Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ο «Καλλικράτης» θνήσκων…

Το έγραψα, το ξανάγραψα και το… ματαξανάγραψα, μέχρι σημείου να κινδυνεύω να γίνω γραφικός, ότι το μεγαλοφυές δημιούργημα του εκ Πάρου ορμωμένου και κατακτήσαντος κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις κ. Ραγκούση, «Καλλικράτης», θα αποτελούσε την καταστροφή των όσων είχε πετύχει η τοπική αυτοδιοίκηση την τελευταία πεντηκονταετία, κυρίως δε με τον «Καποδίστρια» του Αλέκου Παπαδόπουλου στην κυβέρνηση Σημίτη.

Αναμφισβήτητα ο «Καποδίστριας» είχε κάποια λάθη και μερικές ατέλειες που έπρεπε να διορθωθούν και ο «Καλλικράτης» του κ. Ραγκούση ανέλαβε να τις διορθώσει βάζοντάς του… «ταφόπετρα»!

Αυτή είναι η αλήθεια.

Ο νέος υπουργός Εσωτερικών κ. Χάρης Καστανίδης, καταβάλλει ήδη εντατικές προσπάθειες για να αποφευχθεί το πλήρες «μπάχαλο» στην τοπική αυτοδιοίκηση, προωθώντας «διορθωτικά μέτρα», τα οποία βέβαια ελάχιστα θα ήταν δυνατόν να προσφέρουν στην όλη κατάσταση, διότι η ζημιά ή καλύτερα η καταστροφή που έχει γίνει στην οργάνωση και στη δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι πολύ μεγάλη. Πρόκειται με μια λέξη για διάλυση, που προκάλεσαν οι άστοχες, απερίσκεπτες και παιδαριώδεις ενέργειες του κ. Ραγκούση, ο οποίος δυστυχώς, εξακολουθεί να κατέχει υπουργική θέση και μετά τον ανασχηματισμό, προφανώς διότι ο πρωθυπουργός αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο πρώην δήμαρχος Πάρου είναι ένας από εκείνους που με τις ακατανόητες δραστηριότητές τους προκαλούν φθορά στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ καθώς και στην όλη προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας που γίνεται κυρίως με τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Αλλά και από το νέο υπουργικό του θώκο, ο κ. Ραγκούσης έκανε προσφάτως… το θαύμα του, ανατρέποντας τις συμφωνίες που είχε πετύχει βάσει του νόμου της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, με τους ταξιτζήδες όλης της χώρας, ο προηγούμενος υπουργός Υποδομών δικτύων κλπ. κ. Ρέππας, ο οποίος πάντοτε λειτουργεί πολιτικά και παράγει πολιτική προς όφελος όλων.

Αποτέλεσμα; Απεργίες, ταλαιπωρία των πολιτών και πλήγμα στον τουρισμό μέσα στο καλοκαίρι.

Μπράβο κ. Ραγκούση!

Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στις «διορθώσεις» του ημιθανούς «Καλλικράτη» που απεγνωσμένα επιχειρεί ο κ. Καστανίδης, ο οποίος τόνισε ότι θέλει να του δώσει μια πρακτική πνοή, διότι, όπως είπε, «άλλο πράγμα η μεταρρύθμιση σε νομοθετικό πλαίσιο και άλλο σε επιχειρηματική κλίμακα.


Συγκεκριμένα προανήγγειλε :

- Αλλαγές σε διατάξεις που αφορούν τα οικονομικά των ΟΤΑ και ειδικόρτερα στο Ειδικό Πρόγραμμα Εξυγίανσης των δήμων, την «τρόικα» του ΥΠΕΣ δηλαδή,

- Επίσπευση των διαδικασιών για τη μεταφορά προσωπικού και αρμοδιοτήτων στους ΟΤΑ, καθώς δεν έχουν κλείσει οι εκκρεμότητες (όπως, για παράδειγμα, οι τεχνικές υπηρεσίες του υπουργείου Μεταφορών που πρέπει να μεταφερθούν στην Περιφέρεια Αττικής),

- Λύση στο πρόβλημα των συμβούλων των νησιωτικών συμπλεγμάτων που διαμένουν ή εργάζονται εκτός και με το σημερινό καθεστώς δεν προβλέπεται άδεια για τη συμμετοχή τους σε δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο ή εκτελεστική επιτροπή,

- Επίσπευση της εκλογής των οργάνων ΚΕΔΕ και ΕΝΠΕ, που, όπως είπε, θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου.

