Καλλικράτης - Το δικό μου δράμα

Της συνεργάτιδάς μου Σούλας Χαβιαρά


Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό που γίνεται τον τελευταίο καιρό, με τους Αγανακτισμένους, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τον ανασχηματισμό, την κοροϊδία και την ξεφτίλα της πολιτικής (αλλά και της ποδοσφαιρικής μας) πραγματικότητας, μέσα από παράπονα, διαμαρτυρίες, φωνές, επεισόδια, ανεργία, πείνα, κλοπές και φόβο (από τους τσιγγάνους που δρουν ανεξέλεγκτα αλλά και από τους άνεργους αλλοδαπούς που έχουν μαζευτεί στην περιοχή και παλεύουν να επιβιώσουν παραβιάζοντας τα σπίτια και τις περιουσίες μας), εγώ ζω το δικό μου... δράμα! Και το δράμα μου έχει συγκεκριμένο όνομα : Καλλικράτης.
Το τι "μπινελίκια" του "χώνω" σε καθημερινή βάση δεν μπορείτε ούτε να το φανταστείτε. Επιτέλους για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω απέναντι μου έναν ξεκάθαρο εχθρό για να του ρίχνω το φταίξιμο για κάθε τι στραβό και να ξεσπάω τα νεύρα, το θυμό και την οργή μου πάνω του...
Όχι πως ιδρώνει τ' αυτί του... Ούτε του Καλλικράτη, ούτε του φωστήρα που τον εμπνεύστηκε, ούτε των κακόμοιρων (και μάλλον καταδικασμένων σε αποτυχία) αυτοδιοικητικών που προσπαθούν να τον εφαρμόσουν...
Το θέμα μου είναι και προσωπικό και τοπικιστικό. Αρχίζοντας από το δεύτερο, ζητώ συγνώμη από τους δημοτικούς μας άρχοντες, αλλά η Νέα Κίος αργοπεθαίνει μέσα στο Δήμο Άργους - Μυκηνών. Δεν κατηγορώ κανένα παρά μονάχα την κακή την ώρα και την κακή την έμπνευση του Ραγκούση και της παρέας του που μας "έκαψαν τη γούνα". Θα μπορούσα να κάνω "μόκο" και να τρώγομαι από μέσα μου, αλλά δεν μπορώ... Τούτο τον τόπο τον λατρεύω κι αυτή τη λατρεία για τη Νέα Κίο (που μου την ενέπνευσε ο αείμνηστος Δήμαρχος Γιώργος Κατριλιώτης) θα μπορούσα να την δείξω με πολλούς τρόπους και το έχω κάνει στο παρελθόν... Το παρόν όμως, δυστυχώς, μου έχει δέσει τα χέρια... (εδώ, όπως καταλάβατε μπαίνει και το προσωπικό θέμα...)
Θέλω να βλέπω τον τόπο μου να αναπτύσσεται κι όχι να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανός.
Θέλω να βλέπω τον τόπο μου να προχωράει μπροστά κι όχι να παλεύει με νύχια και με δόντια για να διατηρήσει απλώς τα κεκτημένα του.
Θέλω να βλέπω τον τόπο μου όπως τον ήξερα τόσα χρόνια. Νοικοκυρεμένο. Όχι επαίτη...


Ίσως αυτά που λέω κάποιους να ενοχλήσουν. Ίσως αύριο το πρωί να... "φάω μια κλωτσιά" και να πάω στο σπίτι μου... Ίσως ο τεράστιος μισθός των 228 € που παίρνω από την αρχή του χρόνου από το Δήμο Άργους - Μυκηνών και που τώρα κόπηκε, να μην ξαναέρθει ποτέ στα χέρια μου... Όμως, έτσι κι αλλιώς, ούτε μ' αυτά μπορούσα να ζήσω κι αυτοί που με ξέρουν και ξέρουν πως δουλεύω, ξέρουν πως η δουλειά που κάνω δεν πληρώνεται.. Γιατί πάνω και πέρα απ' όλα είναι κατάθεση ψυχής για τούτο τον τόπο, κι η ψυχή, ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται...
Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι αυτή ειδικά την εποχή έχω ανάγκη από δουλειά, έχω ανάγκη από χρήματα... Μα πάνω απ' όλα έχω ανάγκη από την αξιοπρέπειά μου... Αυτή την αξιοπρέπεια που ο Καλλικράτης μου στέρησε μετά από 8 χρόνια σκληρής δουλειάς στο Δήμο Νέας Κίου. Κι όταν μιλάω για σκληρή δουλειά, μιλάω για ατέλειωτες ώρες μέρας και νύχτας την εποχή των εκδηλώσεων, μιλάω για Σαββατοκύριακα, για γιορτές, για αργίες που τις πέρασα πληκτρολογώντας, δημιουργώντας και εκτυπώνοντας δελτία τύπου, προσκλήσεις, αφίσες, προγράμματα, ανακοινώσεις, ομιλίες, ή προλογίζοντας και φωτογραφίζοντας εκδηλώσεις ή ανακοινώνοντας με τη "ντουντούκα" πρωί και απόγευμα την εκδήλωση της ημέρας...
Ο μισθός μου ήταν πάντα "συμβολικός" σε σχέση με τη δουλειά που έκανα... Αλλά ήταν αξιοπρεπής και μου έδινε τη δυνατότητα να ζήσω ανθρώπινα. Αυτά επί Δήμου Νέας Κίου. Και μετά... ήρθε ο Καλλικράτης. Και οι υπηρεσίες μου, κατόπιν παρεμβάσεων πολλών ανθρώπων που ειλικρινά τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, κρίθηκαν απαραίτητες για τη Δημοτική Κοινότητα Νέας Κίου, αλλά η αμοιβή μου όχι... 5 μεροκάματα το μήνα. Αυτά μπορούσαν να μου δώσουν. Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα κόπηκαν κι αυτά, επειδή ο νόμος άλλαξε, επειδή η ηγεσία του υπεύθυνου υπουργείου άλλαξε, επειδή κάτι άλλαξε και κάποιοι πρέπει να πληρώσουν την αλλαγή...
Τώρα είμαι στην αναμονή... τι περιμένω; Μακάρι να ήξερα... Το τέλος του Καλλικράτη ίσως...


Σούλα Χαβιαρά