Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ







Δεν αλλάζουν μυαλά με τίποτα, οι συνδικαλιστές...

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ συνεχίζει τις στάσεις εργασίας και τα συλλαλητήρια, διαμαρτυρόμενη προφανώς για την απομάκρυνση των επίορκων, των διεφθαρμένων, των κοπανατζήδων, των τεμπέληδων <δημόσιων λειτουργών> και για την επιχειρούμενη ανανέωση και εξυγίανση της κρατικής μηχανής!

Οι συνδικαλιστές πάσης κατηγορίας και παντός τύπου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Γ.Σ.Ε.Ε και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ, συμπεριφέρονται σα να μην είχαν ποτέ αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν ακόμη και τώρα που τα πράγματα κάπως βελτιώνονται, την ίδια τακτική, η οποία αφ ενός μεν τορπιλίζει την προσπάθεια για την οικονομική μας ανάκαμψη, αφ ετέρου δε ζημιώνει τα μέγιστα τούς ίδιους τους εργαζόμενους και τον λαό που αντί να εξυπηρετηθεί ταλαιπωρείται αφάνταστα.

Αντί να υπάρξει ένταση των προσπαθειών και υπερεργασία, οι συνδικαλιστές το ρίχνουν στις απεργίες και στάσεις εργασίας που αποτελούν ανάσχεση στον αγώνα του έθνους για καλύτερες ημέρες.
Στάσεις εργασίας οι εκπαιδευτικοί, το ίδιο όλοι γενικώς οι δημόσιοι υπάλληλοι, απεργίες βασανιστικές για το ταξιδιωτικό κοινό, ιδιαίτερα για τους νησιώτες, τους ακρίτες μας, τα προϊόντα τους που κινδυνεύουν να χαθούν και καταστροφικές για τον τουρισμό, οι ναυτεργάτες, στάσεις εργασίας ο αμαρτωλός Ο.Σ.Ε, οι υπάλληλοι του οποίου τον οδηγούν στον όλεθρο αντί να βοηθήσουν στη διάσωσή του!

Και όλα αυτά ή τουλάχιστον τα περισσότερα υποκινούνται από τα γνωστά πολιτικά κέντρα, τα αδίστακτα πολιτικά κέντρα, τα οποία μάλιστα φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν, μετερχόμενα κάθε μέσον και αδιαφορούντα για τις συνέπειες!

Αλίμονό μας...

Στο μεταξύ, οι εργαζόμενοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, λόγω της οικονομικής κατάστασης και οι άνεργοι που υποφέρουν και τρέχουν στα συσσίτια για να ταΐσουν τους εαυτούς και τις οικογένειές τους και περιμένουν καλύτερες ημέρες, χάνουν συνεχώς μεροκάματα και έσοδα από μικροδουλίτσες, εξ αιτίας της ανευθυνότητας των συνδικαλιστών που, όπως δείχνουν οι ενέργειές τους, έχουν διαφορετικούς στόχους.

Οι καλές προθέσεις και ο αγώνας του Ανδρέα Παπανδρέου για την καθιέρωση ενός σοσιαλιστικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και τα οράματά του για περισσότερο εκδημοκρατισμό και συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση με την μέθοδο των κοινωνικοποιήσεων, δυστυχώς απέτυχαν και έφεραν ένα συνδικαλιστικό κατεστημένο που αντί να υπηρετήσει τους εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό και να στηρίξει τη δημοκρατία, ζήμιωσε και εξακολουθεί να ζημιώνει τους ανθρώπους του μόχθου και δημιουργεί κινδύνους για το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Απογοητευτικά είναι τα συμπεράσματα της δραστηριότητας, εν γένει, του συνδικαλιστικού μας κινήματος τα τελευταία χρόνια.

Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνδικαλιστές ανάλγητους που με τις αποφάσεις τους ταλαιπωρούν το κοινό και ουσιαστικά αφαιρούν τα μεροκάματα φτωχών εργαζομένων και καταδικάζουν σε πείνα τις οικογένειές τους.

Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνδικαλιστές όργανα πολιτικών παρατάξεων που κρατούσαν βίαια εκτός δουλειάς, εκατοντάδες εργαζομένους που είχαν βουτηχθεί στην ανέχεια και την πλήρη εξαθλίωση και όταν με απόφαση της πολιτείας άνοιξαν οι πόρτες για το μεροκάματο, επιχείρησαν, με την ενεργό συνεργασία και συνεπικούρηση στελεχών των γνωστών πολιτικών παρατάξεων, να τις κλείσουν και να εμποδίσουν εργάτες και υπάλληλους να πιάσουν δουλειά, αλλά απέτυχαν και γελοιοποιήθηκαν από τις αντιδράσεις των εξαθλιωμένων από την εννεάμηνη βίαια απεργία και την κοινή κατακραυγή.


Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνδικαλιστές που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στον ίδιο το λαό και από το άλλο χέρι  τα πιάνουν χοντρά, με διάφορους τρόπους, από τον εργοδότη και να ζουν <μπέικα>.

Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε τέλος, συνδικαλιστές που έφθασαν να κάνουν απεργίες ακόμη και χρονιάρες μέρες, νεκρώνοντας πλήρως τις αγορές που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα και στερώντας ανακούφιση και κάποιες μικροχαρές από τον φτωχό λαό, κυρίως δε από τα παιδάκια.

Ακόμη, γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνδικαλιστές που νέκρωναν και νεκρώνουν ολόκληρη τη χώρα και με τον τρόπο αυτό μποϊκοτάρουν τη δημοκρατική λειτουργία  και την ασφάλειά της, δίνοντας ευκαιρίες σε κακοποιά στοιχεία, να καίνε, να σπάνε, να ρημάζουν, να καταστρέφουν, ακόμη και να σκοτώνουν όπως έγινε στην περίπτωση της MARFIN.

Ο συνδικαλισμός στη χώρα μας έχει καταστεί εργατοπατερισμός και οι συνδικαλιστές έγιναν εργατοπατέρες, με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις τις τελευταίες δεκαετίες.

Το κακό παράγινε και τώρα τα τελευταία χρόνια, το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα έχει τελείως εκτροχιασθεί και κατάντησε, με τις αποφάσεις και τις ενέργειές του να υπονομεύει τη δημοκρατία μας, την οποία εμείς, ο λαός, με μπροστάρηδες τους εργαζόμενους αποκαταστήσαμε και στηρίζουμε, αντί να αποτελεί θεμέλιο ισχυρό γι’ αυτή τη δημοκρατία και τις λαϊκές κατακτήσεις.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου