Διάφορα, κυρίως δυσάρεστα, αλλά και…

Στόχος αντιεξουσιαστών και άλλων στοιχείων του περιθωρίου, προφανώς έχει γίνει η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Η Νομική, το σχολείο του δικαίου, κατά τα φαινόμενα έχει μπει στο μάτι ορισμένων, πολύ λίγων ατόμων, οργανωμένων ή ανεξάρτητων, ακριβώς διότι αποτελεί παραγωγική μονάδα λειτουργών της δικαιοσύνης.

Στις Νομικές Σχολές των πανεπιστημίων σπουδάζουν και από αυτές αποφοιτούν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης, είτε αυτοί γίνονται δικηγόροι, είτε εξελίσσονται ως δικαστικοί λειτουργοί, συμβολαιογράφοι, νομικοί σύμβουλοι και συμπαραστάτες κλπ.

Τα γράφω αυτά διότι, μετά την μετακίνηση από την Κρήτη και την εγκατάσταση στο ιστορικό κτίριο της Νομικής τριακοσίων λαθρομεταναστών, από οργανώσεις δήθεν αλληλεγγύης, είχαμε και εισβολή περιθωριακών στοιχείων στη Σχολή, διακοπή της γραπτής εξέτασης των φοιτητών, βάρβαρο σχίσιμο κάποιων γραπτών φοιτητών και άλλες αθλιότητες.

Στο μεταξύ, η δικαστική αρχή κινήθηκε ήδη, όχι μόνον κατά των διοργανωτών της μετακίνησης των λαθρομεταναστών από την Κρήτη και την βίαιη εγκατάστασή τους στο υπό ανακαίνιση ιστορικό κτίριο της Νομικής, με παράλληλη άρση του ακαδημαϊκού ασύλου, αλλά και κατά του πρύτανη για ολιγωρία και άλλα τινα.

Αυτή είναι η κατάσταση στον τομέα των καταλήψεων και του ασύλου, στην οποία, δυστυχώς, λέγεται ότι είναι αναμεμιγμένοι και φοιτητές ή πιθανόν, μόνιμοι φοιτητές… συνταξιούχοι που παρατείνουν χρόνια και χρόνια…τις σπουδές τους, μόνο και μόνο για να μπαινοβγαίνουν στα Α.Ε.Ι. με σκοπό πρόκληση ανωμαλιών, «τσαμπουκά» και παρεμπόδιση της προόδου της μεγάλης, της συντριπτικής πλειοψηφίας των νέων που διψούν για μάθηση και σπουδές.

Πρόκειται, με άλλα λόγια για… επαγγελματίες σκοταδιστές και για εχθρούς του ασύλου διακίνησης ιδεών και μετατροπής του σε άσυλο παράνομων στοιχείων. Τι καταφέρνουν;

Ήδη, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, τάσσονται υπέρ της κατάργησης του ασύλου που άλλωστε, δεν ισχύει σε καμιά άλλη πολιτισμένη χώρα.

Οι συγκοινωνίες έχουν γίνει εφιάλτης, τύραννος και βασανιστής των κατοίκων Αθήνας – Θεσσαλονίκης και όχι μόνον. Μια μικρή ομάδα ατόμων, συνδικαλιστών, προφανώς υποκινούμενη από κάποια πολιτικά κέντρα, έχουν βάλει στόχο τη διάλυση των αστικών συγκοινωνιών και του Ο.Σ.Ε., που ο ελληνικός λαός έχει αποκτήσει με θυσίες.

Συνεχείς απεργίες και μάλιστα επαναλαμβανόμενες και κυλιόμενες και στάσεις εργασίας, έχουν κάνει μαρτύριο τη ζωή των πολιτών.

Περιφρόνηση των νόμων, προσβολές στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στην ίδια τη Βουλή, στην ίδια την Δημοκρατία οπωσδήποτε αποσκοπούν στην δημιουργία ακραίων καταστάσεων και, πιθανόν, όπως τελευταία λέγεται, στο ξεπούλημα των συγκοινωνιών σε ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες ή ίσως σε εταιρείες πολυεθνικές όπως κατά το αλήστου μνήμης παρελθόν, το οποίο οι νεώτεροι δεν γνώρίζουν, η «Πάουερ» {είχε την ελληνική ονομασία Η.Ε.Μ., δηλαδή Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών (τραμ)}, οι ηλεκτρικοί σιδηρόδρομοι που ανήκαν σε μεγαλοκεφαλαιούχους και ξένους, η περίφημη «ΟΥΛΕΝ» που εκμεταλλευόταν την υδροδότηση της Αθήνας κ.ά.