Χαρακτηριστικό της αποφασιστικότητας του Χάρη Καστανίδη να προχωρήσει στις «διορθώσεις» που θέλει να κάνει στον «Καλλικράτη» είναι και η τοποθέτηση στη θέση του γενικού γραμματέα Αυτοδιοίκησης του Θανάση Ξηρού, του δεξιού του χεριού στο υπουργείο Δικαιοσύνης.

Να σημειωθεί πως επί υπουργίας Γ. Ραγκούση παρότι συζητιόταν από τον περασμένο Ιανουάριο, η θέση δεν είχε καλυφθεί.


Για να γίνει αντιληπτή πλήρως η κατάσταση που δημιούργησε ο εκ Πάρου πολιτικός στην τοπική αυτοδιοίκηση, μεταφέρω από την εφημερίδα FREE SUNDAY, αποσπάσματα σχετικού άρθρου του συναδέλφου Μακάριου Β. Λαζαρίδη:


«Σε οικονομική περιδίνηση χωρίς τέλος, χωρίς καμία προοπτική εξόδου από την κρίση, έχουν περιέλθει στη συντριπτική τους πλειονότητα οι δήμοι αλλά και οι περιφέρειες της χώρας, με αποτέλεσμα το πολυδιαφημισμένο εγχείρημα του «Καλλικράτη» να βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα. Το γεγονός αυτό, που σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες είναι σε πλήρη γνώση της νέας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών, αποτελεί πλέον την πρώτη προτεραιότητα του υπουργού Χάρη Καστανίδη και του υφυπουργού του, έμπειρου αυτοδιοικητικού, Πάρη Κουκουλόπουλου.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των δήμων είναι τα χρέη τους σε τράπεζες, στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, σε ασφαλιστικά ταμεία κτλ., τα οποία ανέρχονται σε 1.742.135.952 ευρώ και απειλούν να οδηγήσουν σε πλήρη αποτυχία τη νέα διοικητική αρχιτεκτονική της χώρας.

Επιπλέον, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΕΔΚΕ, τα οποία περιήλθαν σε γνώση της νέας πολιτικής ηγεσίας, στον πρώτο χρόνο λειτουργίας του ο «Καλλικράτης» περιόρισε τις κρατικές επιχορηγήσεις προς την τοπική αυτοδιοίκηση κατά 25% ή 1,2 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, ο μέχρι πρότινος υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης ισχυριζόταν ότι δεν υφίσταται θέμα υποχρηματοδότησης των δήμων.


Σημαντικές, τέλος, είναι και οι καθυστερήσεις στη θέσπιση των θεσμικών παρεμβάσεων σχετικά με το πρόγραμμα «Καλλικράτης». Ένα χρόνο μετά, δεν έχουν ακόμα εκδοθεί 19 προεδρικά διατάγματα και 34 υπουργικές αποφάσεις, με ιδιαίτερη σημασία για τη λειτουργία και τις παρεμβάσεις των δήμων. Μεταξύ αυτών, το προεδρικό διάταγμα για την εφαρμογή του αναπτυξιακού προγράμματος «Ελλάδα» και αυτό για τη συγκρότηση των συλλογικών οργάνων της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης, τα οποία, σύμφωνα με το νόμο, θα έπρεπε να ήταν έτοιμα από τις 31 Δεκεμβρίου 2010. Αποτέλεσμα αυτής της καθυστέρησης είναι οι δυσλειτουργίες τόσο στη λειτουργία των δήμων όσο και στη συλλογική τους έκφραση».


Αυτά τα ρημάδια, αυτά τα ερείπια άφησε πίσω του ο κ. Ραγκούσης που τώρα ανέλαβε να… κατεδαφίσει τις υποθέσεις του νέου υπουργείου που του ανετέθη, με τον ανασχηματισμό!

Καλή του επιτυχία!


Κάτι σαν... εξομολόγηση...



Της συνεργάτιδάς μου Σούλας Χαβιαρά


Η ζωή συνεχίζεται με καυτούς ρυθμούς... Ο ήλιος καίει, οι αυξήσεις στις τιμές των αγαθών καίνε, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα τσουρουφλίζουν... Κι αν οι έχοντες δουλειά τσουρουφλίζονται τι πρέπει να πουν οι άνεργοι;

Εγώ, ευτυχώς είμαι άνεργη μόνο όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι του θέματος... Για κάποιους ίσως αυτό να είναι το σημαντικότερο... Για μένα (όπως πολύ πρόσφατα διαπίστωσα), δεν είναι...

