Κάτι σαν... εξομολόγηση...

Της συνεργάτιδάς μου Σούλας Χαβιαρά

Η ζωή συνεχίζεται με καυτούς ρυθμούς... Ο ήλιος καίει, οι αυξήσεις στις τιμές των αγαθών καίνε, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα τσουρουφλίζουν... Κι αν οι έχοντες δουλειά τσουρουφλίζονται τι πρέπει να πουν οι άνεργοι;

Εγώ, ευτυχώς είμαι άνεργη μόνο όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι του θέματος... Για κάποιους ίσως αυτό να είναι το σημαντικότερο... Για μένα (όπως πολύ πρόσφατα διαπίστωσα), δεν είναι...

Για μένα το σημαντικό στη δουλειά μου είναι το να αγαπώ αυτό που κάνω και να προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Κι αυτό, δόξα τω Θεώ, δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας Δήμος, κανένα υπουργείο και κανένας Καλλικράτης (που να μην προλάβει να γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια ο σιχαμερός...)

Γίνομαι γραφική μιλώντας για τον Καλλικράτη, αλλά πιστέψτε με το απολαμβάνω... Το ελεύθερο πνεύμα που θεωρώ ότι κληρονόμησα από τον πατέρα μου μου δίνει το δικαίωμα να εκφράζομαι όπως θέλω μη έχοντας ανάγκη από καλούπια και στεγανά... Έχω πολλά κουσούρια είναι αλήθεια, αλλά το μεγαλύτερο απ' όλα κι αυτό που "γουστάρω" περισσότερο είναι το μέγεθος της γλώσσας μου... Αυτής της γλώσσας που όπως λέει κι η παροιμία "κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει"... Κι έχω κι ένα προσόν που το θαυμάζω απεριόριστα (και δεν το λέω αυτό επειδή είμαι μπροστά...) : έχω έναν καλό τρόπο να χειρίζομαι τον γραπτό λόγο παρόλο που οι γνώσεις μου δυστυχώς είναι τρομερά ελλιπείς...

Χρωστάω ευγνωμοσύνη σε κάποιους ανθρώπους και δεν ντρέπομαι να τους κατονομάσω : εκτός από τη συγγραφική φλέβα της οικογένειας με κύριο εκπρόσωπό της τον Στρατή Χαβιαρά, οφείλω ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στη μανούλα μου που μ' έμαθε να διαβάζω πολύ πριν πάω στο σχολείο, στη γιαγιά μου την Τασούλα που μου έλεγε του κόσμου τις ιστορίες, στην κολλητή μου τη Σμαρούλα που ο "ανταγωνισμός" μας για τους βαθμούς στο σχολείο με έσπρωχνε να γίνομαι καλύτερη, στους δασκάλους μου στο Δημοτικό που με πρόσεχαν ιδιαίτερα...

Μετά, υπάρχει στη ζωή μου ένα τεράστιο κενό. Κι αυτό το κενό είναι ίσως το μόνο που θα ήθελα να αλλάξω... Όμως πάντα υπάρχει στη ζωή μια δεύτερη ευκαιρία... Έτσι δε λένε; Εγώ την βρήκα και πιάστηκα απ' αυτήν... Δώδεκα σχεδόν χρόνια στο ραδιόφωνο και ειδικά δίπλα στο Γιώργο τον Τσιούνη -καταξιωμένο δημοσιογράφο- μου έμαθαν πολλά... Ακολούθησε η θητεία μου στο Δήμο Νέας Κίου, δίπλα σε ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και με ενέπνευσαν (δε μιλάω μόνο για το Γιώργο τον Κατριλιώτη στον οποίο έχω αναφερθεί και παλαιότερα αλλά και για το Γιώργο το Μανινή που πάντα υπεράσπιζε και επαινούσε τη δουλειά μου, "υποχρεώνοντάς" με να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο) Παράλληλα χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βασίλη τον Τσιαμάκη (ένα χαρισματικό και πολυτάλαντο άτομο) που μου φύτεψε το μικρόβιο της επιστροφής στα θρανία... Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές μου στο Εσπερινό Γυμνάσιο Άργους που δεν μου έδωσαν το απολυτήριό μου στα χέρια αλλά το έστειλαν κατευθείαν στο Εσπερινό Λύκειο Ναυπλίου ώστε να με "αναγκάσουν" να φοιτήσω εκεί... Οι λίγες γνώσεις που μπόρεσε να συγκρατήσει το... σχεδόν μεσήλικο μυαλό μου μου άνοιξαν καινούργιους δρόμους στη σκέψη μου και στη ζωή μου... Δυστυχώς, λόγω "οικονομικής ανεπάρκειας" αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο της Καλαμάτας όπου πέρασα το 2004 (στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών) δίνοντας εξετάσεις και περνώντας μόνο τα 6 από τα 8 μαθήματα του πρώτου εξαμήνου... Ούτε κι αυτό με πτόησε... Βρέθηκα σ' αυτή την ηλικία μ' ένα καινούργιο και πιο αισιόδοξο τρόπο ν' αντιμετωπίζω τα πράγματα... Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεσοβέζικες λύσεις... Μπορεί να τις υιοθετούσα κατά καιρούς μη έχοντας άλλη επιλογή, αλλά ποτέ δεν δέθηκα πάνω τους... Και ποτέ δεν σταμάτησα να εκφράζω τις διαφωνίες μου ακόμα κι αν "... πήγαινα φιρί - φιρί να φάω το κεφάλι μου" όπως μου είπε κάποια...

Είμαι εδώ λοιπόν σήμερα, ανάμεσα σε δύο ξεκάθαρα αντίθετες επιλογές... Η μία είναι να βάλω κάτω το κεφάλι, να δηλώσω άνεργη κι αδικημένη εξαπολύοντας κατηγορίες και μπινελίκια προς όλους τους υπευθύνους αυτής της κατάστασης... κι η άλλη είναι να χαμογελάσω, να σηκώσω ψηλά το κεφάλι, να σας κοιτάξω κατάματα και να σας πω : "Είμαι η Αναστασία, είμαι καλά, και δεν έχω καμία άλλη εξάρτηση πέρα από την οικογένεια μου, τους φίλους μου (τους αληθινούς φίλους μου κι όχι κάτι μαϊμούδες που κυκλοφορούν στην περιοχή), το σύντροφο μου, το πνεύμα μου και το πείσμα μου. Είμαι η Αναστασία κι έχω τη ζωή μου και την τύχη μου στα χέρια μου. Κι αυτό δεν μπορείτε να μου το στερήσετε με τίποτα, εσείς οι εντελώς αδιάφοροι άνθρωποι".

Αναστασία (πρώην Σούλα) Χαβιαρά