Είναι άραγε αυτοί οι στόχοι των αδιάλλακτων εργατοπατέρων, αυτών που παριστάνουν τους προστάτες των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες;

Είναι αυτός ο σκοπός των κυρίων «συνδικαλιστών» που, εκτός των άλλων, οδηγούν τους «υπηκόους» τους στην ένδεια, στην πείνα;

Αν πράγματι είχαν σκοπούς αγαθούς και φιλεργατικούς, θα υπολόγιζαν τα χαμένα μεροκάματα και την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους και μάλιστα μέσα σε οικονομική κρίση.

Θα υπολόγιζαν την κοινωνική αναταραχή που προκαλούν, το χάλι που δημιουργούν, το οποίο έχει οδυνηρό αντίκτυπο σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, κυρίως δε στο εμπόριο.

Έφθασαν στο σημείο να βουλώνουν τα μηχανήματα ακύρωσης των εισιτηρίων και να συμβουλεύουν το επιβατικό κοινό να μην πληρώνει αν και όταν, σπανίως βέβαια, κινούνται τα αστικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς!

Δηλαδή, εξάρθρωση, χρεοκοπία και πλήρης διάλυση των συγκοινωνιών!

Ας ελπίσουμε πως τελικώς θα πρυτανεύσει η λογική και οι «εργατοπατέρες» θα αλλάξουν τακτική. Διαφορετικά, είναι αναπόφευκτη επέμβαση της δικαιοσύνης. Δυστυχώς…

Είναι πολλά τα κακά, τα άσχημα, που συμβαίνουν στην ταλαίπωρη πατρίδα μας. Είναι πολλά τα δεινά της, τα δεινά του ελληνικού λαού που οφείλονται στις, έκνομες τις περισσότερες φορές, δραστηριότητες μικρών ακραίων και περιθωριακών μειονοτήτων και ανεγκέφαλων στοιχείων.

Ωστόσο, υπάρχουν και καλά σημάδια.

Υπάρχουν σαφή δείγματα βελτίωσης της δημοσιονομικής μας κατάστασης και της ανάκτησης της αξιοπιστίας μας σε όλο τον κόσμο, κυρίως στους οικονομικούς κύκλους της Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ.

Τα Spread για τα ελληνικά ομόλογα αποκλιμακώθηκαν, στο Χρηματιστήριο Αξιών σημειώθηκε σημαντική άνοδος, οι αρμόδιοι της Ε.Ε. εκφράζουν εμφαντικά την εμπιστοσύνη τους στην Ελλάδα και την οικονομία της, η οποία, είναι βέβαιοι ότι γρήγορα θα ανακάμψει.

Πρόκειται για μια επιτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου που βαδίζει στον σωστό δρόμο και για ένα αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα των θυσιών του ελληνικού λαού που υποβλήθηκε και υποβάλλεται σε θυσίες για την σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία. Ήδη το ελληνικό δημόσιο χρέος οδηγείται σε μεγάλη μείωση με την επαναφορά σε χαμηλή τιμή των ομολόγων μας.

Κλείνω με μια ύστατη έκκληση στους «εργατοπατέρες» των συγκοινωνιών, να αλλάξουν τακτική και να αναλογισθούν τις πολύ σοβαρές ευθύνες τους έναντι των εργαζομένων του κλάδου τους, του ελληνικού λαού και ολόκληρης της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση δια του αρμόδιου υπουργού κ. Ρέππα, επανέλαβε :

1) Ο δημόσιος χαρακτήρας των συγκοινωνιών θα διατηρηθεί και θα εξασφαλισθεί

2) Δεν πρόκειται να χαθεί ούτε μία θέση εργασίας.

Ας βάλουν λοιπόν μυαλό, γιατί στο τέλος οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του κλάδου θα τους στείλουν εκεί που πρέπει…

Οι «προσφυγοπατέρες»…

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τους «εργατοπατέρες» και μ’ αυτούς είχαμε να κάνουμε. Αυτών τη δραστηριότητα και τα αντεργατικά στην ουσία «τερτίπια» νοιώθανε και νοιώθουν οδυνηρά στο πετσί τους, όλοι οι εργαζόμενοι.

