Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Το χάλι της ΕΡΤ

Η αγραμματοσύνη και η ασχετοσύνη κάποιων συνεργατών της τηλεόρασης της ΕΡΤ, με υποχρεώνει να τους κάνω το ακόλουθο μάθημα:

· Ο ποταμός Μάρνης βρίσκεται στη Βόρεια Γαλλία, πηγάζει από το οροπέδιο Λάγκο, έχει μήκος 525 χιλιομέτρων και ενώνεται με τον Σηκουάνα.

Στον Μάρνη στις 10 – 14 Φεβρουαρίου του 1814, ο Ναπολέων συνέτριψε τον Ρωσοπρωσικό στρατό που τελούσε υπό την ηγεσία του στρατάρχη Μπλύχερ και στις 5 – 12 Σεπτεμβρίου του 1914 καθώς και στις 18 Ιουλίου – 6 Αυγούστου του 1918, οι Γάλλοι υπό τον στρατάρχη Ζοφρ και τη δεύτερη φορά με την βοήθεια των Άγγλων, συνέτριψαν τις Γερμανικές στρατιές.

Mάλιστα χρονικογράφοι και ιστορικοί σημειώνουν ότι τέτοια ήταν η αγριότητα των μαχών που έγιναν εκεί, ώστε τα νερά του ποταμού κοκκίνισαν από το αίμα των μαχητών!

Αυτός λοιπόν είναι ο ποταμός Μάρνης (στη γενική του ποταμού Μάρνη και όχι οδός Μάρνης που μας γράφει η ΝΕΤ στους υπότιτλους της Τρίτης 19/7/2011, ώρα 09.30)

Προφανώς από την κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία, την οποία και εγώ υπηρέτησα πολλά χρόνια μαζί με άλλους καλούς και άξιους συναδέλφους, λείπουν όλο και περισσότερο οι εγγράμματοι!!

Αιδώς ΕΡΤ…

Εν τω μεταξύ… η αγραμματοσύνη της ΕΡΤ με την οδό «Μάρνη», μου έφερε στο νου μια παρόμοια περίπτωση πριν από 20 και πλέον χρόνια.

Ένας καλός φίλος μου και γείτονας στο πατρικό μου σπίτι στην Καλλιθέα, άτομο με λίγες γραμματικές και γενικές γνώσεις, έλεγε παντού ότι μένει στην οδό «Σκίπης» και μάλιστα είχε βάλει την «Σκίπης» στις φίρμες του μαγαζιού του, στις αποδείξεις του κλπ.

Μάταια προσπαθούσα να τον πείσω ότι η οδός λέγεται «Σκίπη», από το όνομα του αείμνηστου ποιητή και ακαδημαϊκού Σωτήρη Σκίπη που είχε εκεί το σπίτι του και, σημειωτέον, ήταν και οικογενειακός μας φίλος.

Αυτός επέμενε στο «Σκίπης» και εγώ απογοητευμένος έπαυσα να τον διορθώνω μέχρι που μια μέρα, θριαμβολογών με φώναξε και μου είπε :

«Έλα να δεις που εγώ ο αγράμματος έχω δίκιο και εσύ ο… σοφός άδικο»

Με γύρισε λοιπόν σε ολόκληρη την οδό Σκίπη που αρχίζει από την λεωφόρο Θησέως και καταλήγει στον Ιλισό ποταμό και μου έδειξε τις νέες πινακίδες που είχε τοποθετήσει ο Δήμος Καλλιθέας (είναι από τους μεγαλύτερους της Αττικής) και έγραφαν… οδός Σκίπης!

Έγινα έξω φρενών, έτρεξα στο γραφείο του δημάρχου και του τα είπα χύμα!

Ο άνθρωπος δεν γνώριζε τίποτα. Έδωσε εντολή να ξηλωθούν αυθημερόν οι ταμπέλες «Σκίπης» και να παραγγελθούν αμέσως άλλες με τη σωστή ονομασία.

Ακόμη ζήτησε έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι, να τους καταλογισθούν οι δαπάνες και να τιμωρηθούν πειθαρχικά για το ρεζίλεμα του Δήμου.

Αυτά, σχετικά με τις οδούς «Μάρνης» και «Σκίπης»!!

