"Με το χαμόγελο στα χείλη..."

Εκείνο το ξημέρωμα που ούρλιαξαν οι σειρήνες, ήμουν μόλις 8 ετών...

Εκείνο το ξημέρωμα που οι μεγάλοι το περίμεναν με βεβαιότητα, μετά τον άνανδρο, τον μπαμπέσικο, τον πρόστυχο τορπιλισμό της "Έλλης", ανήμερα της Παναγίας, μέσα στο λιμάνι της Τήνου, δεν φοβήθηκε κανένας, αντίθετα ξέσπασε ο εθνικός ενθουσιασμός του ελληνικού λαού! 

Θα νικήσουμε...

Στην χώρα ολόκληρη, από άκρη σε άκρη, είχε στηθεί ένα μεγάλο πανηγύρι, το πανηγύρι της τελικής νίκης για την οποία ο λαός μας ήταν βέβαιος!

Η ιαχή της νίκης και οι αντίλαλοί της, δονούσαν πέρα για πέρα την Ελλάδα.

Οι νέοι, οι άνδρες έφευγαν για τον πόλεμο με όλα τα μέσα και με το "χαμόγελο στα χείλη", το ίδιο εκείνο χαμόγελο που τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες κυνηγούσαν τους φασίστες του Μουσολίνι,τους μελανοχίτωνες, τους κοκορόφτερους, όπως τότε τους λέγαμε, στα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας!

"Με το χαμόγελο στα χείλη, πάνε οι φαντάροι μας μπροστά..." τραγουδούσαμε όλοι, μικροί, μεγάλοι, τους στίχους του αξέχαστου Γιώργου Οικονομίδη. 

Με το χαμόγελο αυτό οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους, τα βλαστάρια τους, τα καμάρια τους, να υπερασπίσουν την πατρίδα και να γυρίσουν νικητές!

Με το "χαμόγελο στα χείλη"  οι γυναίκες, οι αρραβωνιαστικές, οι αγαπημένες, έστελναν στο μέτωπό τους άνδρες τους, τα στηρίγματά τους, τις αγάπες τους!

Και τα παιδιά, εμείς τότε, στέλναμε τους πατεράδες μας και τους συγγενείς μας, με την ευχή να νικήσουν τα εκατομμύρια των φασιστικών λογχών...

Με το "χαμόγελο στα χείλη"  έπεφταν τα παλικάρια μας στις μάχες, αλλά νικούσαν, πάντα νικούσαν... ΑΕΡΑ... φώναζαν προελαύνοντας!

Οι καμπάνες χτυπούσαν κάθε μέρα χαρμόσυνα...

Πήραμε το Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα, την Κορυτσά, την Χειμάρα, την Πρεμετή, το Πόγραδετς...

Προχωρούμε ακάθεκτοι, απτόητοι, συλλαμβάνουμε στρατιές αιχμαλώτων που πετώντας τα όπλα και με ψηλά τα χέρια φώναζαν "Μπέλλα Γκρέτσια..."
ΑΕΡΑ...
'Ωσπου, ο άλλος άνανδρος και μπαμπέσης σύμμαχος του Μουσολίνι, ο κακούργος, ο σφαγέας των λαών Χίτλερ, μας επιτέθηκε ύπουλα από τα Μακεδονικά μας σύνορα, αφού προηγουμένως πλευροκόπησε τους ηρωικούς Σέρβους και συμμάχησε με τους σιχαμένους προδότες, τότε, ηγέτες της Βουλγαρίας που εποφθαλμιούσαν τα ιερά ελληνικά εδάφη. 

Νέα ηρωική αντίσταση μέχρις ενός στα οχυρά του Ρούπελ.

Νέες σελίδες δόξας και θυσίας για την υπεράσπιση της πατρίδας από τις σιδερόφρακτες γερμανικές μεραρχίες.

Νέο έπος... Δεύτερο έπος μετά το έπος της Αλβανίας και τρίτο, η Μάχη της Κρήτης!

Ακολούθησαν βάρβαρη κατοχή, εκτελέσεις, λεηλασίες, εμπρησμοί, ωμότητες, βαρβαρότητες και τόσα άλλα από τα γερμανικά αιμοβόρα κτήνη.

Ακολούθησαν πείνα, δυστυχία, θάνατοι...

Ακολούθησε η εθνική μας αντίσταση, με κορυφαία της στιγμή τον Γοργοπόταμο από τις ενωμένες δυνάμεις της...

Και δυστυχώς, ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος...

Αυτά όλα που έζησα από οκτάχρονο παιδί μέχρι έφηβος, αυτά που στα χρόνια τους ανδρώθηκα, τα θυμάμαι κάθε χρόνο σαν σήμερα 28 Οκτωβρίου, 72 χρόνια τώρα, από το 1940, όπως θυμάμαι και τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά, στους στρατιώτες που έφευγαν για το αλβανικό μέτωπο : 

"Αυτό τον λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα, 
μεθύστε από το αθάνατο
κρασί του εικοσιένα..."

Πριν να κλείσω θα ήθελα να εξάρω με δυο λόγια την μεγαλοσύνη του ελληνικού λαού, του μεγαλόψυχου υπέροχου λαού μας που έχει την δύναμη να συγχωρεί, ακόμη και να βοηθά, αυτούς που τον πόνεσαν, τον λάβωσαν, τον δολοφόνησαν!

Λοιπόν όταν οι γερμανοί οδηγούσαν προς την εξόντωση τους εξαθλιωμένους πρώην συμμάχους τους Ιταλούς, που στο μεταξύ συνθηκολόγησαν, οι φτωχοί και πεινασμένοι Έλληνες πολίτες και κυρίως οι Ελληνίδες πρόσφεραν στους αξιοδάκρυτους και πεινασμένους Ιταλούς λίγο ψωμί απ' αυτό που είχαν για τα παιδιά τους και ένα χαμόγελο, ένα κουράγιο...

Αυτοί είμαστε οι Έλληνες... 

Γνωρίζουμε να αγωνιζόμαστε, να νικάμε, να συγχωρούμε...

ΑΕΡΑ...