Αλόγιστες και αδιέξοδες απεργίες με αιτήματα υπερβολικά, παράλογα, εξωπραγματικά πολλές φορές, που δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν, εχθρικές απέναντι στο επιβατικό κοινό στάσεις εργασίας, παράνομες κινητοποιήσεις και παραβιάσεις δικαστικών αποφάσεων και πολλά άλλα.

Αυτοί ήταν και είναι οι «εργατοπατέρες».

Τώρα, μας προέκυψαν και οι… «προσφυγοπατέρες»!

Πρόκειται για τους απερίσκεπτους, άνοες, ανεγκέφαλους, ανερμάτιστους, ανόητους και ουσιαστικά εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα στοιχεία, που για κομματικούς και ψηφοθηρικούς καθαρά λόγους, χωρίς κανένα δισταγμό, παριστάνουν τους προστάτες των δυστυχισμένων λαθρομεταναστών, εκμεταλλευόμενοι στην πραγματικότητα την δεινή τους κατάσταση εν ονόματι του δήθεν αντιρατσισμού τους!

Αυτοί είναι οι εσχάτως εμφανισθέντες «προσφυγοπατέρες», γνωστοί και μη εξαιρετέοι όσον αφορά τις πολιτικές τους «λούμπεν» τοποθετήσεις και τις κάθε λίγο και λιγάκι αλλοπρόσαλλες και αντεθνικές τους ενέργειες.

Αυτοί κατέλυσαν το πανεπιστημιακό άσυλο για το οποίο κόπτονται και οδήγησαν 300 παράνομους λαθρομετανάστες στo ανακαινιζόμενο ιστορικό κτίριο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, το οποίο κατέλαβαν, «αντιστάσεως μη ούσης» από την πλευρά του πρυτανικού συμβουλίου, και εγκατέστησαν εκεί «στρωματσάδα» τα ανθρώπινα αντικείμενα της εκμετάλλευσής τους!

Τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία εκμεταλλεύονται και εμπορεύονται τα γνωστά παλικάρια της ψευτοαριστεράς και η ηγεσία τους που φέρει τεράστια ευθύνη για την παραβατική, την παράνομη δραστηριότητα τους.

Αυτή είναι η «ηθική αυτουργός»των κατορθωμάτων τους.

Εκείνο που ιδιαίτερα πρέπει να τονισθεί, είναι ότι εκτός της κυβέρνησης, η αξιωματική αντιπολίτευση και ο ΛΑ.Ο.Σ. όπως και οι φοιτητικές παρατάξεις, πλην μιας, απερίφραστα καταδίκασαν την κατάληψη της Νομικής Σχολής και την μετατροπή της σε… χάνι των λαθρομεταναστών που οι γνωστοί άγνωστοι έφεραν από την Κρήτη.

Το Κ.Κ.Ε., ως συνήθως τα… μάσησε!

Η ηγεσία της ΝΔ κάνει και ένα επιπλέον βήμα, ζητώντας την κατάργηση του λεγόμενου πανεπιστημιακού ασύλου, αίτημα στο οποίο όλοι συμφωνούμε και όλοι υποστηρίζουμε.

Στη χώρα μας τα κάθε λογής νεοφανή φρούτα, έχουν, δυστυχώς, πολιτική κάλυψη, η οποία ακόμη και στη Βουλή αποφεύγει να τα αποδοκιμάσει ευθέως, εφαρμόζοντας την μέθοδο των υπεκφυγών και του «άλλα λόγια βρε παιδιά».

Για «αντιαριστερό παραλήρημα» μίλησε ο κ. Αλέξης Τσίπρας και γέλασε ακόμη και το… «παρδαλό κατσίκι» ή μάλλον ξέσπασε το… «γέλιο της αρκούδας»!

Τα γέλια γιατί, για ποιο λόγο;

Διότι ο κ. Τσίπρας θεωρεί τον εαυτό του αριστερό και το ανύπαρκτο κόμμα του επίσης αριστερό!

Κύριε Τσίπρα μη μας κοροϊδεύετε. Καμιά σχέση δεν έχετε εσείς και η άνευ οπαδών παρέα σας, με την αριστερά.

