ΧΛΕΥΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΕΙΣ

Με τον Άδωνη Γεωργιάδη δεν έχω προσωπική γνωριμία. Τον βλέπω και τον ακούω στις τηλεοράσεις ως πολιτικό.
Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ και με το κόμμα του το νέο, την ΝΔ,  δεν ταιριάζουν... τα χνώτα μας, αλλά ούτε και με το παλιό, τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, τον οποίο βέβαια είχα πρωτογνωρίσει, όταν εγώ ήμουν νεαρός δημοσιογράφος κι εκείνος έφηβος, σχεδόν παιδί, και μάλιστα ζωηρό...
Αυτά σαν εισαγωγή.
Το θέμα μου όμως είναι ότι πάντοτε σαν άνθρωπος, σαν πολίτης και σαν δημοσιογράφος, απεχθανόμουν μέχρις εμετικής αηδίας τους χλευασμούς, τις ειρωνείες, τα πικρόχολα και δηλητηριώδη σχόλια και τους εξευτελισμούς που μάλιστα διαπράττονται... εκ του ασφαλούς και αντιστάσεως μη ούσης!
Ως εκ τούτου με βρίσκουν αντίθετο, σχόλια σαν:"ένας βιβλιοπώλης, υπουργός Υγείας..."
Όταν ακούγονται τέτοια λόγια και μάλιστα δημοσία, στενοχωρούμαι γι αυτόν που τα λέει και γι αυτούς που τα ακούνε χαμογελώντας, χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Χωρίς να πουν μια κουβέντα, δηλαδή κάνοντας τα κορόιδα...
Και τώρα η δική μου έμμεση απάντηση - παρατήρηση. Το δικό μου σχόλιο:
Αμέσως μετά την λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, ο λεγόμενος τότε "πατέρας της νίκης", ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, καταψηφίσθηκε από τον βρετανικό λαό και εξελέγησαν το Εργατικό Κόμμα και πρωθυπουργός ο Κλέμεντ Άτλυ.
Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας τοποθετήθηκε, τότε από τον Άτλυ, ο Έρνεστ Μπέβιν, ο οποίος συνόδευσε τον πρωθυπουργό του στη διάσκεψη κορυφής των νικητών, στο Πότσδαμ από τις 17 Ιουλίου μέχρι τις 2 Αυγούστου του 1945 και χειρίσθηκε με επιτυχία τα δυσχερή πολιτικά και διπλωματικά θέματα εκείνης της πολύ δύσκολης μεταπολεμικής εποχής.

Ποιός όμως ήταν ο Έρνεστ Μπέβιν;
Ήταν, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ένας απλός λιμενεργάτης με λίγες έως ελάχιστες γραμματικές γνώσεις, ο οποίος, από πολλούς, εθεωρείτο και ανθρακωρύχος διότι το 1909 και τα επόμενα χρόνια είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα για την ένταξη της Ομοσπονδίας των Ανθρακωρύχων στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα.
Ο Μπέβιν έγραψε ιστορία στο υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας και δέχτηκε τα πυρά της Σοβιετικής Ένωσης για την ανεξάρτητη πολιτική του και την βοήθειά του στην Ελλάδα να αποφύγει τον κομμουνιστικό ζυγό.
Αυτή είναι η δική μου έμμεση απάντηση, η παρατήρησή στα κακεντρεχή σχόλια διαφόρων που σπεύδουν να ειρωνευτούν και να χλευάσουν πρόσωπα και πράγματα.....
Ο νοών νοείτω...

Υ.Γ. Συμπληρώνω με ένα ευτράπελο φαινομενικά, αλλά πραγματικό 100%.
Ο λιμενεργάτης Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Έρνεστ Μπέβιν, της Εργατικής κυβέρνησης Άτλυ, αμέσως μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, είχε ένα ισχυρό και ακαταμάχητο... διπλωματικό όπλο.
Το φιλί!!
Παραμέριζε συστηματικά το πρωτόκολλο και αγκάλιαζε τους ηγέτες και επισήμους των διαφόρων χωρών, αρσενικούς και θηλυκούς και τους έσκαγε ένα - δυο φιλιά!
Ήταν διαχυτικός και συμπαθητικός...
Το φιλί πάντως διεκδικούσε μεγάλο μερίδιο των διπλωματικών του επιτυχιών...