Για μένα το σημαντικό στη δουλειά μου είναι το να αγαπώ αυτό που κάνω και να προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Κι αυτό, δόξα τω Θεώ, δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας Δήμος, κανένα υπουργείο και κανένας Καλλικράτης (που να μην προλάβει να γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια ο σιχαμερός...)

Γίνομαι γραφική μιλώντας για τον Καλλικράτη, αλλά πιστέψτε με το απολαμβάνω... Το ελεύθερο πνεύμα που θεωρώ ότι κληρονόμησα από τον πατέρα μου μου δίνει το δικαίωμα να εκφράζομαι όπως θέλω μη έχοντας ανάγκη από καλούπια και στεγανά... Έχω πολλά κουσούρια είναι αλήθεια, αλλά το μεγαλύτερο απ' όλα κι αυτό που "γουστάρω" περισσότερο είναι το μέγεθος της γλώσσας μου... Αυτής της γλώσσας που όπως λέει κι η παροιμία "κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει"... Κι έχω κι ένα προσόν που το θαυμάζω απεριόριστα (και δεν το λέω αυτό επειδή είμαι μπροστά...) : έχω έναν καλό τρόπο να χειρίζομαι τον γραπτό λόγο παρόλο που οι γνώσεις μου δυστυχώς είναι τρομερά ελλιπείς...

Χρωστάω ευγνωμοσύνη σε κάποιους ανθρώπους και δεν ντρέπομαι να τους κατονομάσω : εκτός από τη συγγραφική φλέβα της οικογένειας με κύριο εκπρόσωπό της τον Στρατή Χαβιαρά, οφείλω ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στη μανούλα μου που μ' έμαθε να διαβάζω πολύ πριν πάω στο σχολείο, στη γιαγιά μου την Τασούλα που μου έλεγε του κόσμου τις ιστορίες, στην κολλητή μου τη Σμαρούλα που ο "ανταγωνισμός" μας για τους βαθμούς στο σχολείο με έσπρωχνε να γίνομαι καλύτερη, στους δασκάλους μου στο Δημοτικό που με πρόσεχαν ιδιαίτερα...

Μετά, υπάρχει στη ζωή μου ένα τεράστιο κενό. Κι αυτό το κενό είναι ίσως το μόνο που θα ήθελα να αλλάξω... Όμως πάντα υπάρχει στη ζωή μια δεύτερη ευκαιρία... Έτσι δε λένε; Εγώ την βρήκα και πιάστηκα απ' αυτήν... Δώδεκα σχεδόν χρόνια στο ραδιόφωνο και ειδικά δίπλα στο Γιώργο τον Τσιούνη -καταξιωμένο δημοσιογράφο- μου έμαθαν πολλά... Ακολούθησε η θητεία μου στο Δήμο Νέας Κίου, δίπλα σε ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και με ενέπνευσαν (δε μιλάω μόνο για το Γιώργο τον Κατριλιώτη στον οποίο έχω αναφερθεί και παλαιότερα αλλά και για το Γιώργο το Μανινή που πάντα υπεράσπιζε και επαινούσε τη δουλειά μου, "υποχρεώνοντάς" με να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο) Παράλληλα χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βασίλη τον Τσιαμάκη (ένα χαρισματικό και πολυτάλαντο άτομο) που μου φύτεψε το μικρόβιο της επιστροφής στα θρανία... Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές μου στο Εσπερινό Γυμνάσιο Άργους που δεν μου έδωσαν το απολυτήριό μου στα χέρια αλλά το έστειλαν κατευθείαν στο Εσπερινό Λύκειο Ναυπλίου ώστε να με "αναγκάσουν" να φοιτήσω εκεί... Οι λίγες γνώσεις που μπόρεσε να συγκρατήσει το... σχεδόν μεσήλικο μυαλό μου μου άνοιξαν καινούργιους δρόμους στη σκέψη μου και στη ζωή μου... Δυστυχώς, λόγω "οικονομικής ανεπάρκειας" αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο της Καλαμάτας όπου πέρασα το 2004 (στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών) δίνοντας εξετάσεις και περνώντας μόνο τα 6 από τα 8 μαθήματα του πρώτου εξαμήνου... Ούτε κι αυτό με πτόησε... Βρέθηκα σ' αυτή την ηλικία μ' ένα καινούργιο και πιο αισιόδοξο τρόπο ν' αντιμετωπίζω τα πράγματα... Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεσοβέζικες λύσεις... Μπορεί να τις υιοθετούσα κατά καιρούς μη έχοντας άλλη επιλογή, αλλά ποτέ δεν δέθηκα πάνω τους... Και ποτέ δεν σταμάτησα να εκφράζω τις διαφωνίες μου ακόμα κι αν "... πήγαινα φιρί - φιρί να φάω το κεφάλι μου" όπως μου είπε κάποια...