Αυτή είναι η αλήθεια κ. Τσίπρα. (Α ρε Αλαβάνε, τι μας έκανες. Τι σου φταίγαμε και μας φόρτωσες τον Τσίπρα; Τι σου έφταιγε κι αυτός και του έδωσες το καλάμι για να καβαλήσει; Δεν τον άφηνες να κάνει τον μηχανικό αξιοποιώντας τις σπουδές του; Γιατί; Τώρα το μετάνοιωσες κι εσύ, αλλά είναι αργά.)

Έχουμε όμως και τους νεοφανείς «αλληλέγγυους στους λαθρομετανάστες». Είναι κι αυτοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Τους γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε ακόμη τους… αντιρατσιστές. Είναι κι αυτοί μέσα στο παιχνίδι της εκμετάλλευσης, της δυστυχίας και του πόνου των μεταναστών, νόμιμων και μη!

Το κράτος έχει νόμους και η κυβέρνηση εφαρμόζει μια μεταναστευτική πολιτική, σύμφωνη απόλυτα με την πολιτική της Ε.Ε. και με αυστηρό σεβασμό στις διεθνείς συμβάσεις και στις επιταγές των Ηνωμένων Εθνών, προπάντων όμως, με ανθρωπιστική βούληση, με ευαισθησία και με κατανόηση της ανθρώπινης δυστυχίας και του ανθρώπινου πόνου.

Η πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι μια χώρα δημοκρατική απόλυτα ανεξίθρησκη και αντιρατσιστική, εμπνεόμενη από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, ειρηνική και πολλές φορές ανεκτική απέναντι σε παρατράγουδα που δημιουργούν, που προκαλούν, μερικοί ημεδαποί ανεγκέφαλοι και αλλοδαποί δυστυχισμένοι, όπως το τελευταίο της μετακίνησης 300 λαθρομεταναστών από την Κρήτη και της κατάληψης του ιστορικού κτιρίου της Νομικής Σχολής.

Οι δικοί μας «προσφυγοπατέρες», μεταξύ των οποίων δυστυχώς συγκαταλέγονται και κάποιοι επιστήμονες, στην πραγματικότητα λειτουργούν προβοκατόρικα για την δημοκρατία και ουσιαστικά πλήττουν τους μετανάστες νόμιμους και μη, τους οποίους υποτίθεται πως υποστηρίζουν και δήθεν κόπτονται γι’ αυτούς.

Επίσης, καταλύουν οι ίδιοι το πανεπιστημιακό άσυλο που καθιερώθηκε για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών της πανεπιστημιακής κοινότητας και μόνον και όχι βέβαια για την στέγαση λαθρομεταναστών ή για την προστασία εγκληματικών και γενικώς παράνομων και παραβατικών δραστηριοτήτων και των δημιουργών τους, των ενόχων, όπως γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι, ακόμη και τώρα.

Αυτό πρέπει να το καταλάβουν καλά και οι πρυτανικές αρχές, οι οποίες έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το μπάχαλο των ΑΕΙ, για την μετατροπή του ασύλου σε άσυλο κακοποιών εξωπανεπιστημιακών , αλλά και εσωπανεπιστημιακών στοιχείων.

Φτάσαμε στο σημείο να μας πληροφορούν ότι μέσα σε ανώτατες σχολές, κάτω από τη στέγη τους, κατασκευάζονται βόμβες «μολότωφ» ή λειτουργούν ιστοσελίδες εκφραστές αντικοινωνικών και οπωσδήποτε έκνομων δράσεων.

Αυτή είναι η πραγματικότητα κ.κ. πρυτάνεις και κ.κ. καθηγητές και διδάσκοντες γενικώς. Εσείς οι ίδιοι έχετε καταξευτελίσει και καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο πρέπει να καταργηθεί και επίσημα, με νόμο. Άλλωστε, εκτός από την Ελλάδα, δεν ισχύει αλλού πουθενά. Ήλθε η ώρα της αλήθειας κύριοι

Ρωτήστε τον κόσμο. Ρωτήστε τους απλούς πολίτες.

Η απάντηση από όλους θα είναι : ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ

Και κάτι ακόμη πριν να κλείσω.

Θυμάστε πως και από ποιους κάηκε το μισό ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου;

Αν δεν θυμάστε, σας το θυμίζω : Απ’ αυτούς, στους οποίους είχαμε επιτρέψει να το χρησιμοποιούν σαν πανεπιστημιακό άσυλο!

Τίποτα άλλο.

