Σε μιά εποχή πρωτοφανούς αγριότητας που σχεδόν καθημερινά "τραγουδούν" τα "καλάσνικοφ", η βιολογική μου πορεία σε λίγες μέρες, φθάνει τα 80 (ογδόντα), ζωή νάχω!
Εμείς οι παλιοί, της δεκαετίας του 1930 ας πούμε, ζήσαμε, γνωρίσαμε πολύ σκληρές καταστάσεις, "πέτρινα χρόνια" αλλά και άλλες καλές, μέσα στη φτώχεια μας, που τώρα συχνά τις νοσταλγούμε γιατί, οι καλές αυτές στιγμές, μας έσβηναν τις στενοχώριες.
Ήταν κάποιες "απαλές" στιγμές ρομαντισμού που τώρα μας λείπουν, ήταν κάποιες κρυφές αλλά και φανερές, μεθυστικές, λάγνες ματιές γεμάτες υποσχέσεις ευτυχίας και κάποια χαμόγελα αγάπης ουράνιας...
Ήταν κάποια τραγούδια με στίχους και μουσική που έγραφαν οι αριστείς των περασμένων εποχών, που τώρα μας λείπουν...
Όχι βέβαια πως δεν υπάρχουν και τώρα... εν ενεργεία "σύγχρονοι" συνάδελφοί τους πραγματικοί κολοσσοί, αλλά απλά εμείς οι παλιοί ζούμε ακόμη, έστω και για λίγο, σε άλλες εποχές.
Μας λείπουν οι βελούδινες νότες των συνθετών της εποχής του ταγκό και του βαλς, οι στίχοι του Αττίκ, του Χαιρόπουλου και τόσων άλλων παλαιότερων και νεώτερων τους που μας "απήγαγαν" για λίγο από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής που πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Τότε είχαμε το... βάλσαμο του ρομαντισμού, είχαμε τις πενιές της κιθαρίτσας στο ταβερνάκι της γειτονιάς και την...
"ρετσίνα μου αγνή αγάπη μου ξανθιά κεχριμπαρένια..."
Νοσταλγούμε τώρα τον ρομαντισμό, τον θέλουμε να μας σώσει από την τραγική κατάσταση που ζούμε...
Τουλάχιστον, να νας βοηθήσει ψυχικά να αντιμετωπίζουμε την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας μας, με περισσότερη δύναμη και αγάπη για την ζωή μας και με καλύτερη διάθεση.
Να μας προσφέρει συναισθήματα ανθρώπινης ευγένειας, καλοσύνης, στοργής και κατανόησης.
Γι' αυτό εμείς οι γέροι, νοσταλγούμε τον ρομαντισμό.
Τον νοσταλγούμε εμείς οι αδιόρθωτοι και αμετανόητοι ρομαντικοί που τώρα, από πολλούς θεωρούμαστε και χαρακτηριζόμαστε "ντεμοντέ", οπισθοδρομικοί, ονειροπαρμένοι, μη προσγειωμένοι και ανόητοι... αιθεροβάμονες!
Ήταν κάποια τραγούδια με στίχους και μουσική που έγραφαν οι αριστείς των περασμένων εποχών, που τώρα μας λείπουν...
Όχι βέβαια πως δεν υπάρχουν και τώρα... εν ενεργεία "σύγχρονοι" συνάδελφοί τους πραγματικοί κολοσσοί, αλλά απλά εμείς οι παλιοί ζούμε ακόμη, έστω και για λίγο, σε άλλες εποχές.
Μας λείπουν οι βελούδινες νότες των συνθετών της εποχής του ταγκό και του βαλς, οι στίχοι του Αττίκ, του Χαιρόπουλου και τόσων άλλων παλαιότερων και νεώτερων τους που μας "απήγαγαν" για λίγο από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής που πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Τότε είχαμε το... βάλσαμο του ρομαντισμού, είχαμε τις πενιές της κιθαρίτσας στο ταβερνάκι της γειτονιάς και την...
"ρετσίνα μου αγνή αγάπη μου ξανθιά κεχριμπαρένια..."
Νοσταλγούμε τώρα τον ρομαντισμό, τον θέλουμε να μας σώσει από την τραγική κατάσταση που ζούμε...
Τουλάχιστον, να νας βοηθήσει ψυχικά να αντιμετωπίζουμε την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας μας, με περισσότερη δύναμη και αγάπη για την ζωή μας και με καλύτερη διάθεση.
Να μας προσφέρει συναισθήματα ανθρώπινης ευγένειας, καλοσύνης, στοργής και κατανόησης.
Γι' αυτό εμείς οι γέροι, νοσταλγούμε τον ρομαντισμό.
Τον νοσταλγούμε εμείς οι αδιόρθωτοι και αμετανόητοι ρομαντικοί που τώρα, από πολλούς θεωρούμαστε και χαρακτηριζόμαστε "ντεμοντέ", οπισθοδρομικοί, ονειροπαρμένοι, μη προσγειωμένοι και ανόητοι... αιθεροβάμονες!
ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΤΣΙΟΥΝΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
ΠΟΥ ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑ 80
ΠΟΥ ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑ 80
ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΑ 81... ΖΩΗ ΝΑΧΕΙ...