Και συνεχίζω με το ερώτημα στην ΕΡΤ, αλλά και σε άλλους και άλλες των ιδιωτικών καναλιών, κυρίως όμως στην διοίκηση της ΕΡΤ :

Πότε θα μάθουν οι συνεργάτες της και ιδιαίτερα ο νεαρός παρουσιαστής του απογευματινού δελτίου ειδήσεων, ότι δεν γιορτάζουμε λ.χ. την 37η επέτειο από την αποκατάσταση της δημοκρατίας αλλά απλώς την 37η επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας, διότι το «από» περιέχεται στην επέτειο.

Αν θέλουν οπωσδήποτε να βάλουν και το από, ας πουν : την συμπλήρωση 37 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Αυτά και τελειώνοντας να πω σε όσους επιμένουν να μας στραβώνουν ότι οι κηδείες (έξω απ’ εδώ) γίνονται στα νεκροταφεία και όχι από τα νεκροταφεία (πάλι το «από» πιπιλίζουν).

Αυτά και πάλι, Αιδώς ΕΡΤ. Αιδώς αγράμματοι (μερικοί) ματσουκοφόροι (κατά τον μακαρίτη Νίκο Κακαουνάκη). Αιδώς γραφιάδες που οι γνώσεις σας είναι του Δημοτικού Σχολείου.

Αιδώς…


Στον Άγιο Παντελεήμονα...

της συνεργάτιδάς μου Αναστασίας Χαβιαρά


Σήμερα Τρίτη 26 Ιουλίου, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα γιορτάζει το ξωκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα στη Δαλαμανάρα.

Αυτό το ξωκλήσι, που βρίσκεται λίγα μέτρα από την παραλιακή οδό Νέας Κίου - Ναυπλίου, νομίζω πως εμείς οι Κιώτες πάντα το θεωρούσαμε λίγο... δικό μας! Αν και διοικητικά ανήκε στην Κοινότητα Δαλαμανάρας (που σήμερα ανήκει κι αυτή στο Δήμο Άργους - Μυκηνών), η... σχέση μας μαζί του ήταν πάντα πολύ δεμένη... Ίσως "έφταιγε" γι’ αυτό, η ύπαρξη ενός παρόμοιου εξωκλησιού στην περιοχή της Κίου της Μικράς Ασίας. Η μνήμη της φυλής μάλλον δεν επηρεάζεται από διοικητικά τερτίπια...

Θυμάμαι λοιπόν, απ' όταν ήμουν παιδάκι, κάθε παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα, η παραλιακή οδός να γεμίζει από κόσμο που πήγαινε με τα πόδια να προσκυνήσει και να βάλει το κεράκι του στον Άγιο. Άλλωστε η απόσταση από τη Νέα Κίο είναι μικρή (ενώ από τη Δαλαμανάρα για να πας στο εκκλησάκι χρειάζεσαι αυτοκίνητο). Τότε τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα κι έβλεπες στο δρόμο ολόκληρες οικογένειες ντυμένες με τα "καλά" τους να πηγαίνουν περπατώντας και ν' ανταλλάσσουν χαιρετισμούς κι ευχές με γνωστούς και γείτονες που είχαν πάει νωρίτερα να βάλουν το κερί τους κι επέστρεφαν...

Για τα παιδιά ήταν σίγουρα πανηγύρι... Με όλη τη σημασία της λέξης... Καταρχήν ήταν η βόλτα στην παραλιακή που γινόταν μόνο αυτή τη συγκεκριμένη μέρα του χρόνου... Κι ύστερα ήταν τα καροτσάκια με τα λογής - λογής πράγματα από τα οποία κάτι θα διαλέγαμε για να μας αγοράσουν οι γονείς μας... Άσε που μπορεί στο τέλος της βραδιάς να τρώγαμε και σουβλάκια, κάτι που εκείνη την εποχή δεν το κάναμε συχνά...

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει λίγο... Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον πάνε περπατώντας. Οι περισσότεροι πάνε με τα αυτοκίνητα, παρκάρουν στην παραλία, ίσως να λένε και μερικά μπινελίκια αν δεν βρίσκουν μέρος να παρκάρουν κοντά στο εκκλησάκι, στριμώχνονται για ν' ανάψουν το κερί τους, υποφέρουν από τη ζέστη μέσα στην πολυκοσμία, αλλά φεύγουν ευχαριστημένοι επειδή έβγαλαν και φέτος την ...υποχρέωση...

Ο άγιος Παντελεήμονας πάντως όσο κι αν αλλάξουν οι συνθήκες, θα είναι πάντα για μας τους Κιώτες ένας τόπος προσκυνήματος...

Αναστασία Χαβιαρά