Πορεία 60 χρόνων

Εξήντα ένα δημοσιογραφικά χρόνια συμπληρώνω το φετινό καλοκαίρι.

Εξήντα ένα χρόνια δια πυρός και σιδήρου…

Μια μακρά διαδρομή που άρχισε το 1950 από ένα έφηβο, επανεξεταστέο της τελευταίας τάξης του οκταταξίου, τότε, γυμνασίου, και συνεχίζεται ακόμη τώρα από ένα γέρο, παρά 1 (ένα) ογδόντα!

Και τι δεν είδα και δεν γνώρισα στην διαδρομή αυτή της ζωής μου.

Είδα, γνώρισα ανέχεια και απενταρία. Ταλαιπωρίες και κακουχίες για τα ρεπορτάζ. Δουλειά από τα ξημερώματα μέχρι τα άλλα ξημερώματα. Πόλεμο από κάποιους, λίγους βέβαια φτασμένους, στους νέους και άλλα πολλά που χρειάζεται μεγάλη αγάπη για την δημοσιογραφία, έρωτας αθεράπευτος για τη δημοσιογραφία, υπομονή και σιδερένια επιμονή για να αντέξει και να συνεχίσει κανείς την προσπάθεια για ανάδειξη και επιτυχία στο επάγγελμα – λειτούργημά μας.

Αγώνας και μόνον αγώνας και πάλι αγώνας, είναι η ζωή του δημοσιογράφου, από τα πρώτα βήματά του, από βοηθός του βοηθού, από «ανθυποδημοσιογράφος» κατά τον μεγάλο δάσκαλο Γιάννη Καψή, μέχρι την τελευταία ώρα, μέχρι την τελευταία στιγμή, όχι της ενεργού σταδιοδρομίας του, αλλά μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που μπορεί να κρατά την γραφίδα και να γράφει.

Φυσικά αναφέρομαι στους δημοσιογράφους της γενιάς μου και τους παλιότερους τους «εφημεριδάδες» και όχι στους σημερινούς που οι συνθήκες της δουλειάς είναι ασφαλώς καλύτερες και οι αμοιβές επίσης, χωρίς βέβαια να είναι ικανοποιητικές για τους νέους, πολλοί από τους οποίους δεν μπαίνουν από τα αφεντικά στα μισθολόγια των εφημερίδων και των άλλων ΜΜΕ, αλλά εργάζονται με «μπλοκάκια», δηλαδή με απόδειξη, όπως λέγαμε εμείς οι παλιοί.

Αυτό πρέπει να διορθωθεί και να αναγκαστούν οι εργοδότες να ασφαλίσουν κανονικά τους νέους και να τους πληρώνουν, όχι μόνο για να καλύψουν τας ναύλα τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως κάνουν σήμερα για τα «φυντανάκια» του λειτουργήματός μας.

Οπωσδήποτε όμως οι συνθήκες γενικώς της εργασίας με εξαίρεση αυτές της κρίσης που περνά η χώρα και φυσικά έχει σοβαρό αντίκτυπο και στον δικό μας κλάδο, είναι πολύ καλύτερες απ’ αυτές που ζήσαμε εμείς οι παλαιότεροι.

Ακόμη και η εγγραφή μας στην ΕΣΗΕΑ και τις λοιπές αναγνωρισμένες δημοσιογραφικές Ενώσεις ήταν από δύσκολες μέχρι ακατόρθωτες!

Χρόνια και χρόνια δουλεύαμε χωρίς ουσιαστική εργασιακή και συνδικαλιστική κάλυψη.

Όνειρο απατηλό η ΕΣΗΕΑ.

Μέναμε απ’ έξω, για πολλούς και διάφορους λόγους. Δηλαδή :

· Δεν έκαναν εγγραφές κανονικά, αλλά όποτε το θεωρούσαν σκόπιμο τα εκάστοτε ΔΣ.

· Δεν έγραφαν τους νέους που είχαν τα απαραίτητα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αν την περίοδο των εγγραφών ήταν άνεργοι, πράγμα που ήταν σύνηθες, διότι η ανεργία πάντοτε αποτελούσε ενδημική ασθένεια του επαγγέλματος – λειτουργήματός μας.

· Ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας, ο οποίος ήταν μεγάλος {(εγώ υπηρέτησα περίπου 3 (τρία χρόνια)} σε αποξένωνε από το επάγγελμα και μετά την απόλυση έπρεπε να κάνουν οι νέοι αγώνα από την αρχή για την εγγραφή τους και άλλα πολλά.