Είμαι εδώ λοιπόν σήμερα, ανάμεσα σε δύο ξεκάθαρα αντίθετες επιλογές... Η μία είναι να βάλω κάτω το κεφάλι, να δηλώσω άνεργη κι αδικημένη εξαπολύοντας κατηγορίες και μπινελίκια προς όλους τους υπευθύνους αυτής της κατάστασης... κι η άλλη είναι να χαμογελάσω, να σηκώσω ψηλά το κεφάλι, να σας κοιτάξω κατάματα και να σας πω : "Είμαι η Αναστασία, είμαι καλά, και δεν έχω καμία άλλη εξάρτηση πέρα από την οικογένεια μου, τους φίλους μου (τους αληθινούς φίλους μου κι όχι κάτι μαϊμούδες που κυκλοφορούν στην περιοχή), το σύντροφο μου, το πνεύμα μου και το πείσμα μου. Είμαι η Αναστασία κι έχω τη ζωή μου και την τύχη μου στα χέρια μου. Κι αυτό δεν μπορείτε να μου το στερήσετε με τίποτα, εσείς οι εντελώς αδιάφοροι άνθρωποι".


Αναστασία (πρώην Σούλα) Χαβιαρά


ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ

Γιώργος Τσιούνης

Παλαίμαχος Δημοσιογράφος
Tακτικό μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α.
και της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ.



ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Παλαίμαχος αλλά όχι απόμαχος...

Οι δημοσιογράφοι δεν… αποστρατεύονται ούτε… παροπλίζονται.

Παραμένουν δημοσιογράφοι ισοβίως. Ισόβια δεσμά στην υπηρεσία ενός δύσκολου, κοπιαστικού, ανθρωποβόρου θα έλεγα, λειτουργήματος. Ναι λειτουργήματος…

Η «απελευθέρωση» τους έρχεται μαζί με την τελευταία τους ανάσα, όταν αρχίζουν το, χωρίς επιστροφή, μεγάλο ταξίδι.

Μιλάμε βέβαια για τους πραγματικούς δημοσιογράφους, όχι για κάποιους άλλους…

Μπήκα (εγώ) στον χορό, στην μεγάλη περιπέτεια, έφηβος, σχεδόν παιδί, πριν από εξήντα ένα (61) χρόνια.
Το καλοκαίρι του 1950, απόφοιτος (για την ακρίβεια μετεξεταστέος που καθάρισε τον Σεπτέμβρη) του τότε οκταταξίου γυμνασίου, μεγαλοφυούς δημιουργήματος του μεγαλοφυούς δικτάτορα Γιάννη Μεταξά (Θεός σχωρέστον).

Λίγο πριν από τον πόλεμο, μικρό παιδί 7 - 8 χρόνων, «επιστρατεύτηκα» μαζί με όλα τα παιδιά στη νεολαία της 4ης Αυγούστου, ως «σκαπανέας»

Ήμουν ένα μικρό «σκαπανάκι» που έλεγε κάποτε ο μέγας Μίκης Θεοδωράκης.

«Σκαπανάκι» 7 - 8 χρόνων που μαζί με τα άλλα «σκαπανάκια» μας τραβολογούσαν από δω κι από κει με αποτέλεσμα, από την ταλαιπωρία και την κούραση, να κατουριόμαστε στα βρακιά μας!!
Μπράβο στην Ε.Ο.Ν. (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας). Μπράβο...

Το μεγάλο δημοσιογραφικό ταξίδι αρχίζει με όχημα τον «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ», το καλοκαίρι του 1950.

Παιδί για όλες τις δουλειές, τις δημοσιογραφικές εννοείται, αλλά και για μερικά μικροθεληματάκια, σα νεαρούλης. «Κύριε συναδελφάκο» με προσαγόρευε, ο μακαρίτης Γιώργος Αποστολόπουλος, βοηθός, τότε, του μεγάλου Γιώργου Καράντζα, στην αρχισυνταξία της εφημερίδας και αργότερα αρχισυντάκτης στο «ΒΗΜΑ».

