να εμποδίσουν την δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ισχυρότερης Ελλάδας, θυμήθηκε όψιμα, πριν από περίπου 80 – 90 χρόνια, τον έλληνα χριστιανό ορθόδοξο «Σκεντέρμπεη» και… αντέγραψε την Βυζαντινή σημαία του!
Επανερχόμενοι όμως στους λεγόμενους «αρβανίτες», οι οποίοι, διωκόμενοι πάντοτε από τους τούρκους, συνέχισαν την φυλή τους ακόμη και μέχρι τον 16ο και 17ο αιώνα και την εγκατάστασή τους, εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι οι ιστορικοί τους θεωρούν απογόνους των αρχαίων Πελασγών, που προέρχονται κυρίως από την πόλη Αρβάνο της Βορείου Ηπείρου, ενώ την ονομασία «αρβανίτης» αναφέρει πρώτη η Άννα Κομνηνή στο βιβλίο της «Αλεξιάδα».
Ωστόσο, την ονομασία «αρβανίτες» τους έδωσαν οι γηγενείς της Ελλάδας, όπως ακριβώς έγινε και με άλλους φερτούς πληθυσμούς π.χ. Βατικιώτες, Σοφικίτες, Αναφιώτες, Ποριώτες κλπ.
Πιο σκληρές έγιναν οι διώξεις των «αρβανιτών», μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) και μάλιστα το 1459 και 1460, όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής διέταξε να εξαφανισθούν από προσώπου γης οι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι «αρβανίτες» της Πελοποννήσου και άλλων περιοχών που κατά κύματα είχαν εγκατασταθεί στον εύφορο αργολικό κάμπο και στην περιοχή του Ναυπλίου, από την εποχή του Μανουήλ Καντακουζηνού (1350), του Νέριο Ατζαϊόλη (1384) και του Θεόδωρου Παλαιολόγου (1405).
Οι λεγόμενοι «αρβανίτες» ουδέποτε υποστήριξαν ή δήλωσαν ότι έχουν σχέση με την Αλβανία και τους αλβανούς. Αντίθετα, τόσον οι ίδιοι, όσον και οι «αρβανίτικοι» σύνδεσμοι και σύλλογοί τους, σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ότι είναι έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι, με εθνικότητα ελληνική, απόγονοι των αρχαίων ελλήνων από περιοχές της σημερινής Αλβανίας ή μεταναστών από την Αρκαδία και άλλες περιοχές.
Σε καμιά περίπτωση – πρέπει να επαναληφθεί αυτό – οι λεγόμενοι «αρβανίτες» δεν δέχονται ότι έχουν σχέση με τους αλβανούς.
Άλλωστε, σαφή διαχωρισμό «αρβανιτών» και αλβανών, έκανε και ο ίδιος ο «Γέρος του Μωριά», ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος στα απομνημονεύματά του αναφέρει τον όρο «τουρκαλβανός» και τέτοιοι «τουρκαλβανοί» ήταν οι μεγαλύτεροι μισέλληνες, τα πρώτα «μαχαίρια» των τούρκων, οι «σφάχτες», οι «μεκελάρηδες» του ελληνισμού.
Αντίθετα, οι «αρβανίτες» υπήρξαν γνήσιοι έλληνες που αγωνίσθηκαν το 1821 για την ελευθερία της πατρίδας και εξακολουθούν να αγωνίζονται για τα ελληνικά ιδεώδη.
Μερικοί από τους επιφανείς «αρβανίτες» ήταν και είναι :
1) Ανδρέας Μιαούλης (Ανδρέας Βώκος) ναύαρχος – πολιτικός
2) Αθανάσιος Μιαούλης (γιος του, στρατιωτικός και πρωθυπουργός)
3) Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα
4) Παύλος Κουντουριώτης, ναύαρχος - πρόεδρος της Δημοκρατίας
5) Γεώργιος Κουντουριώτης
6) Δημήτριος Βούλγαρης
7) Αντώνιος Κριεζής, ναύαρχος – πρωθυπουργός
8) Αλέξανδρος Κορυζής, πρωθυπουργός
9) Θεόδωρος Πάγκαλος, στρατηγός – δικτάτορας
10) Θεόδωρος Πάγκαλος, σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, εγγονός του προηγούμενου και βαθύτατα δημοκρατικός
11) Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄
Αυτά εν ολίγοις για τους «αρβανίτες» που μερικοί γελοίοι αλβανοί, έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι… είναι ομοεθνείς τους!
Κλείνοντας να πω ότι είχα αναπτύξει πριν από περίπου 15 – 20 χρόνια, μια πολύ καλή φιλία, με τον τότε πρέσβη της Αλβανίας στην Ελλάδα, τον μακαρίτη Ξενοφώντα Νούση και τη σύζυγό του Λουμλία (Ευτυχία), η οποία ήταν ανηψιά του Ενβέρ Χότζα.
Το ζεύγος Νούση ήταν άνθρωποι εκλεκτοί που με τιμούσαν με τη φιλία τους, μετά δε από την Αθήνα, ο φίλος Ξενοφών, επί του παλαιού καθεστώτος πάντοτε, τοποθετήθηκε πρέσβης της Αλβανίας στο Παρίσι.
Ο Νούσης, αδελφός του στενού φίλου και συντρόφου του Χότζα στην κομμουνιστική επανάσταση, Γκόγκο (Γιώργου) Νούση, καταγόταν από το χωριό Βούνο της Χειμάρας, ένα χωριό εκατό τοις εκατό ελληνικό, αλλά, λόγω της κατάστασης παρίστανε τον καθαρόαιμο Αλβανό που δεν γνώριζε ελληνικά!
Από την πρώτη ημέρα της φιλίας μας κατάλαβα ακριβώς ποιος ήταν στην πραγματικότητα και το πρώτο ταξίδι μου στην Αλβανία, ως προσκεκλημένος της κυβέρνησης Χότζα, ζήτησα να με πάνε στη Χειμάρα, στο χωριό Βούνο, όπου οι πάντες μιλούσαν ελληνικά και ευχαρίστως με οδήγησαν στο σπίτι των Νούσηδων. Εκεί ως φίλος του Ξενοφώντα έτυχα θερμής υποδοχής.
Η Βορειοηπειρώτισσα πολύ ηλικιωμένη θεία του με δάκρυα με ρωτούσε αν θα έλθει στο χωριό ο «Φώντας» της (ο Ξενοφών) για να την δει πριν να πεθάνει.
Τα εξαδέλφια του μιλούσαν όλο γι’ αυτόν και τα μικρά ανηψάκια του ρωτούσαν για τον θείο «Φώντα».
Ήταν ένα καθαρά ελληνικό σπίτι, σ’ ένα γνήσιο ελληνικό ηπειρώτικο χωριό, με καθαρόαιμους έλληνες.
Ήταν μια πραγματική μικρή Ελλάδα με πραγματικούς καθαρόαιμους έλληνες που λάτρευαν την ιδιαίτερη πατρίδα τους την Ήπειρο και την μεγάλη πατρίδα τους, την Ελλάδα.
Αυτά για τους «αρβανίτες» που ήταν και θα είναι στους αιώνες έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι και όταν κατά τη δεκαετία του 1990 ο ηγέτης της Αλβανίας, Σάλι Μπερίσα, μίλησε για… αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα, ξεσηκώθηκαν με οργή εναντίον του.