Αυτά όσον αφορά τις εγγραφές στην ΕΣΗΕΑ και πιστεύω και στις άλλες Ενώσεις και την συνδικαλιστική κάλυψη των νέων δημοσιογράφων.

Τουλάχιστον τώρα, η ΕΣΗΕΑ γράφει κανονικά και μαζικά τους νέους συναδέλφους που συγκεντρώνουν τα προσόντα που ορίζει το καταστατικό της και θέτει όλους κάτω από την ομπρέλα της κάλυψης και προστασίας της.

Υπάρχουν ωστόσο και άλλα σοβαρά προβλήματα που οι νέοι μας συνάδελφοι αντιμετωπίζουν.

Ένα από αυτά είναι η ασφάλιση των εργαζομένων στο διαδίκτυο (sites, portals, ηλεκτρονικές εφημερίδες, ηλεκτρονικές εκδόσεις μεγάλων εφημερίδων, ειδησεογραφικά blogs και άλλα πολλά), οι οποίοι αμείβονται με πενταροδεκάρες και βρίσκονται, από κάθε πλευρά, στον αέρα!

Στις Ενώσεις Συντακτών δεν είναι δυνατόν να εγγραφούν, διότι στο διαδίκτυο δεν ισχύει το αγγελιόσημο, το οποίο έχει αντικαταστήσει, βάσει νόμου της πολιτείας, την εργοδοτική εισφορά στα μέσα ΜΜΕ (τύπο και ηλεκτρονικά) και είναι αμφίβολο αν οι συντάκτες υπόκεινται σε εργατικές εισφορές και αν αυτές κρατούνται και καταβάλλονται στους δημοσιογραφικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς ΤΣΠΕΑΘ, ΕΔΟΕΑΠ κλπ.

Η διαδικτυακή ενημερωτική δημοσιογραφία παίρνει καθημερινά και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Αυξάνονται και πληθύνονται στο Internet οι χώροι άσκησης της δημοσιογραφίας και βέβαια, αυξάνονται και οι διαφημίσεις χωρίς αγγελιόσημο με παράλληλη μείωση στα κλασσικά ΜΜΕ (τύπο, τηλεόραση, ραδιόφωνο).

Έτσι, έχουμε «εγκλωβισμούς», «ομηρία» στο διαδίκτυο πολλών νέων με όνειρα και φιλοδοξίες για μια δημοσιογραφική σταδιοδρομία, οι οποίοι αμείβονται με απίστευτα χαμηλά μεροκάματα και παραμένουν στο περιθώριο του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

Κινδυνεύουν να μην προχωρήσουν, να μην γίνουν ποτέ δημοσιογράφοι και επίσημα ενώ ο κλάδος, η δημοσιογραφική οικογένεια είναι πάντα ανοιχτή για τους νέους αυτούς.

Ακόμη, η «ατέλεια» του αγγελιοσήμου στις συνεχώς αυξανόμενες διαφημίσεις και καταχωρήσεις του διαδικτύου και η αντίστοιχη μείωση των διαφημίσεων των ΜΜΕ, καταδικάζει σε μαρασμό τα ταμεία του δημοσιογραφικού κλάδου, τα οποία αναμφιβόλως θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα.

Το θέμα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα την κυβέρνηση, διότι η ομαλή άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος διασφαλίζει την ελευθεροτυπία, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γνωμών και απόψεων, στοιχείων απαραίτητων για την ύπαρξη της δημοκρατίας ή καλύτερα συντελεστών της πραγματικής και υγιούς δημοκρατίας.

Ο υπουργός αρμόδιος για τα ΜΜΕ κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα του τύπου, των ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού κλάδου καθώς και ο υφυπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Γιώργος Πεταλωτής, με το νόμο για τα ΜΜΕ που η κυβέρνηση ετοιμάζει θα πρέπει να δώσουν λύση στα εκκρεμούντα θέματα του τύπου, για την πλήρη εξυγίανσή του και να απονείμουν δικαιοσύνη.

Αυτά, από ένα δημοσιογράφο που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, από το καλοκαίρι του 1950 μέχρι και τώρα κατά την άσκηση του λειτουργήματός του. Που είδε πολλά, άκουσε πολλά και έμαθε πολλά.