Οι πρώτοι μου δάσκαλοι Νίκος Ευαγγελόπουλος (διευθυντής), Γιώργος Καράντζας, Γιάννης Μαρής (Τσιριμώκος), Γιώργος Αποστολόπουλος, Νίκος Τσιφόρος, Γιώργος Δρόσος, Μέμος Φαράκος (νεαρός τότε αλλά φθασμένος δημοσιογράφος) Λούης Δάνος και βέβαια ο κολοσσός ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, με οδήγησαν στους σωστούς δρόμους. Τους ευγνωμονώ.

Μετά τον Πλαστηρικό «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ» στεγάστηκα δημοσιογραφικά στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ» (και στις δύο φάσεις της ημερήσιας έκδοσής του), του άλλου μεγάλου δασκάλου μου, του αξέχαστου Δημήτρη Πουρνάρα. Αργότερα, καθιερωμένος πλέον συντάκτης, πρόσφερα τις υπηρεσίες μου και στην εβδομαδιαία έκδοσή του που η κυκλοφορία της ήταν ιλιγγιώδης.

Ο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» υπήρξε μια έπαλξη λαϊκών δημοκρατικών αγώνων, ταγμένος στην Κεντροαριστερά.

Η περιπετειώδης επαγγελματική μου πορεία συνεχίστηκε σε πολλές άλλες, μεγάλες και μικρές εφημερίδες, αθηναϊκές, επαρχιακές, κυπριακές και σε αρκετά περιοδικά και άλλα έντυπα.
Μερικές στάσεις της περιπλάνησης μου, αν θυμάμαι καλά : «ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ» «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» Κύπρου, «ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ ΝΕΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΚΑΙ «ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» Κερκύρας, «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» και «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» Αθήνας.

Παράλληλα για μια περίπου εικοσαετία μέχρι την συνταξιοδότησή μου την 1η Μαρτίου 1988, διετέλεσα συντάκτης, προϊστάμενος και υπεύθυνος ύλης, καθώς και αρχισυντάκτης των ραδιοφωνικών δελτίων ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. 2, της παλιάς Υ.ΕΝ.Ε.Δ, η οποία έγινε Ε.Ρ.Τ. από τον αείμνηστο Βαγγέλη Αβέρωφ που με τιμούσε με την φιλία του.

Μετά την μεταπολίτευση νάμαι σε καίρια πόστα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που δημιούργησε σχολή κι έβγαλε πολλούς άξιους συναδέλφους, οι οποίοι τώρα μεσουρανούν.

Όλοι μαζί, οι μακαρίτες Κίτσος Τεγόπουλος (ιδιοκτήτης), Αλέκος Φιλιππόπουλος (διευθυντής) Λυκούργος Κομίνης, Σταύρος Απέργης, Δημήτρης Μαρούδας και οι καλοί μου φίλοι και συνάδελφοι που δραστηριοποιούνται ακόμη σαν έφηβοι, πάντα γεροί και δυνατοί, Δημήτρης Κουμπιάς, Νίκος Νικολαΐδης, Σπύρος Καρατζαφέρης και ο Σεραφείμ Φυντανίδης που άξια κουμαντάρησε την «Ε» μετά τον Φιλιππόπουλο, όλοι μαζί δουλέψαμε για την εφημερίδα μας, τη δημοσιογραφία και την ελευθεροτυπία.

Η σύνταξη ήρθε, όπως είπα την 1η Μαρτίου του 1988 αλλά η περιπέτεια συνεχίζεται…

Ίδρυσα με φίλους το σταθμό «ΡΑΔΙΟ ΝΕΑ ΚΙΟΣ», που πέτυχε, αλλά τελικά «κατέβασε ρολά» παρά την επιτυχία του, για λόγους που, οπωσδήποτε, δεν θα ενδιέφεραν τον αναγνώστη.

Άσκησα μια δημοσιογραφία αθόρυβη, χωρίς φανφάρες και ρεκλάμες.

Αν ξαναγινόμουν νέος (τι λέω τώρα…), πάλι δημοσιογράφος θα γινόμουν και πάλι την αθόρυβη και σεμνή δημοσιογραφία θα προτιμούσα.

Σας αγαπώ όλες και όλους.

Εύχομαι προκοπή, καλή πρόοδο, υγεία, ευτυχία, δύναμη.

Γιώργος Ν. Τσιούνης

Υ.Γ. Από την χούντα κυνηγήθηκα γιατί ήμουν πιστός στη μνήμη και τις υποθήκες του ΓΕΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Γεωργίου Παπανδρέου.
Βέβαια δεν διεκδικώ δάφνες αντιστασιακού.